Αφού δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάμεθ. Έτσι λοιπόν ανηφόρησα προς Ολλανδία μεριά για να παρακολουθήσω τους Metallica στην πρώτη στάση της περιοδείας τους. Δύο βράδια, δύο εντελώς διαφορετικά setlists και έχοντας στις αποσκευές τους τη νέα τους δισκάρα, “72 Seasons”. Τι καλύτερο από αυτό; Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Ανταπόκριση: Πάνος Κουτσουράδης
Πέμπτη, 27 Απριλίου
Γύρω στις 18:00 έξω από το γήπεδο του Ajax όπου και γυρνούσες το βλέμμα σου θα έβλεπες μπλούζες Metallica. Υπήρχε ήδη πάρα πολύς κόσμος που άραζε, έψαχνε τις θύρες ή έκοβε βόλτες με μπύρες στο χέρι. Μετά από μια μικρή αναμονή στην ουρά για τους σχετικούς ελέγχους κτλ, μπήκαμε στον χώρο του live και το πρώτο act είχε ήδη αναλάβει το δύσκολο ρόλο να ζεστάνει τον κόσμο. Ο λόγος για τους Mammoth WVH, ένα από τα ανερχόμενα ονόματα της rock σκηνής, με ιθύνων νου τον γιο του Eddie Van Halen. Για να πω την αλήθεια, από το λίγο που είχα ακούσει πριν τη συναυλία δεν μου είχαν κάνει καμία αίσθηση. Αυτό δεν άλλαξε ούτε και με την εμφάνισή τους. Μέτριος προς κακός ήχος, τραγούδια ψιλοαδιάφορα με ελάχιστες εκρήξεις ενέργειας, αλλά μέχρι εκεί.
Την σκυτάλη ανέλαβαν οι αγαπημένοι Architects. Μεγάλη ανυπομονησία να τους δω, ελπίζοντας βέβαια το setlist τους να ήταν μοιρασμένο παλιά-νέα κομμάτια. Δυστυχώς όμως η ζυγαριά έγειρε κυρίως στο τελευταίο τους κακό album. Παρόλο το αδιάφορο setlist και τον μέτριο ήχο, φάνηκε ότι είναι μεγάλη μπάντα πάνω στη σκηνή που ξέρει να κερδίζει τον κόσμο. “Our job is to warm you up” είπε σε κάποια στιγμή ο Sam Carter και σίγουρα τα κατάφεραν σε ένα ικανοποιητικό βαθμό. Τα highlights της εμφάνισής τους ήταν με διαφορά τα “Black Lungs”, “Mortal After All”, “Doomsday” και “Impermanence”.
Το ρολόι έδειχνε 20:45, το γήπεδο ήταν σχεδόν γεμάτο (περίπου 60.000-65.000 άτομα) και είχε έρθει η ώρα για τους μπαμπάδες να κάνουν την εμφάνισή τους. Τα ηχεία αρχικά έπαιζαν το “It’s A Long Way To The Top (When You Wanna Rock ‘N’ Roll)” και οι τεράστιες οθόνες που είχαν στηθεί περιμετρικά της σκηνής έδειχναν διάφορες φωτογραφίες από lives των Metallica. Στη συνέχεια τα φώτα χαμήλωσαν και οι πρώτες νότες του “The Ecstasy of Gold”, συνοδεία με τα σχετικά πλάνα, απλώθηκαν στο Johan Cruyff Arena. Αυτό που ακολούθησε πιστεύω κανένας δεν το είχε προβλέψει. Οι περισσότεροι θεωρώ περιμέναμε για εναρκτήριο κομμάτι κάποιο από το “72 Seasons”. Αλλά επειδή είναι οι Metallica και ό,τι γουστάρουν κάνουν, μας πήγαν όλους κουβά. Ξεκίνησαν με το “Orion”, κάτι που είχε να συμβεί πάνω από μια δεκαετία. Και πριν προλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε αυτό που μόλις είδαμε και ακούσαμε, άρχισαν να ηχούν οι καμπάνες του “For Whom The Bell Tolls”. Στη συνέχεια μας πήγαν πίσω στο “Black Album” και το “Holier Than Thou” και από εκεί στο “Load” και το “King Nothing”. Το τελευταίο μάλιστα, όπως ανέφερε και ο Hetfield, ταίριαζε γάντι με την συγκεκριμένη μέρα μιας και 27 Απριλίου είναι το King’s Day στην Ολλανδία. Μετά την τιμητική του είχε ο νέος δίσκος. Τα κομμάτια του ακούγονται άψογα live, γεμάτα ενέργεια και μπορούν να σταθούν περήφανα δίπλα στα κλασικά έπη της μπάντας. Τα τραγούδια που παίχτηκαν με τη σειρά ήταν το “Lux Aeterna”, “Screaming Suicide” και “Sleepwalk My Life Away”, κάνοντας μία στάση στα ενδιάμεσα για το “Fade to Black”.
Ο Papa Het ακόμα και τώρα, στα 60 του χρόνια, παραμένει ο απόλυτος frontman. Η φωνή του ήταν πραγματικά σε εξαιρετική φόρμα. Για το στήσιμο που είχε και την επικοινωνία του με τον κόσμο νομίζω δε χρειάζεται να πω τίποτα.
Όσον αφορά το σκηνικό που είχαν στήσει, τα πράγματα ήταν σε άλλο επίπεδο. Φωτιές, σκαλωτικές εικόνες και εφέ στις οθόνες, φωτισμός για σεμινάριο. Όλα στην εντέλεια. Βλέποντας αυτά, σε συνδυασμό με την απόδοση της μπάντας, καταλαβαίνεις γιατί οι Metallica θα βρίσκονται πάντα πολλά βήματα μπροστά από όλους τους υπόλοιπους.
Το τελειωτικό διπλό χτύπημα ήρθε στο τέλος. Προτελευταίο κομμάτι “Seek & Destroy” και στα καπάκια “Master of Puppets”. Νομίζω καταλάβατε τι επικράτησε εκείνη την στιγμή. Με αυτόν τον τρόπο έριξαν την αυλαία, δίνοντας ξανά ραντεβού για το βράδυ του Σαββάτου.
Σάββατο, 29 Απριλίου
Την δεύτερη μέρα εξαιτίας προβλημάτων στη συγκοινωνία στην περιοχή που έμενα, δεν είδα καθόλου τους Ice Nine Kills, ενώ από το setlist της Floor, η οποία αντικατέστησε τελευταία στιγμή τους 5FDP, πρόλαβα τα τελευταία τρία κομμάτια. Το μόνο που συγκράτησα από αυτά ήταν το “Phantom of the Opera”, στο οποίο την συνόδεψε στα φωνητικά ένας τενόρος.
Η ώρα των θεών να ανέβουν στη σκηνή ήρθε ξανά. Η έναρξη ήταν ίδια με την προηγούμενη φορά. Δηλαδή AC/DC στα ηχεία για προθέρμανση και αμέσως μετά “The Ecstasy of Gold”, ‘όπως πάντα. Με έκπληξη ξεκίνησαν την πρώτη μέρα, με έκπληξη ξεκίνησαν και την δεύτερη. Πάλι με instrumental. Αυτή τη φορά μας πήγαν ακόμα πιο πίσω από το “Orion”, παίζοντας το “Call of Ktulu”. Σοκ και δέος και ακόμα βρισκόμασταν στο πρώτο δεκάλεπτο. Το μόνο ψεγάδι του Σαββάτου ήταν ο μέτριος ήχος στην αρχή, ο οποίος, όπως ήταν αναμενόμενο, έφτιαξε στην πορεία.
Στην συνέχεια τα πράγματα ξέφυγαν με το “Creeping Death” και το “Leper Messiah”. Το δεύτερο μάλιστα είχε να παιχτεί live μια πενταετία σίγουρα. Μόνο headbanging σε αυτά τα δύο έπη. Όπως ήταν αναμενόμενο και στο δεύτερο setlist παίχτηκαν κομμάτια από το “72 Seasons”. Οι αντιδράσεις του κόσμου στα νέα τραγούδια έδειχναν να έχουν ήδη αγκαλιάσει τον δίσκο.
Άλλη μια ευχάριστη έκπληξη που μας φυλούσαν οι Metallica, πέρα από τα εναρκτήρια κομμάτια, ήταν και το “Until It Sleeps”, το οποίο το ξέθαψαν μετά από 15 ολόκληρα χρόνια. Αναμφίβολα ένα από τα highlight της βραδιάς.
Προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά στο κεφάλι μου αυτά που ζήσαμε και μου είναι πολύ δύσκολο. Δεν ξέρω τι να πρωτοαναφέρω. Την συγκίνηση στο “Unforgiven”; Τα επικά σκηνικά στο “One”; Την πώρωση στο άκουσμα του “Harvester of Sorrow”; Την ανατριχίλα στο “Sanitarium” και τον πειστικό τρόπο που είπε το “we will win” ο Hetfield; Το “Are you alive? How does it feel to be alive” στο “Fade to Black”; Αλήθεια δεν υπάρχουν πολλά λόγια για να περιγράψουν τα συναισθήματα που μας προκάλεσαν. Στιγμές που δεν θα ξεκολλήσουν ποτέ από το μυαλό.
Όσο για την ερώτηση ποια από τις δύο εμφανίσεις ήταν καλύτερη, δεν υπάρχει απάντηση. Και οι δύο συναυλίες ήταν εμπειρίες ζωής που μόνο η μεγαλύτερη μπάντα στον πλανήτη μπορεί να σου προσφέρει.
