Παράνοια, τρέλα και ίλιγγος, ήδη από την αρχή του “Söngvar elds og óreiðu” των Misþyrming. Η Fallen Empire Records και η Terratur Possessions αντίστοιχα έβγαλαν στην επιφάνεια ένα ζωντανό διαμάντι με τους Misþyrming, οι οποίοι κυκλοφόρησαν αυτό το album – κολαστήριο.
Αναδυόμενοι από το πιο βαθύ φαράγγι του ανθρώπινου νου σε μια σκηνή, η οποία έκρυβε και κρύβει μπάντες εξαιρετικού μουσικού βεληνεκούς και εξέλιξης, ήδη από το 2013 ξεκίνησαν να δουλεύουν υλικό κάτι το οποίο έφθασε το απόγειό του με το “Söngvar elds og óreiðu”. Χωρίς να το κρύβω, με ανησυχεί το γεγονός της τρομερής εξέλιξης και πορείας τους μέσα σε 2 σχεδόν χρόνια, διότι μπάντες – μεγαθήρια του είδους είτε συνεχίζουν και ανεβαίνουν με δυσκολία το βουνό, που “γεννήθηκε” από μια πολύ δυνατή κυκλοφορία τους είτε κατηφορίζουν προς μια όχι και τόσο αξιέπαινη πορεία. Παρ’ όλα αυτά το συγκεκριμένο album και το πάθος, που αναδεικνύεται μέσω αυτού μου έδωσαν πολύ καλά σημάδια από την πρώτη κιόλας ακρόασή του.
Οι Ισλανδοί Misþyrming -τουλάχιστον μέχρι το “Er haustið ber að garði” και μετά- μοιάζουν ελάχιστα στον ήχο και στη δυναμική, που είχαμε συνηθίσει από “κοντινές” τους μπάντες όπως οι Sinmara, οι Svartidauði αλλά και οι Abominor, έχοντας κάτι ιδιαίτερα ξεχωριστό. Το πρώτο μισό του δίσκου προκαλεί στον ακροατή του μια εκστατική φρενίτιδα ενώ το άλλο μισό θεωρείται απλώς πάρα πολύ καλό. Ενώ υπήρχε μια “φλόγα” στις αλλαγές στα πρώτα κομμάτια, πολλά εξαιρετικά δομημένα riffs και απίστευτα φωνητικά έπειτα όλα γίνονται ένα αλλά σαν μάζα μέχρι το “Ég byggði dyr í eyðimörkinni”. Ίσως αυτό να έγινε και επίτηδες από την μπάντα αποσκοπώντας στο να “γεμίσουν” τον δίσκο.
Προσωπικά τον ακούω με απίστευτη ευχαρίστηση και ειδικά σε κάποια κομμάτια οι Misþyrming έχουν την δυνατότητα ν’ ανατριχιάσουν τον ακροατή τους. Συγκεκριμένα σχεδόν στη μέση του album, στο τραγούδι “Er haustið ber að garði” η μπάντα έχει αποδείξει ακόμα και στον πιο απαιτητικό ακροατή, ότι ελίσσονται τρομακτικά καλά στη μουσική τους.
Επιπροσθέτως το μόνο τραγούδι, που μου πέρασε αδιάφορο ήταν το “Söngur uppljómunar”, το οποίο μου θύμισε punk παιδικό παιχνιδάκι εμπλουτισμένο με λίγα παραπάνω black metal στοιχεία. Παρ’ όλα αυτά χωρίς όμως να με βγάλουν από το κλίμα τα δύο τελευταία τραγούδια του album διόρθωσαν ό,τι “ρήγμα” δημιουργήθηκε στο μυαλό μου γι’ αυτούς και έκλεισε πολύ όμορφα τον κύκλο του “Söngvar elds og óreiðu”.
Περιμένουμε τα καλύτερα… Οψόμεθα!