6,5 χρόνια πέρασαν κιόλας από το “Hardwired…to Self-Destruct”, την τελευταία κυκλοφορία των Metallica. To “72 Seasons”, το οποίο κυκλοφορεί στις 14 Απριλίου, είναι αισίως το 11ο studio album του Papa Het και της παρέας του. Στην παραγωγή του album βρίσκουμε και πάλι τον Greg Fidelman με το αποτέλεσμα να είναι, όπως και στο προηγούμενο album, υψηλού επιπέδου.
Θα αναφέρω συνοπτικά τα pros and cons καθώς δεν είμαι της υπερανάλυσης και στο κάτω-κάτω ο καθένας μπορεί να κρίνει μόνος του αν του αρέσει ένα album και δεν χρειάζεται εμένα ή τον οποιοδήποτε γραφιά. Το πιο δυνατό σημείο του “72 Seasons” είναι πιθανότατα οι στίχοι του Papa Het, πιο εσωτερικοί από ποτέ, καθώς φαίνεται πως το πρόγραμμα αποτοξίνωσης που ξεκίνησε το 2019 του έκανε σίγουρα καλό. Σε εξαιρετική κατάσταση και τα φωνητικά του, ίσως την καλύτερη των τελευταίων αρκετών χρόνων. Ο Kirk Hammett γεμίζει με ουσιαστικά solos τα 77 λεπτά και 10 δευτερόλεπτα του δίσκου ενώ οι Trujillo και Ulrich πραγματικά παίζουν στον αυτόματο, με την καλή έννοια.
Το “72 Seasons”, στην ίδια λογική με τους προκατόχους του, “Death Magnetic” και “Hardwired…” τιμάει συνθετικά τις 80’s ρίζες της μπάντας, χωρίς βέβαια να φτάνει σε επίπεδα συνθετικής ποιότητας εκείνων των κυκλοφοριών, σίγουρα καλύτερο όμως από τα δύο προηγούμενα. Στα αρνητικά, σίγουρα η μεγάλη διάρκεια των κομματιών αλλά και η επανάληψη. Όλα εδώ κάτι σου θυμίζουν με αρκετά κομμάτια να ξεχειλώνουν χωρίς πραγματικά να υπάρχει λόγος.
40 χρόνια μετά τo ντεμπούτο τους, οι Metallica γράφουν μουσική χωρίς να έχουν να αποδείξουν κάτι σε κανέναν. Ίσως μόνο στους εαυτούς τους, πως παρά το γεγονός ότι τα χρόνια περνούν, είναι ακόμα εδώ κυκλοφορόντας αξιοπρεπέστατες δουλειές -αποφεύγοντας τις δοκιμές των 90’s και early 00’s- στο πνεύμα της μπάντας που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της στο metal κατά τη δεκαετία του ’80.
Ένα κομμάτι από εκείνη την περίοδο χάρισε στους Metallica άλλωστε, μόλις πέρυσι, αμέτρητους νέους οπαδούς, αποδεικνύοντας τη διαχρονικότητα και την ποιότητα των κυκλοφοριών εκείνης της εποχής. Αναφέρομαι φυσικά στο χαμό που έγινε πέρυσι με το “Master of Puppets” και τη σειρά Stranger Things.
Οι νέοι αυτοί οπαδοί λοιπόν είναι αυτοί που θα τιμήσουν υπέρ του δέοντος την νέα προσπάθεια του συγκροτήματος, ενώ για εμάς τους παλαιότερους (για να μην πω μπαρμπάδες) είναι μια ακόμη αφορμή να απολαύσουμε στα ηχεία μας και τα ακουστικά μας τη μεγαλύτερη metal μπάντα όλων των εποχών και να αρχίσουμε να φαγωνόμαστε στο social media…Μέχρι το επόμενο…
Άρης Ζαρκαδάκης
Κάθε φορά που το μεγαλύτερο heavy metal συγκρότημα του πλανήτη κυκλοφορεί νέο δίσκο, για μένα προσωπικά και πιστεύω και για κάποια εκατομμύρια από τους φανς τους αποτελεί γιορτή. Γιορτή και γλυκιά αναμονή για το τι περιμένουμε να ακούσουμε. Αναλογιζόμενος το μεγάλο διάστημα από την προηγούμενη κυκλοφορία τους (6,5 χρόνια περίπου) και εγώ όπως και πολλοί άλλοι σκεφτόμαστε αναπόφευκτα σε τι μουσικά μονοπάτια θα κινηθούν οι άλλοτε ηγέτες του Bay area thrash metal.
Οι προσδοκίες όπως πάντα είναι υψηλές και οι απανταχού φίλοι έτοιμοι να περάσουν από κόσκινο κάθε riff, κάθε στίχο και κάθε τραγούδι. Η τεράστια δημοτικότητα τους, σε ένα συνολικό διάστημα 40 ετών δημιουργεί όλες αυτές τις προσδοκίες που άλλοτε εκπληρώνονται και άλλοτε όχι. Αυτοί που περιμένουν να ακούσουν ένα νέο “Master of Puppets” θα απογοητευτούν. Αυτοί όμως που αγαπάνε τους Metallica για αυτό που είναι (μια συνεχώς εξελίξιμη μπάντα με τον δικό της ήχο) θα το λατρέψουν. Για μένα αυτός είναι ο δίσκος που θα μπορούσε άνετα να στρογγυλοκάτσει κάπου μεταξύ του “Metallica” και του “Load”. Τα τέσσερα πρώτα τραγούδια που κυκλοφόρησαν ανά τακτά χρονικά διαστήματα δεν είναι ενδεικτικά της συνολικής δουλειάς που έχει γίνει. 12 συνθέσεις , οι πιο πολλές mid tempo , με τα χαρακτηριστικά χτισίματα πάνω στα riffs και εναλλαγή ρυθμών ώστε αυτά τα 77 λεπτά όχι μόνο να μην κουράζουν αλλά να αφήνουν μία αίσθηση πληρότητας.
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει για τον μεγάλο James Hetfield. Το διάστημα αυτό νομίζω ότι τον ωρίμασε και τον άφησε να εκφραστεί πιο ανοιχτά από ποτέ. Οι φωνητικές του γραμμές είναι οι καλύτερες της 20ετίας, τραγουδάει σε πιο ψηλές νότες που δεν τον είχαμε συνηθίσει παλαιότερα. Στο στιχουργικό κομμάτι όμως είναι που δίνει ρεσιτάλ. Όλη η παιδική ηλικία και τα όποια τραύματα ξεδιπλώνονται και αφήνονται εκτεθειμένα με μοναδικό τρόπο στο κοινό. Ο Lars Ulrich και ο Kirk Hammett δίνουν ήχο στο μουσικό όραμα του Hetfield και η πιο ευχάριστη έκπληξη για μένα είναι η συμμετοχή του Rob Trujillo για πρώτη φορά στην σύνθεση τραγουδιών.
“72 Seasons” όπως μας εξηγεί και ο James Hetfield είναι οι 72 πρώτοι μήνες της ζωής μας. Δηλαδή όλα τα χρόνια μέχρι και την ενηλικίωση μας. Αυτά είναι και τα χρόνια που σχηματίζουν και τον χαρακτήρα μας και μαζί με τον δίσκο αυτό οι Metallica μας αφήνουν και πιο πολύ ο Hetfield να κάνουμε και εμείς μια βουτιά σε αυτούς τους 72 πρώτους μήνες της ζωής του. Στο τέλος αυτό όμως που μας μένει και αυτό που θέλουν να μας εκφράσουν είναι το LUX AETERNA δηλαδή το αιώνιο φως.
Γιώργος Δριτσόπουλος