Άλλο ένα βράδυ παραδοσιακού heavy metal στο Κύτταρο και η αγωνία ήταν μεγάλη για το τι θα επακολουθήσει. Ή αυτό τέλος πάντων θα ήταν μια καλή εισαγωγή, γιατί στην πραγματικότητα καμιά αγωνία δεν υπήρχε. Ξέραμε. Ή τέλος πάντων νομίζαμε ότι ξέραμε.
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Λύσανδρος Λυσανδρόπουλος (περισσότερες εδώ)
Και λέω «νομίζαμε» γιατί εγώ τουλάχιστον αυτό το πράγα από τους Solitary Sabred δεν το περίμενα. Ίσως έπρεπε να είμαι περισσότερο διαβασμένος. Αλλά θα είχα χαλάσει την έκπληξη τότε. Όπως και να χει, οι Κύπριοι είναι μια απίστευτα δουλεμένη μηχανή ατόφιου κλασσικού heavy metal που πραγματικά κούνησε κεφάλια το βράδυ της Τρίτης. Με fantasy θεματολογία και ξεκάθαρες αναφορές στους Accept – ο frontman ήταν σαν να έχεις φέρει τον Udo με χρονομηχανή – μας παρουσίασαν ένα υλικό ψαρωτικής ποιότητας που σου μένει στο μυαλό για πλάκα – φανταστείτε γράφω και στο μυαλό μου παίζει το refrain του ομώνυμου από τη μία φορά που το άκουσα. Αν τύχει και ξανάρθουν πάτε τρέχοντας.
Οι Desert Near the End από την άλλη το στοιχείο της έκπληξης το έχουν απωλέσει καθώς ηποιότητά τους είναι πλέον γνωστή σε όσους βολοδέρνουν στα Αθηναϊκά liveάδικα. Πάντως και παραπονεμένο εμένα προσωπικά δε με άφησα, καθώς από κει που τους είχα στο μυαλό μου σαν ξεκάθαρους υμνητές των Iced Earth, νομίζω δείξανε ένα πιο άγριο πρόσωπο αυτή τη φορά. Χωρίς να απαρνούνται τις καταβολές τους – και καλά κάνουν τα παιδιά – μου δίνεται η αίσθηση ότι με κάθε live έρχονται και πιο κοντά στο άγιο δισκοπότηρο της τένης, το να βρουν δηλαδή τον δικό τους χαρακτήρα.
Οι Metal Church από την άλλη… Δε μου πάει καλά να μιλήσω για έκπληξη και αγωνία, αλλά εντάξει, μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, όταν πας να δεις έναν παλιό θρύλο, ένα άγχος το έχεις για το πόσο ψηλά θα καταφέρει να σταθεί. Ο χρόνος δεν περιμένει για κανέναν και άλλα χαριτωμένα. Ε λοιπόν όχι, μπορείτε να ανασάνετε με ανακούφιση, γιατί τα παλικάρια από το San Francisco δεν έχουν χάσει σπιθαμή από την κόψη τους. Ορεξάτοι, με έναν αεικίνητο Mike Howe παρά τα 50 του χρόνια, με ακριβώς τον ήχου που έπρεπε να έχουν, μας σέρβιραν έναν πραγματικό heavy metal οργασμό. Και αυτό που έγινε σε κομμάτια όπως τα “Gods of Second Chance” και “Watch the Children Pray” μόνο σαν οργασμός μπορεί να περιγραφεί. Το τέλος βρήκε εμάς εκστασιασμένους και τους Metal Church να κάνουν σαν μικρά παιδιά, αυθεντικά έκπληκτους από τον κόσμο που δε σταματούσε να φωνάζει το όνομα της μπάντας, αλλά και αυτά των Howe και Vanderhoof. Όχι κι άσχημα για βραάδυ Τρίτης, ε;