Το alternative rock ακριβώς επειδή είναι ένα πολύ ευρύ μουσικό είδος, απαιτεί χαρακτήρα όταν επιλέγεται, και απαιτεί τον επαναπροσδιορισμό τον ίδιων του των ορίων κατά κάποιο τρόπo προκειμένου να λέγεται “alternative”. Δυστυχώς ένιωσα πως απο το live της Κυριακής έλειψαν και τα δύο αυτά στοιχεία…
Aνταπόκριση: Γιάννης Πατρώνας / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Η βραδιά ξεκίνησε με τους Τhe Sieves, μια τετραμελής μπάντα απο την Αθήνα που ανέλαβε και την ευθύνη να αρχίσει σιγά σιγά να συγκεντρώνει τον κόσμο μπροστά από το stage. Το set τους ξεκίνησε δυναμικά και σε γενικές γραμμές ο ήχος ήταν αρκετά καλός. Τα κομμάτια τους ήταν σε γενικές γραμμές αρκετά ωραία, και το set τους κύλισε αρμονικά ζεσταίνοντας τον ακροατή για τη συνέχεια. Όσον αφορά το αμιγώς συνθετικό κομμάτι, δεν μπορώ να πω ότι μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, αφού θα περίμενα περισσότερο χαρακτήρα, πρωτοτυπία και δημιουργικότητα από alternative rock μπάντα, και όχι τόσο τις πεπατημένες γραμμές γιατί, τείνει έτσι το αποτέλεσμα, περισσότερο να μοιάζει με κάτι, παρά να εναλλάσσεται ή να διαφέρει από αυτό, όπως ορίζει το alternative.
Στην περίπτωση των Mind Departure που ακολούθησαν έπειτα μιας παύσης για soundcheck και τα λοιπά, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ενώ φάνηκαν να ξεκινάνε δυναμικά, αρκετά πράγματα με απογοήτευσαν στη συνέχεια. Ξεκινώντας το set τους, έγινε αμέσως αντιληπτό, ότι όλη η παύση που προηγήθηκε της εμφάνισής τους για το line check μάλλον δεν έπιασε όσο τόπο θέλανε. Η κιθάρα που προσπαθούσε να προσθέσει την ένταση και τον όγκο πολλές φορές στη σύνθεση, ήταν αρκετά χαμηλά με αποτέλεσμα να καλύπτεται απ την εκκεντρική φωνή του frontman και τον κακόγουστο metal ήχο του μπάσου. Μάλλον όλα αυτά έγιναν αντιληπτά από τον ηχολήπτη που
κάπως -στη μέση του set τους περίπου- είχε συμμαζέψει τις ατασθαλίες της ηχοληψίας.
Παρ’ όλα αυτά, η επιλογή του ήχου από τα μέλη της μπάντας φάνηκε περισσότερο να εκθέτει τις μουσικές καταβολές του καθενός αντί να προσδίδει χαρακτήρα στα πλαίσια του alternative rock. Επιπλέον ο drummer θα έλεγε κανείς ότι έχει αρκετό χώρο για βελτίωση τεχνικά, καθώς και ο frontman που θα μπορούσε κατά τη γνώμη μου να έχει μια πιο αυθεντική σκηνική παρουσία. Όσον αφορά τις συνθέσεις τους, σε καμία περίπτωση δε θα τις έλεγα αδιάφορες – ίσως θέλανε λίγο εμπλουτισμό από πλευράς ήχου. Επιπλέον διασκεύασαν μεταξύ άλλων τα “I like The Way You Move” και “Days Are Forgotten”. Εν τέλει πιστεύω πως και στις δύο μπάντες της βραδιάς δε λείπει ούτε η όρεξη ούτε και η ικανότητα και με λίγη περισσότερη προσοχή στις λεπτομέρειες, δε θα αργήσουν να ανέλθουν στην ελληνική alternative/indie rock σκηνή.