H απογοήτευση είναι πάντα πολύ μεγαλύτερη όταν έρχεται από άτομα που εκτιμούμε, είτε στην καθημερινότητα είτε (στην προκειμένη) μουσικά. O Michael Monroe ήταν για εμένα ήρωας μεγαλώνοντας, και οι Hanoi Rocks ένα criminally underrrated συγκρότημα το οποίο είχε άδοξο τέλος -πάνω στο ζενίθ του- με το γνωστό τροχαίο ατύχημα. Ο Monroe δεν σταμάτησε εκεί όμως, καταπιάστηκε με διάφορα projects και ενώ ποτέ δεν έφτασε ποιοτικά τα albums των Hanoi Rocks, είχε πάντα αξιόλογες δουλειές.
Το φετινό “One Man Gang” είναι ο διάδοχος μιας σειράς επιτυχημένων προσωπικών του δίσκων, και το πρώτο ομώνυμο single έδειχνε οτι συνεχίζει στην ίδια συνταγή που τον επανέφερε στο προσκήνιο. ‘Ενα γρήγορο Rock & Roll κομμάτι με κλασικό Monroe ρεφρέν, ιδανικό opener και σου φτιάχνει την διάθεση. Ακολουθεί το “Last Train to Tokyo”, το οποίο γυρίστηκε και σε video και είναι ένα άτυπο homeage της μπάντας στο κοινό της Ιαπωνίας όπου διαχρονικά έχουν τεράστια απήχηση. 100% hit, απλό, ευκολομνημόνευτο, με τεράστιο sing along chorus που τραγουδάς μετά την πρώτη ακρόαση.
Και μετά…το χάος. Σαν να τελείωσε το βάζο με την έμπνευση, δεν υπάρχει ούτε ένα highlight στα υπολοιπόμενα 10 κομμάτια. Το “Junk Planet” που στην πρώτη ακρόαση προσπαθούσα να μην κάνω skip είναι ίσως το καλύτερο της συνέχειας. Ανούσια, ανάλατα fillers όπως το “Midsummer Nights” ή το “Wasted Years” που σε προηγούμενα albums δεν θα είχαν ποτέ θέση τώρα είναι το norm. H κατάσταση δεν σώζεται ούτε όταν ανεβαίνουν οι ταχύτητες στo “Black Ties and Red Tape”, oύτε με πειραματισμούς όπως στο “Heaven is a Free State”.
Δεν καταλαβαίνω το σκεπτικό μιας τόσο απογοητευτικής κυκλοφορίας. Το “One Man Gang” είναι μακράν το χειρότερο δείγμα της σύγχρονης καριέρας του Michael Monroe, και αντί να τον ανεβάσει επίπεδο τον φέρνει αρκετά βήματα πίσω.