Μια βραδιά περίεργη και συνάμα μαγική, ένα live μακριά από τα συνηθισμένα ήταν έτοιμο να ξεκινήσει στην δροσερή ατμόσφαιρα του πάντα φιλόξενου Fuzz Live Music Club.
Ανταπόκριση: Τάσος Καρράς / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (περισσότερες εδώ)
Με το δελτίο τύπου να αναφέρει ότι η αγαπημένη μας Michelle θα έβγαινε στην σκηνή στις 22:30, και σαν opening act στις επιλογές της μουσικής θα ήταν ο Γιάννης Κουτρούλης, η αλήθεια είναι ότι δεν έκαναν πολλές και πολλοί τον κόπο να έρθουν νωρίς στον αριθμό 1 της Πατριάρχου Ιωακείμ στον Ταύρο. Μια εκδήλωση που ξεκίνησε λοιπόν μεταξύ φίλων και γνωστών και με ένα ποτό στο χέρι σαν να βρίσκεσαι σε ένα όμορφο bar και τις μουσικές να μας προετοιμάζουν με τον Leonard Cohen να διαδέχεται τους Get Well Soon, στο ύφος της συναυλίας που περιμέναμε.
Με τον κόσμο να έρχεται σιγά σιγά και σταθερά, χωρίς βέβαια η συνολική προσέλευση να είναι η αναμενόμενη, στις 22:35 βγήκε στην σκηνή η Chinawoman, απλή αλλά συνάμα εντυπωσιακή όπως το συνηθίζει και με την μοναδική της ικανότητα να σε μαγνητίζει. Στο πλευρό της ένα αγόρι και ένα κορίτσι καθισμένα κρατώντας από μια κιθάρα και μπροστά σε ένα σετ keyboards αντίστοιχα. Χωρίς πολλά λόγια “First Six Months Of Love” και o μουσικός υπνωτισμός ξεκίνησε, μια βουτιά στο παρελθόν με τα “To Be With Others” και με το αγαπημένο του ελληνικού κοινού “Show Me The Face” και τις βόλτες στο bar να γίνονται συχνότερα από ότι συνήθως. Επιστροφή στην τελευταία της κυκλοφορία με το “Behind Closed Doors” και το δυνατό “Russian Romance” που το προλόγισε μιλώντας για έρωτες και άσχημους χωρισμούς με την γλυκιά πίκρα που σου αφήνουν.
Ακολούθησαν ιστορίες για την κλασική κιθάρα που έπιασε στα χέρια της σε ένα κλίμα χαρμολύπης οδηγώντας μας στο κλασσικό της πλέον “Good Times Don’t Carry Over”, που πάντα κάτι μου θυμίζει αλλά δεν έχω καταφέρει ακόμα να το βρω. Κάτι σαν εισαγωγή για το πάντα μαγευτικό “Lovers Are Strangers”, και την ίδια να στέκεται στην μέση της σκηνής σαν ιέρεια που θέλει με τις ιστορίες της να μας υπνωτίσει και να μας βυθίσει σε ένα σκοτάδι αλλά γεμάτο χρώματα. Σε πράσινο φόντο ακολούθησαν τα “Vacation From Love”, “My Familiar Unfamiliar” και μέχρι το τέλος της εμφάνισης της ξεχώρισαν παρέα με τα “What Was Said”, και τον πρόλογο της για τις αληθινές φιλίες ακόμα και μετά από μεγάλους καβγάδες, καθώς και το κλείσιμο που την βρήκε ολομόναχη πάνω στην σκηνή να ερμηνεύει το “Party Girl” αφού μας εξομολογήθηκε ότι το έχει γράψει για μια φίλη της που ήταν πάντα συντηρητική και απoφάσισε να δοκιμάσει ναρκωτικά στα 40 της με αποτέλεσμα να γίνει και η μούσα του συγκεκριμένου κομματιού.
Επιστροφή για encore με το “Drugs Saved My Life” και ένα δυνατό dance ξέσπασμα με το “Russian Balerina” για να μας αφήσει χορευτικά και με μια πιο χαρωπή διάθεση. Με την συνολική της παρουσία να καταφέρνει να μας μεταφέρει άλλοτε στην ζεστασιά του καναπέ μας και άλλοτε σαν να είμαστε μέσα σε ταινία του David Lynch και η ίδια να ερμηνεύει στο βάθος τις ιστορίες της. Το Ρώσικο Ρομάντζο της ντυμένο με ιστορίες αυτοκαταστροφής κατάφερε τελικά να πετύχει το στόχο του χτυπώντας τις καρδιές μας και μαγεύοντας της ψυχές μας.