Μεσημέρι Κυριακής, ανηφορίζοντας για το Gagarin και σκέφτομαι πόσο μακρά θα είναι αυτή η συναυλία: 8 ελληνικά συγκροτήματα, κάποια από αυτά με ιστορία, κάποια κάνοντας τώρα μια δυναμική εμφάνιση στη σκηνή, όλα μαζί δίνοντας μια αντιπροσωπευτική εικόνα για το metal στην Ελλάδα. Βέβαια δυστυχώς οι σκέψεις μου για την προσέλευση επαληθεύτηκαν, ήταν αρκετά χαμηλή και το μόνο που έχω να πω είναι πως πραγματικά έχασαν μια πολύ καλή συναυλία. Για αρχή.
Ανταπόκριση: Δέσποινα Δευτεραίου / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Πρώτοι άνοιξαν την μέρα οι Demolition Train. Προσωπικά τους έβλεπα για πρώτη φορά, και παρόλο που δεν πολυσυμπαθώ το thrash, αποτέλεσαν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για μένα. Μπορεί το αρχικό “μούδιασμα” μιας και άνοιγαν την συναυλία και βλέποντας ίσως τον λίγο κόσμο να ήταν εμφανές στα πρώτα 2 κομμάτια, γρήγορα όμως λύθηκαν και άρχισαν να επικοινωνούν με τον κόσμο και να το ευχαριστιούνται πραγματικά. Όλα αυτά βέβαια με εξαίρεση τον κιθαρίστα τους, Νίκο Παπακώστα, ο οποίος από την αρχή της εμφάνισής τους έκανε το δικό του show! Thrash, γεμάτο solos και με κάτι από Motorhead σε κάποια από τα κομμάτια τους, οι Demolition Train παρουσίασαν το demo τους με τίτλο “Kill Your Boss” (τίτλος που με γέμισε με πολύ… περίεργες σκέψεις!!) καθώς και ένα καινούριο κομμάτι. Ό,τι πρέπει για να αρχίσουμε να ζεσταινόμαστε.
Επόμενοι σε αυτόν τον “μαραθώνιο” ήταν οι Mahakala. Αρκετά διαφορετικός ήχος από τους προηγούμενους, οι Mahakala έχουν αυτό το μυστηριώδες, αυτό το Black-Sabbath-ατμοσφαιρικό και έναν χαρισματικό frontman με μια εξωπραγματική χροιά που δεν γίνεται να περάσουν απαρατήρητοι. Οι Mahakala έχουν έντονη δραστηριότητα σε συναυλίες και διάφορα festivals, έχουν πάρει πολύ σοβαρά αυτό που κανούν και έχουν συνεχή παρουσία, όμως έχουν ένα πολύ δυνατό υλικό, όχι μόνο στην πρόσφατη κυκλοφορία τους “Devil’s Music” αλλά και σε παλαιότερα κομμάτια τους – αυτό το “Pact With The Devil” είναι τόσο βαρύ και μυστηριακό, σου δίνει την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε κάποια τελετή (ναι ναι, από αυτές τις τελετές). Αντιμετώπισαν βέβαια κάποια τεχνικά θέματα που ξεπεράστηκαν γρήγορα και καταχειροκροτήθηκαν από το κοινό.
Το thrash κάνει και πάλι την εμφάνισή του και οι Chronosphere ανέβηκαν στη σκηνή. Με μια πρώτη εκτίμηση ο μεγαλύτερος από το συγκρότημα είναι το πολύ 23 χρονών και όμως, ο ήχος τους είναι τόσο old school thrash, σαν η σκηνή να πάγωσε στη δεκαετία του ’80. Ξύλο, πανικός, crowd surfing και με τον μπασίστα τους, Κώστα, να κόβει βόλτες και να χοροπηδά μαζί με το κοινό. Μ’ένα στόμα μια φωνή, σχεδόν όσοι βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή κραύγαζαν “War-In-fe-ction” τόσο συντονισμένα και με τόσο πάθος… Αποτελούν μια ζωντανή απόδειξη ότι το thrash είναι ακόμα πολύ δυνατό στην Ελλάδα. Για την ακρίβεια, δεν πέθανε ποτέ, ωστόσο οι Chronosphere είναι άξιοι συνεχιστές του. Επιπλέον, δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση που κέρδισαν εκείνοι την ευκαιρία να βρεθούν στο Wacken μέσα από το Wacken Metal Battle Greece, σίγουρα το αξίζουν με τόσο δυνατή παρουσία στη σκηνή. Ολόψυχα καλή επιτυχία.
Η ώρα περνάει και όλο και περισσότερος κόσμος έρχεται στο Gagarin αλλά ακόμα και τότε η προσέλευση παραμένει χαμηλή. Ξαφνικά ως δια μαγείας ξεπετάγονται 3-4 ακόμα φωτογράφοι και κοινό μεγαλύτερης ηλικίας. Δεν θέλω να φανώ κακιά ή να ευλογήσω τα γένια του zine που φιλοξενεί τα κείμενά μου, αλλά ειλικρινά απορώ πώς στο καλό θα καλύψουν τις 3 πρώτες μπάντες; Ή μήπως έκανα εγώ λάθος και η συναυλία ξεκινούσε από τους Wrathblade και μετά; Είναι ανεπίτρεπτο όταν καλείτε τον κόσμο να στηρίξει την ελληνική σκηνή και δημοσιεύετε μεγαλεπίβολα κείμενα να έχετε αυτήν την αντιμετώπιση σε ένα φεστιβάλ με ελληνικά συγκροτήματα και μάλιστα πολλά υποσχόμενα. Αυτό είναι καθαρά η προσωπική μου άποψη (άσχετα αν οι υπεύθυνοι συμφωνούν ή όχι με αυτό) όμως όταν λέμε “καλύπτω ένα live”, σημαίνει είμαι εκεί από την αρχή και καλύπτω οτιδήποτε συμβαίνει και το παραθέτω. Γι’αυτό σας δίνουν και τη δωρεάν πρόσκληση άλλωστε. Αρκετά λοιπόν.
Επόμενη μπάντα, όπως προαναφέρθηκε, ήταν οι Wrathblade με αρκετό πλέον κόσμο να τους αποθεώνει κυριολεκτικά και όχι άδικα. Πέρα από τις πολύ καλές συνθέσεις τους και τον… βάρβαρο heavy ήχο τους, τις εντυπώσεις έκλεψε ο frontman, Νίκος Βαρσάμης, ο οποίος ήταν τόσο εκφραστικός και σε τόσο καλή φόρμα, αν και τα καθαρά φωνητικά θέλουν ακόμη δουλειά. Μου θύμισαν μια μεγάλη αδυναμία, όπως φαντάζομαι και των περισσότερων, τους Manilla Road αλλά με μία πιο σύγχρονη οπτική, πιο σημερινή. Η εμφάνισή τους κόπηκε κάπως απότομα καθώς κάποιο πρόβλημα παρουσιάστηκε με τον drummer, αν κατάλαβα σωστά, και ο frontman ανακοίνωσε ότι δεν γίνεται να συνεχίσουν. Ελπίζω να μην ήταν κάτι σοβαρό, ανησυχήσαμε και απογοητευτήκαμε που έληξε έτσι άδοξα, αλλά όσο έπαιξαν ήταν αρκετό για να δείξει τη δύναμη και την επιρροή που έχουν στο κοινό.
Επόμενοι, οι Sorrowful Angels. Εξίσου με συνεχή παρουσία σε συναυλίες, προσωπικά τους έχω “πετύχει” σε ουκ ολίγες. Θα συμπληρώσω επίσης πως εκείνοι και οι Wastefall ήταν ίσως οι πιο.. αταίριαστοι με το line up της βραδιάς, εννοώντας πως το είδος τους είναι πιο σύγχρονο, με επιρροές και από άλλα είδη μουσικής. Έχοντας λοιπόν αρκετή εμπειρία επί σκηνής, οι Sorrowful Angels βγήκαν άνετοι με το “Mistress Of Desire”. Οι Sorrowful Angels ανήκουν στις μπάντες που αναδεικνύονται τα κομμάτια τους στα live και το απέδειξαν ακόμη μια φορά, όμως ειδικά το βράδυ της περασμένης Κυριακής, στα δικά μου αυτιά, φάνηκε αρκετά πιο χαμηλός ο ήχος συγκριτικά με τα υπόλοιπα συγκροτήματα, γεγονός που, αν και ελάχιστα, τους κόστισε στο αποτέλεσμα. Αυτή τη φορά κιθάρα έπαιξε μαζί τους ο Νικόλας στη κιθάρα από Dimlight & Ritual Of Odds.
Στον χώρο του Gagarin υπήρχαν κολλημένα δύο πανό, τα οποία ήταν από τους fans των Dark Nightmare οι οποίοι τους αποκαλούσαν ως “η πιο σημαντική μπάντα στην Ελλάδα”, αντιλαμβάνεστε λοιπόν τι ακολούθησε. Όλοι με τις γροθιές στον αέρα να ακολουθούν την μπάντα, άλλοι επιδόθηκαν σε ανελέητο headbanging, σίγουρα οι περισσότεροι το ευχαριστήθηκαν αρκετά. Το δυνατό ατού της μπάντας είναι ο frontman ο οποίος έχει μια δυνατή καθαρή φωνή που φτάνει στο Θεό αλλά και αεικίνητος, όπως και τα μακρά και απολαυστικά κιθαριστικά solos και τα επιβλητικά πλήκτρα. Αναρωτιέμαι αν αυτή η μερίδα του κοινού αντιπροσωπεύει τελικά τον “μέσο Έλληνα μεταλλά”: μια επιστροφή στο ατόφιο heavy, είτε στο θυμωμένο βρώμικο thrash, (επιστροφή ή μήπως τελικά δε έφυγαν ποτέ από εκεί;). Όπως και να έχει, στην περίπτωση των Dark Nightmare αξίζει τον κόπο.
Οι Wastefall είναι οι επόμενοι και αναρωτιόμουν από πότε έχω να τους δω ζωντανά. Τελευταία φορά ήταν το 2011 στο 7sins και αντιλαμβάνομαι πως έχω το ίδιο ακριβώς συναίσθημα: δεν ήξερα από πού μου ήρθε. Τόσο δύσκολες συνθέσεις, μεγάλες σε διάρκεια, περίπλοκες, τόσο τεχνικοί παιχταράδες, ατμοσφαιρικοί, με έναν frontman ο οποίος κυριολεκτικά μπορεί να τραγουδήσει οτιδήποτε θέλει, κυριολεκτικά μας έπεσαν τα σαγόνια κάτω, παρά την κούραση. Σίγουρα η πιο ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς, ελπίζω σε πολλές περισσότερες εμφανίσεις, ίσως όχι με τόσα πολλά συγκροτήματα καθώς κυριολεκτικά απαιτείται συγκέντρωση για να ακούσεις και να εκτιμήσεις το τι ακούς. Πολλά μπράβο!
Και για το κλείσιμο, οι headliners της βραδιάς, οι Innerwish. Δεν χρειάζονται πολλές συστάσεις, οι περισσότεροι ξέρετε πάνω κάτω τι παίζει με τους Innerwish. Τα νεότερα είναι πως δεν έχουν πλέον την φωνάρα του Μπάμπη και ο Γιώργος Εικοσιπεντάκης είναι αυτός που τον αντικατέστησε.Ο ίδιος δήλωσε αγχωμένος, καθώς κάτω στο κοινό ήταν και ο Μπάμπης Αλεξανδρόπουλος και ο Γιάννης Παπανικολάου, οι παλαιότεροι τραγουδιστές των Innerwish. Η αλήθεια είναι πως “κρατούσα μικρό καλάθι” για το κατά πόσο θα μπορούσε να φανεί αντάξιος, ευτυχώς με διέψευσε πανηγυρικά. Εξαιρετικός frontman, άνετος, με πλήρη σεβασμό στα κομμάτια, δείχνει να έχει δέσει με τα υπόλοιπα μέλη και έχει μπει στο κλίμα.
Με το setlist να απαρτίζεται από τις καλύτερες στιγμές από τις τέσσερις κυκλοφορίες τους οι Innerwish μας χάρισαν ένα μοναδικό live. Είναι πραγματικά εμπειρία να βλέπει τον “γιατρό” (Μανώλης Τσίγκος) και τον Αντώνη Μαζαράκη να δίνουν την ψυχή τους εκτελώντας τα solos, να σαρώνουν όλη τη σκηνή, να ξεσηκώνουν το κοινό να συμμετέχει και να τραγουδά και ο ίδιος ο “γιατρός” μαζί, ο Φραγκίσκος Σαμοΐλης (που μπήκε στην μπάντα το 2011) να σπέρνει στα drums και τον Γιώργο Γεωργίου να “ντύνει” αυτή τη ψυχή της μπάντας με τα πλήκτρα και τέρμα αριστερά, η πιο επιβλητική μορφή της μπάντας και ο πυρήνας της, ο Θύμιος Κρίκος.
Οι Innerwish μας έλειψαν, όπως φαντάζομαι θα έλειψε όλο αυτό και σε εκείνους, μας χάρισαν μια άκρως επαγγελματική, άρτια εμφάνιση και βέβαια, ανυπομονούμε για το επόμενο ραντεβού και τον επόμενο δίσκο.
Innerwish setlist: 1. Eye Of The Storm 2. The Signs Of Our Lives 3. Silent Faces 4. Lord Of Truth 5. Burning Desires 6. Last Breath 7. The Chosen One 8. Spacerunner 9. Gates Of Fire 10. Dancer Of The Storm 11. Lonely Lady 12. Have You Ever 13. Sirens 14. Inner Strength 15. If I Could Turn Back Time 16. Feel The Magic 17. Waiting For The Dawn 18. Ready For Attack
Επειδή τα καλά πρέπει να λέγονται, η όλη διοργάνωση ήταν εξαιρετική, πέρα από τα ελάχιστα τεχνικά προβλήματα, τα οποία όμως δεν εμπόδισαν πουθενά στη διεξαγωγή της συναυλίας, οι χρόνοι τηρήθηκαν όπως στην ανακοίνωση παρόλο που οι μπάντες ήταν πολλές και φυσικά όλα τα συγκροτήματα έδωσαν το 100% της απόδοσής τους.
Το μόνο μελανό σημείο ήταν η έλλειψη κλιματισμού η οποία σχεδόν στο σύνολο της βραδιάς ήταν αφόρητη (μέγα λάθος με τέτοια ζέστη και επιπλέον με τόσο χαμηλή προσέλευση να τον στέλνεις τον άλλο έξω κάθε τρεις και λίγο να πάρει αέρα) και πως οι πρώτες μπάντες ουσιαστικά “χαντακώθηκαν” από τη χαμηλή προσέλευση.
Σε τέτοιες βραδιές λέμε ένα μεγάλο “Ναι” καθώς η ελληνική metal σκηνή έχει πολλά ακόμη συγκροτήματα που πρέπει να αναδειχτούν, όμως με λιγότερα συγκροτήματα ώστε να πετυχαίνουν τον στόχο τους, να έρχεται το κοινό, να ακούει καινούρια πράγματα, να διασκεδάζει με κάποιες σταθερές αξίες και να υποστηρίζει την σκηνή.