Το Load είναι το ορόσημο που χωρίζει μια εποχή αλληλένδετη με το thrash και την τεχνική εκλέπτυνσή του με την εποχή που το άφησε ολοκληρωτικά πίσω της -που το ”Black album” άρχισε να προαναγγέλλει-, και βάδιζε ολοένα και πιο μακριά από τον «κλασσικό» τους ήχο, προς μια πορεία διαφορετική στην έκφραση της αλλά εξίσου ενδιαφέρουσα (με μερικές κραυγαλέες εξαιρέσεις).
Η παρούσα φάση της μπάντας είναι πλέον ανάμεσα στις δυο που προηγήθηκαν με τη «σκληρή» πλευρά να υπερισχύει.
Είναι εκπληκτικό το πόση κατακραυγή ξεσήκωσε την εποχή που κυκλοφόρησε και ο απόηχος της είναι εμφανής αν κάποιος ανατρέξει σε σχόλια κάτω από σημερινές επετειακές αναρτήσεις.
Εκεί κάποιος μπορεί να δει τον ανθρωπότυπο του «μεταλλά» να επιβιώνει (ευτυχώς πιο διακριτικά) να συνεχίζει να ωρύεται για τη προδοσία που γνώρισε από την αγαπημένη του μπάντα, η οποία ξεπουλήθηκε στον βωμό του χρήματος. Σαν να καταπάτησαν έναν όρκο πίστης προς το metal (χμ, κάποιους μου θυμίζει όλο αυτό το επιδεικτικό τελετουργικό), στο οποίο έχουν αφιερώσει τη ζωή τους και με πίκρα διαπιστώνουν πως κάποιοι δεν ήταν ποτέ επαρκείς για να το τηρήσουν απαρέγκλιτα.
Γραφικά πράγματα που φανερώνουν όμως μια διαχρονική πληγή πολλών ακροατών της σκληρής μουσικής: πως μόνο αυτοί, σε πείσμα όλων των άλλων, ακούνε τη μουσική τους με μοναδικό τρόπο όπως είναι και η ίδια (η μουσική τους) βασικά. Γραφικά πράγματα και ίσως ανάξια σχολιασμού, δείγμα μιας νοοτροπίας που μόνο προβληματική είναι και ευτυχώς εν πολλοίς ανήκουσα στο παρελθόν.
Στο Load η μουσική της μπάντας μεταμορφώνεται όπως και η εμφάνιση των μελών της. Χωρίς να εγκαταλείπει τη σκληρή ταυτότητα της, την διανθίζει με πολλά και ενδιαφέροντα στοιχεία: από το hard rock μέχρι τη country. Δυναμικά κομμάτια που ξεχειλίζουν από ιδιοφυή riff και αρκετά άλλα που βυθίζονται σε μια μελαγχολία που εκδηλώνει τις ευαισθησίες της μπάντας. Κανένα κομμάτι δεν υστερεί και επιπλέον οι πολύ προσεγμένοι στίχοι τους δημιουργούν ένα σύνολο που μόνο ένα κουφός μπορεί να αποφύγει τον χαρακτηρισμό αριστούργημα.
Από έναν άλλο δρόμο οι Metallica, μετά το θρίαμβο του ομώνυμου δίσκου, αφήνουν το στίγμα τους σε μια τρελή δεκαετία και ίσως το τελευταίο σημαντικό τους αποτύπωμα στη σκληρή μουσική.