Η Κυριακή αποδείχθηκε μέρα ευχάριστων εκπλήξεων, λόγω των όμορφων μουσικών ανακαλύψεων, που μου επιφύλασσε η παρουσίαση του παρθενικού δίσκου των Mind Ripple, “Mirror Stage”, στη σκηνή του Ίλιον Plus. Έχοντας ακούσει το δίσκο αρκετές φορές την εβδομάδα που προηγήθηκε και έχοντας κολλήσει με το εθιστικό “Nothing New Under The Sun”, δε μου ήταν δύσκολο να αποφασίσω να πάω να τους δω, ωστόσο δεν περίμενα ότι η live εμφάνισή τους, θα μου δημιουργούσε τόση πληρότητα, όση και μου έδωσε.
Ανταπόκριση: Μυρτώ Ραμμοπούλου / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Σε μια μάλλον φιλική και οικογενειακή ατμόσφαιρα, το venue είναι ήδη γεμάτο, όταν στη σκηνή ανεβαίνει το opening act, το trio των Atomic Love. Πρώτη ευχάριστη έκπληξη η πολύ ονειρική ατμόσφαιρα, που έχτισαν με την dark electronica τους, μέσω της δημιουργίας παλλόμενων συναισθημάτων ζεστασιάς, ερχόμενης από την πολύ γλυκιά χροιά και παρουσία της τραγουδίστριάς τους, σε αρμονική εναλλαγή με vibes απροσδιόριστα σκοτεινής έντασης ερχόμενης από το electro-groovy beat και τα πλήκτρα, που σε παρέσερνε στο να κουνηθείς, ενώ η κιθάρα προσέδιδε έναν παραπάνω ρομαντισμό στις μελωδίες τους, που συλλογικά ανέδιδαν μια αίσθηση ζεστού καλοκαιρινού σούρουπου. Στο μυαλό μου έρχεται η Tori Amos κι αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι. Dream pop, electro, trip hop elements, loops, μία δόση μελαγχολίας και συναισθηματικοί στίχοι, αποτελούν τα στοιχεία, που συνθέτουν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα project, που είδα εδώ και καιρό. Το δεδομένο είναι ότι όταν ξαναπετύχω live τους, είναι σίγουρο το «going» στο event, αλλά και στην πραγματικότητα.
Μπροστά σε ένα, πλέον, συσπειρωμένο κοινό παίρνουν θέση στη σκηνή οι Mind Ripple, πλήρως connected πια, για να μας παρουσιάσουν τον πρώτο τους δίσκο. Το “Mirror Stage” είναι μια πολύ καλή alternative rock δουλειά, η οποία λειτουργεί πολύ πολύ καλύτερα live. Όμορφες συνθέσεις, είτε πιο groovy και χορευτικές, είτε κινούμενες σε slow μονοπάτια, με θέματα που φλερτάρουν με το progressive, αλλά και το pop ταυτόχρονα. Θα ήθελα να σταθώ για λίγο στην σύνδεση της main ερμηνείας και των backing vocals από όλους τους μουσικούς, που ενώνοντας τις φωνές τους με το ζεστό ηχόχρωμα του τραγουδιστή τους, δημιούργησαν ένα μελωδικά πολυεπίπεδο άκουσμα, που αποτυπώνεται εύκολα και ευχάριστα στη μνήμη. Κουράζει λίγο η επανάληψη στίχων στα couplet τους, αλλά αυτό σε ένα συνολικό επίπεδο και όχι μεμονωμένα στο κάθε τραγούδι. Οι ίδιοι άνετοι και προσηλωμένοι, παρουσιάζουν το σύνολο του δίσκου, από τον οποίο ξεχωρίζουν τα ατμοσφαιρικά και ψυχογραφικά “Pray for an Exit Pt.1” και “Innocent”, οι μελωδίες των οποίων ενώνονται στην live απόδοση, όπως και στον δίσκο, συνθέτοντας μια μικρή ιστορία συναισθηματικής κάθαρσης, η οποία ντύνεται οπτικά τον μανδύα μπλε και λευκών φώτων, σε μία παρομοίωση του θαλάσσιου βυθού με αυτόν της ανθρώπινης ψυχής και της αγωνιώδους ανόδου του σώματος στην επιφάνεια με την ανάγκη για αποτίναξη των συναισθηματικών μας φορτίων. Όλη η νοηματική αυτή διαδρομή αποτυπώνεται πράγματι στη μελωδική γραμμή των δύο αυτών τραγουδιών, κάνοντάς τα πολύ ιδιαίτερα στ’ αυτιά μου. Θα γυρίσουν στην «disconnected» εποχή τους με το δυναμικό “Backing Out”, πριν συνεχίσουν την ολοκλήρωση της παρουσίασης με το πολύ δυνατό “Shadow Aspect”, το δεύτερο μέρος του “Pray for an Exit” και το προσωπικό μου κόλλημα και soul-easer, “Nothing New Under The Sun”, το οποίο κυριολεκτικά απογειώνεται και «απλώνεται» ζωντανά, απογειώνοντας μαζί και τον ακροατή. Στα συν η πολύ καθαρή άρθρωση!
Κάπου εκεί χώνεται και μία διασκευή του “Uninvited” της Alanis Morissette, το οποίο ερμηνεύεται πολύ σωστά, με τα σόλο της κιθάρας να καθιστούν αυτό που ακούσαμε, ουσιαστικά διασκευή και όχι cover – ωστόσο, πραγματικά τι έχουν πάθει όλοι μ’ αυτό το τραγούδι;! Ναι, κομματάρα και η Alanis αλάνι, αλλά δεν έχει κλείσει μήνας, που το άκουσα και σε άλλη μία παρουσίαση δίσκου! Είναι τύπου τελετουργικό; Όποιος το παίζει θα του πάει καλά ο δίσκος?! Διαδώστε!
Θα έλεγα ότι παρά τη θετική μου προδιάθεση απέναντι στο συγκρότημα, το ερώτημα γιατί να δεις άλλη μια alternative rock μπάντα, παραμένει. Η απάντηση δίνεται στο ότι, εν τέλει, δεν μπορείς, μεν, να περιμένεις πολλά καινούρια πράγματα, αλλά οι μικρολεπτομέρειες στη σύνθεση και στην εμφάνιση, είναι αυτές, που θα κεντρίσουν τα αισθητικά σου κριτήρια και θα διαμορφώσουν την θετική σου άποψη. Το flirt των Mind Ripple με το progressive, περισσότερο στη μελωδία της φωνής, ήταν για εμένα αυτό που μου έδωσε το «κάτι παραπάνω», δίνοντάς μου ταυτόχρονα την υπόσχεση για την διαμόρφωση μιας ενδιαφέρουσας πορείας, σε συνδυασμό με τη γενικότερη διαδρομή σκέψης, που διέκρινα πίσω απ’ τους στίχους τους και όλα αυτά αποδιδόμενα με ανεπιτήδευτη άνεση επί σκηνής.
Θα βρεθούν 02/05 στο Temple και εγώ θα είμαι εκεί. Άκου τον δίσκο και έλα κι εσύ!
Άκου και τους Atomic love, τους συστήνω ανεπιφύλακτα!
Υ.Γ. προς μεγάλο μέρος του σεβαστού κοινού απανταχού live και μουσικής προτίμησης: Όταν έρχεστε σε παρουσίαση δίσκου και γενικά σε live, πόσο μάλλον, όμως, σε μια παρουσίαση, αν το κάνετε από υποχρέωση, καλύτερα να μην έρθετε. Υπάρχουν πολύ ωραία bar και καφετέριες και σπίτια για να τα πείτε. Σεβαστείτε τους ανθρώπους, που βρίσκονται στη σκηνή (ιδίως όταν κάποιοι ανήκετε και οι ίδιοι σε μπάντες), σεβαστείτε όποιον θέλει ν’ ακούσει μουσική, κοινώς σωπάστε. Είναι αγένεια, είναι ασέβεια, είναι έλλειψη παιδείας και στην τελική, αν δεν σας κερδίζει, φύγετε. Είπα και ελάλησα και αμαρτία ουκ έχω. Ουφ!