Η μπάντα που ο Έλληνας μετ(σ)αλάς λατρεύει να μισεί ή και τα δύο ξεχωριστά επιστρέφει μετά από 8 χρόνια και την πατάτα (από άποψη κυρίως παραγωγής και λιγότερο συνθέσεων) που άκουγε στο όνομα “Death Magnetic”. Θα είμαι σύντομος ώστε να ξεμπερδεύετε με το διάβασμα και να αρχίσετε το κράξιμο. Το εξώφυλλο είναι πραγματικά απαίσιο αλλά χαλάλι. Δεν πρόκειται να το αγοράσω. Η παραγωγή του Greg Fidelman (ηχογράφησε και μίξαρε επίσης) είναι όπως πρέπει να είναι. Στα επίπεδα του “Load” και πολύ καλύτερη από τις απαράδεκτες παραγωγές των “St. Anger” και του “Death Magnetic”.
Συνθετικά το “Hardwired…” έχει πολύ “Load” μέσα του σε tempo αλλά και σε ύφος. Αλλά και αρκετές thrash πινελιές που θα ενθουσιάσουν τους πρωτοδισκάκιδες fans των Metallica. Είναι όλο γραμμένο από το δίδυμο Hetfield/Ulrich με εξαίρεση το “ManUNkind” στου οποίου τη σύνθεση συμμετέχει και ο Robert Trujillo. Έκπληξη η απουσία του Kirk Hammett από τις συνθέσεις ο οποίος όμως δίνει τον καλύτερο του εαυτό εδώ και χρόνια και συνεισφέρει με μπόλικα άλλοτε εμπνευσμένα και άλλοτε λιγότερο εμπνευσμένα solos. Ο James Hetfield επίσης φαίνεται να βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση καθώς τα φωνητικά του είναι σε αρκετά καλό επίπεδο ειδικά δε στα πιο thrashy κομμάτια που φαίνονται να του ταιριάζουν και περισσότερο.
Συνολικά το πρώτο CD φαίνεται με τις πρώτες ακροάσεις ένα σκαλοπάτι παραπάνω από το δεύτερο. Πιο αδύναμες κατά τη γνώμη μου στιγμές του “Hardwired…” είναι τα “Dream No More”, “Confusion”, “ManUNkind” και “Am I Savage?”. Τα υπόλοιπα στέκονται αρκετά καλά με την καλύτερη στιγμή του album να έρχεται στο κλείσιμό του. To “Spit Out The Bone” κλείνει το album με το thrash υφος του opener “Hardwired”. Ίσως το καλύτερο κομμάτι των Metallica τα τελευταία 25 χρόνια. Υπερβολικός; Μπορεί. Ίσως και καλύτερο metal κομμάτι της χρονιάς. Πολύ υπερβολικός; Ίσως, Ο Hammett πάντως θυμήθηκε το “Kill ’em All” εκεί στο έκτο λεπτό.
Μεγάλη και η διάρκεια του album, κάτι συνηθισμένο για τους Metallica καθώς φτάνει τα 77 λεπτά. Θα μπορούσε να είναι κάνα δεκάλεπτο μικρότερο καθώς τα πιο μέτρια κομμάτια που ανέφερα παραπάνω τραβάνε πολύ και ίσως να είναι και ο λόγος που δε με ενθουσίασαν ιδιαίτερα. Παραπάνω μπορεί να υπερέβαλα λιγάκι αλλά εδώ είμαι σίγουρος…είναι το καλύτερο album των Metallica μετά το μακρινό 1991. Έστω και στα γεράματα.
Άρης Ζαρκαδάκης
Η στιγμή που η αγαπημένη σου μπάντα βγάζει καινούριο δίσκο. Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες για το πόσο ενθουσιασμένη είμαι και για το πόσο μου έφτιαξε η μέρα άκουγοντάς τον, αναλύοντας και την παραμικρή λεπτομέρειά του. Γνωρίζω όμως πως λίγους ενδιαφέρουν αυτά οπότε θα αφήσω το μεγάλυτερο μέρος του ρομαντισμού μου στην άκρη και θα μπω κατευθείαν στο ψητό!
To “Hardwired… to Self-Destruct” δεν είναι είναι απλά ένας καλός δίσκος, αλλά στέκεται στο ύψος των οπαδικών προσδοκιών και αποτελεί άξιο διάδοχο του επίσης πολύ καλού (κατά την άποψη μου) “Death Magnetic” του 2008, δικαιολογώντας τον θόρυβο που δημιουργήθηκε γύρω από αυτόν τον τελευταίο καιρό στα media. Το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς είναι τα υψηλού επιπέδου φωνητικά του James Hetfield, τόσο στα γρέζια όσο και στις πιο λυρικές στιγμές του (βλ. “Here Comes Revenge”), όπως και η καλογυαλισμένη και συγχρονή παραγωγή που ισορροπεί ανάμεσα στην οξύτητα του “…And Justice For All” και το pop smoothness τoυ “The Black Album”. Τα leads του Kirk Hammett δίνουν το κάτι παραπάνω, κάτι που δυστυχώς δε συμβαίνει με τα -όχι τόσο εμπνευσμένα- solos του… Το σημαντικό όμως είναι πως ο δίσκος έχει riffs! Και μάλιστα κάποια από τα πιο ενδιαφέροντα των τελευταίων κυκλοφοριών των Metallica. Εκεί είναι που κερδίζει το “Hardwired… to Self-Destruct”.
Tι κι αν δεν είναι το δεύτερο “Master of Puppets” (πως θα μπορούσε άλλωστε;), τι κι αν το δεύτερο CD του album υστέρει ελαφρώς του πρώτου (με εξαίρεση το αριστουργηματικό φινάλε του “Spit Out The Bone”); H δέκατη κατά σειρά πλήρης κυκλοφορία των metal stars από το Los Angeles, στέκεται σε υψηλά ποιοτικά επίπεδα τόσο συνθετικά όσο και ηχητικά, ενώ ενδείκνυται και με το παραπάνω για όλους εμάς που λατρέψαμε τα “Load” και “Reload”, φέροντας όμως στοιχεία και από τις υπόλοιπες δοξασμένες περιόδους των Metallica.
Εκτός από τα τρία κομμάτια που είχαν δoθεί ήδη στη δημοσιότητα (“Hardwired”, “Atlas, Rise”, “Moth Into Flame”), στο “Hardwired… to Self-Destruct” κορυφαίες στιγμές αποτελούν και τα “Now We’re Dead” και “Halo On Fire”, ένα σκαλί πιο κάτω στέκονται τo “Dream No More”, το -tribute στους Diamond Head- “Confusion”, το “ΜanUNkind” και το “Here Comes Revenge”, ενώ για κακή τους τύχη το τραγούδι-φόρος τιμής στον Lemmy, “Murder One” και το “Am I Savage” κατατάσσονται στα fillers.
Welcome back, Metallica!
Αναστασία Παπαδάκη
Αν κάτι χαρακτηρίζει κάθε νέα κυκλοφορία των Metallica τα τελευταία χρόνια είναι ότι ποτέ δε ξέρεις τι να περιμένεις. Κανείς δεν περίμενε τα “Load”/”Reload” μετά το “The Black Album”, κανείς δεν περίμενε το “St. Anger” μετά τα “Load”/”Reload”, κανείς δεν περίμενε το –για μένα υποτιμημένο– “Death Magnetic” και πάει λέγοντας. Και τώρα; Σου πετάνε οι μπαρμπάδες 2-3 κομμάτια στη μάπα και σε έχουν και ψάχνεσαι…! Τι θα είναι το “Hardwired…To Self-Destruct”; Θα rockάρει σαν το “Moth into Flame”; Θα thrashάρει σαν το ομώνυμο; Τι στην ευχή;
Η απάντηση είναι «και τα δύο», αλλά όχι εξίσου. Εξηγούμαι. Το “Hardwired…To Self-Destruct” είναι σε γενικές γραμμές μια επιστροφή στις φόρμες των “Load”/”Reload”. Αυτό σημαίνει ότι έχει κάτι κομμάτια σαν το “Now That We’re Dead” που τα ακούς και στο μυαλό σου σχεδόν παίζει το video clip του “King Nothing”. Κάπου εκεί κινείται και το 75% του album. Από την άλλη βέβαια, εκεί προς το τέλος του δεύτερου cd σου πετάνε ένα “Spit Out The Bone” και δε ξέρεις πού να κρυφτείς… Δε ξέρω τι να πω σύντροφοι. Για άλλη μια φορά έχω αυτή την περίεργη αίσθηση ότι οι Metallica μας κάνουν λίγο πλάκα. Είναι μεγάλος πειρασμός να πω «αυτός είναι ο δίσκος που όφειλαν να κυκλοφορήσουν οι Metallica το 2016» και να τη βγάλω καθαρή, αλλά αυτό δεν είναι ακριβώς αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι αυτός είναι όλοι οι δίσκοι που θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν οι Metallica το 2016 σε ένα. Ναι είναι καλός δίσκος. Όχι αριστούργημα. Αλλά έχει καλά τραγούδια.
Από κει και πέρα ξέρετε πολύ καλά ότι από αύριο όλοι μα όλοι θα έχουν και μια θεωρία για το γιατί ο δίσκος είναι όπως είναι, αν είναι επιστροφή σε πιο safe πράγματα, αν δείχνει κούραση, αν έχει fillers, αν το “Spit Out The Bone” είναι το μόνο που αξίζει και λοιπά. Κακά τα ψέματα, όλη αυτή η μίρλα είναι μέρος του φαινομένου Metallica. Αν τώρα εσύ φίλε αναγνώστη συμβαίνει να ενδιαφέρεσαι για τη μουσική (!) δε νομίζω ότι το “Hardwired… To Self-Destruct θα σε απογοητεύσει”. Στο κάτω-κάτω έχει το “Spit Out The Bone” μέσα!
Μανώλης Ροδοκανάκης
Μεσολάβησαν οκτώ χρόνια από το Death Magnetic. Το μεγαλύτερο κενό μεταξύ δύο κυκλοφοριών των Metallica. Άξιζε τον κόπο η αναμονή; Δεν ξέρω. Ξέρω, ωστόσο, ότι άκουω μια μπάντα που εδώ ξέρει τι θέλει ή κρύβει πολύ καλά την άγνοιά της. Το “Hardwired…” ξεκινάει και σε πιάνει από τον λαιμό, όπως θα έκαναν βέβαια οι οποιαδήποτε μουσικοί έχουν κάποια χρόνια στην πλάτη τους, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Στα θετικά, η justiceforallίτηδα [sic] που διαπνέει την μπάντα. Ωραίες ιδέες και riffs, εμπνευσμένα μεγάλα Hammetικά solo, φωνητικά που ταιριάζουν στο προφίλ του Hetfield το 2016 κι όχι το 1996. Η παραγωγή είναι τέτοια που ούτε σε εκνευρίζει, ούτε σου τρίβει στη μούρη το πόσο old school είναι. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΠΑΛΑΝΤΑ.
Στα αρνητικά, τα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια. Θα το ήθελα περίπου 15-20 λεπτά μικρότερο συνολικά. Μέσος όρος 6 λεπτά, είναι πολύ νομίζω. Κάποια τραγούδια θα μπορούσαν να ήταν σε b-side, χωρίς αυτό να αλλάζει κάτι. Όπως σημείωσε κι ένας φίλος: αυτό που λείπει τελευταία είναι κάτι ριφάκια/μελωδίες που γέμιζαν τα κενά. Χωρίς να ήταν κάτι ιδιαίτερο, σου έβαζε συναίσθημα στη σύνθεση και την απογείωνε. Επίσης δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορέσει ο Hetfield να ανταπεξέλθει φωνητικά σε μια συναυλία, πόσο μάλλον στη διάρκεια μιας μεγάλης περιοδείας. ΤΙ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΔΙΑΒΟΛΕ;
Ξεχώρισα τα “Now We’re Dead” και “Murder One”, για μένα αυτά (μαζί με το “Atlas, Rise!”) θα ήταν τα ιδανικά singles. Το “Dream No More” θα μπορούσε να είναι στο “Load” ή στο “Reload”. Tο “Spit Out The Bone” είναι μια ευχάριστη έκπληξη στο φινάλε ενός album που «κυλάει» αρμονικά εντάσσοντας τεχνηέντως στο σύνολο ακόμη και τα πιο αδύναμα μέρη του. Δεν ξέρω αν μου αρέσει τόσο επειδή δεν μου άρεσε το “Death Magnetic” ή γιατί όντως είναι τόσο καλό. Σίγουρα θα το ακούσω περισσότερες φορές από τα 2 προηγούμενα γιατί είναι ένα album που δεν γλύφει τους παλαιομεταλάδες ούτε τους νεότερους και εν τέλη αυτό είναι τίμιο.
Βαγγέλης Σαριδέλης
Οι Metallica με το 10ο album τους είχαν να φέρουν εις πέρας ένα έργο σχεδόν ακατόρθωτο. Έπρεπε κατ’ αρχάς να δικαιολογήσουν την απουσία των οκτώ ετών (δεν θεωρώ το “Lulu” ένα Metallica album). Επίσης έπρεπε να συνενώσουν τα στοιχεία που ενθουσιάζουν όλες τις διαφορετικές γενιές οπαδών που τους ακολουθούν, να γράψουν ενδιαφέρουσες συνθέσεις αντάξιες του ονόματός τους και τέλος να μην επαναλάβουν τα λάθη στην παραγωγή και το mastering του τελευταίου τους album “Death Magnetic”.
Και τα κατάφεραν! …σχεδόν. Το album είναι ενδιαφέρον, ψυχωμένο και παιγμένο με όρεξη και περίσσια μεταλλική διάθεση. Ο Hetfield δίνει υπέροχες ερμηνείες και συμπεραίνουμε εύκολα ότι έχει δουλέψει πολύ το κομμάτι “φωνή”. Ο Ulrich ξέρει τα όρια του σαν drummer και παίζει με τον καλύτερο τρόπο πάνω σ’ αυτά χωρίς να εκτίθεται. Ο Hammet χρωματίζει τις συνθέσεις όμορφα με το Wah-Wah πάντα ενσωματωμένο στο πόδι του, ενώ ο Trujillo μοιράζει απλόχερα groove. Η παραγωγή είναι άψογη. Οι αρμονικές καλύπτονται σε όλη τους την έκταση και ο ήχος “αναπνέει” με ευκολία.
Όσο για τις συνθέσεις…εκεί τα πράγματα ποικίλλουν. Δυστυχώς το album είναι άνισο με το ενδιαφέρον να μην είναι ισοκατανεμημένο στη διάρκειά του. Το πρώτο μισό περιέχει τραγούδια που ενθουσιάζουν (“Moth Into Flame”, “Halo on Fire”) και άλλα υψηλής ποιότητας (“Atlas, Rise!”, “Dream No More”), όλα διακατεχόμενα από thrash αισθητική αλλά και με “Load” πινελιές. Στο δεύτερο μέρος όμως, μετά το αξιόλογο άνοιγμα με το ιδιότροπο “Confusion” ακολουθούν συνθέσεις που θα επωφελούνταν από μικρότερη διάρκεια (“Here Comes Revenge”, “Am I Savage?”) και άλλες που θα μπορούσαν να λείπουν εντελώς (“ManUNkind”, “Murder One”). Ευτυχώς το κλείσιμο μας αποζημιώνει με τον thrash δυναμίτη “Spit Out the Bone” που μας γυρνάει στο μακρινό παρελθόν.
Το “Hardwired… to Self-Destruct” είναι ένα πολύ καλό album που αναγκάζει τον ακροατή να ξαναπατήσει το play μετά το πέρας του, και να του αφιερώσει τις επαναλαμβανόμενες ακροάσεις που του αξίζουν.
Γιώργος Ξενικουδάκης