Πέρασαν κιόλας 5 χρόνια από τον προηγούμενο δίσκο των Misery Signals; Για δες… Η μπάντα από την Αμερική με τον progressive hardcore ήχο, η μπάντα που μου αρέσει περισσότερο από άλλες να συνδέω με τους Shai Hulud, κυκλοφόρησε πρόσφατα το crowd-funded “Absent Light”. Τέταρτος full-length δίσκος στο ιστορικό τους, και το αποτέλεσμα προσωπικά με αφήνει ακόμα πιο ικανοποιημένη.
Το “Absent Light” έχει διαφορετικό ύφος από τους άλλους δίσκους της μπάντας. Δε θα πω οτι “οι Misery Signals ωρίμασαν”, ούτε οτι “άλλαξαν κατεύθυνση”, που μερικοί ακραίοι ίσως σκεφτούν. Κακά τα ψέματα, δεν χρειαζόταν να ακούσουμε κάτι ίδιο, και οι Misery Signals το “έπιασαν” αυτό. Aκούγοντας τη φετινή τους δουλειά έχεις κάτι διαφορετικό, κάτι εξελιγμένο, χωρίς να χάνεται η προσωπική χροιά της μπάντας, παρά την αποχώρηση δύο αρχικών μελών της [κιθάρα και μπάσο, ο οποίος μπασίστας αν δεν απατώμαι ξαναγύρισε]. Τα συνεχή breakdowns έχουν μειωθεί στο ελάχιστο, ενώ οι περίεργοι χρόνοι και μετρήματα παραμένουν. Τα “γλυκά” και πιο ambient σημεία έχουν πυκνώσει και δεν είναι πλέον απλές εισαγωγές/λεπτομέρειες/outros σε ένα-δυο κομμάτια, και ακούω [ή μήπως τα αυτιά μου θέλουν να ακούνε;] περισσότερες post-metal επιρροές.
Λίγο πιο αναλυτικά [επειδή δεν κρατιέμαι να μην τα σχολιάσω όλα], το εναρκτήριο “A Glimmer Of Hope” είναι καταπλητικό, στιχουργικά και μουσικά, από την αρχή ως το τέλος. Δύο λεπτά τίγκα φόρτωμα, intro δίσκου που κάνει σωστά τη δουλειά του -σε κρατάει εκεί. Δυστυχώς το “Luminary” που ακολουθεί, προσωπικά δε με γεμίζει όσο ήθελα, μετά από τέτοια εισαγωγή. Σαν κομμάτι μόνο του στέκεται πολύ καλά, απλώς μετά το “A Glimmer Of Hope” περιμένεις άλλο συναίσθημα. Καλή ώρα, περιμένεις κάτι σαν το “Reborn (An Execution)”, που έρχεται τρίτο. Λίγο πιο αργό tempo, λίγο πιο catchy σημεία και περισσότερος ρόλος στην lead και γίναμε.
Το “Carrier” σε ψήνει άκουσμα με το άκουσμα, ενώ το “Shadows and Depth” κινείται σε πιο ύπουλα μονοπάτια [πετυχημένος τίτλος!] με πολύ ενδιαφέρουσα σύνθεση. Το “Lost Relics” ακούστε το δυνατά. Το “Two Solitudes” συνδυάζει άγρια και soft πλευρά μαζί -το almost-post-metal στοιχείο που ανέφερα πριν. Το “Departure” θα μου πέρναγε αδιάφορο αν δεν πρόσεχα τα drums [και παρεπιπτόντως στην επόμενη ακρόαση του δίσκου ήταν τα μόνα που παρατηρούσα] -ακούστε το με ακουστικά.
Οι ιδέες και οι αλλαγές στο “The Shallows” μου άρεσαν πάρα πολύ, ενώ το “Ursa Minor” στα καπάκια με κέρδισε ακόμα περισσότερο. Κλείσιμο με το “Everything Will Rust” και ανάδειξη της ρομαντικής πλευράς της μπάντας για ακόμα μια φορά, ενώ το repeat αποκαλύπτει τη σύνδεση του outro με το intro του δίσκου.
Συνολικά, το “Absent Light” δε σε αφήνει. Δε σε αφήνει να βαρεθείς, δε σε αφήνει να πεις “τι ακούω είπαμε τόσην ώρα;”, δε σε αφήνει να κράξεις. Ακούγεται ευχάριστα και νομίζω ο καθένας θα ταυτιστεί με κάποιο κομμάτι, ακόμα και με την πρώτη ακρόαση.
Αναμένω Ευρωπαϊκή περιοδεία και στάση από τα μέρη μας και πάλι, να φύγουν και τα απωθημένα, μιας και τους έχασα την προηγούμενη φορά.
Καλές ακροάσεις!
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Αν μου πεις “διάλεξε ένα κομμάτι!”, θα σου πω τρία: “A Glimmer Of Hope”, “The Shallows”, “Ursa Minor”. Αν μου πεις να διαλέξω παραπάνω, θα σου πω όλο το δίσκο.
The Bad: Μμμ…η θέση του “Luminary”;
Βαθμολογία: 4 / 5
[/stextbox]