Το psych rock ντουέτο των MDME SPKR, πριν κάνει στάση στο Αθηναϊκό Tiki Bar για ένα μοναδικό show, μίλησε στην Αναστασία Παπαδάκη για τις εμπειρίες τους, το επερχόμενο EP τους, αλλά και την όμορφη σχέση που ανέπτυξαν με τους Sonic Jesus.
Oι MDME SPKR είναι μια σχετικά νέα μπάντα, οπότε θα σας ρωτήσω κάτι στερεότυπο: Πείτε μου λίγα λόγια για την ιστορία της μπάντας. Πότε και που δημιουργήθηκε και υπό ποιες περιστάσεις; Ποιες είναι κύριες επιρροές σας;
Lau: Γνωριστήκαμε στο Λονδίνο, όπου έκανα ωτοστόπ ψάχνοντας για έναν drummer σε ένα δρόμο προς το πουθενά. Αγαπάμε τη μουσική, όλη τη μουσική, οπότε οι επιρροές μας είναι πάρα πολλές.
Harvey: Δημιουργήσαμε το συγκρότημα με τις δυνάμεις της Γης, του Ανέμου και της Φωτιάς… αυτό απαντά και στις δύο ερωτήσεις.
Αποφασίσατε να είστε ντουέτο, παρά το γεγονός ότι αυτή η απόφαση μπορεί να είναι ριψοκίνδυνη. Ποιο είναι το μυστικό πίσω από τα rock ντουέτα που ακούγονται ιδιαίτερα ογκώδη πάνω στη σκηνή όπως οι The Black Keys, οι The White Stripes, ή ακόμα και οι The Ting Tings; Αποτελεί καμία από αυτές τις μπάντες επιρροή για τους MDME SPKR;
H: Κανείς δεν μου είπε το μυστικό πίσω από τα rock ντουέτα ακόμα. Ίσως είναι κάτι σαν τους Illuminati, και θα πρέπει να σε καλέσουν ώστε να γνωρίζεις κάτι τέτοιο. Μέχρι να γίνει αυτό, εμείς προσπαθούμε να παίζουμε όσο πιο σκληρά μπορούμε, συχνά με δικές μου φυσικές βλάβες! Από άποψη επιρροών, νομίζω πως και οι δύο συμφωνούμε ότι βλέποντας τους Sleep στην Καλιφόρνια πέρυσι, τρέλανε τα πράγματα στο μυαλό μας και τελικά μας βοήθησε να βρούμε τον ήχο που έχουμε τώρα.
L: To να είμαστε ντουέτο συνέβει όταν ξεφορτωθήκαμε τους τεμπέληδες, προβληματικούς και εκτός τόπου και χρόνου κιθαρίστες! Μια μέρα o Ηarvey είπε “γάμα το, δε χρειαζόμαστε κιθάρα”. Ήταν δύο εβδομάδες πριν το πρώτο μας live και μάντεψε: ήταν σωστός! Αλλά όντως στο ηχητικό κομμάτι ακούσαμε τους εαυτούς μας μέσα σε αυτή τη μεγάλη σφαλιάρα που μας έδωσαν οι Sleep στα μούτρα.
To 2014, περιοδεύσατε στις Ηνωμένες Πολιτείες, παίζοντας σε 12 συναυλίες μέσα σε 3 εβδομάδες. Πως ήταν αυτή η εμπειρία; Ποια είναι η διαφορά μεταξύ της rock μουσικής σκηνής στις HΠΑ, από την rock σκηνή στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου κατοικείτε.
H: Το πιο προφανές ήταν η έλλειψη της Γης, του Αέρα και της Φωτιάς στις HΠΑ. Eκτός από την Καλιφόρνια, που υπήρχαν πολλές φωτιές εκεί.
L: Το να περιοδεύουμε στην Αμερική, με απόλυτα DIY τρόπο, έφτιαξε και σφυρηλάτησε την μπάντα. Πίσω στο σπίτι ξέραμε ότι θα μπορούσαμε να πολεμήσουμε μαζί, να επιζήσουμε και κυρίως να φυλάει ο ένας τον άλλον. Οι μπάντες που είδαμε ζωντανά στο Burgerama των HΠΑ και εκείνες που παίξαμε μαζί στην Καλιφόρνια, στο Τέξας και στη Νέα Υόρκη ήταν καλές και καθώς πρέπει μουσικόφιλοι. Τσεκάρετε τους Mad Doctors από το Μπρούκλιν για παράδειγμα.
To ντεμπούτο EP σας κυκλοφόρεί το 2015. Πείτε μας μερικές ακόμη λεπτομέρειες για αυτό. Από που μπορεί να το αγοράσει κάποιος, εκτός από τις συναυλίες σας; Θα κυκλοφορήσει μέσω κάποιας δισκογραφικής εταιρείας ή θα είναι self-released;
H: Το ντεμπούτο EP μας που περιέχει 5 κομμάτια θα κυκλοφορήσει το καλοκαίρι του 2015… Έχουν περάσει σχεδόν 8 μήνες από τις πρώτες ηχογραφήσεις του. Ο φίλος μας Patrick Constable δούλεψε μαζί μας στα Dropout Studios του Λονδίνου όπου σταθήκαμε τυχεροί γράφοντας τα πάντα, ενώ δουλέψαμε ξανά το μπάσο στο The Macbeth. Oι τελικές ηχογραφήσεις έγιναν στα Τhe Super Nova Studios του Eindhoven της Ολλανδίας νωρίτερα αυτή τη χρονιά για μερικές διακοσμητικές πινελιές, ιδιοκτησίας του Bob de Wit. Οι προπαραγγελίες θα αρχίσουν σύντομα, οπότε κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά στη σελίδα μας στο Facebook για τις ημερομηνίες.
L: Σίγουρα θα το κυκλοφοροήσουμε μόνοι μας. Είναι η λογική συνέχεια μετά από οτιδήποτε έχουμε κάνει μέχρι στιγμής. Όπως σημείωσε και ο φίλος και manager μας, DJ Cherrystones, “πολλοί καλλιτέχνες αφήνουν πλέον τις μεγάλες δισκογραφικές και κάνουν μόνοι τους τα δικά τους”. Μαθαίνουμε από τους γηραιότερους και κερδίζουμε χρόνο. Αυτή είναι η μόνη πολυτέλεια που ξέρω: το να έχεις χρόνο.
Στην Ελλάδα του σήμερα, είναι ιδιαίτερα δύσκολο για μια μπάντα να τα καταφέρει (εντός ή εκτός συνόρων) και ο κύριος λόγος είναι η οικονομική και η κοινωνικοπολιτική κρίση στην Ευρώπη. Είναι έτσι η κατάσταση και στο Ηνωμένο Βασίλειο;
H: Πιστεύω ότι πάντα θα υπάρχουν οικονομικά και κοινωνικοποιλιτικά εμπόδια για να πηδήσουν οι μουσικοί, είτε πρόκειται για προσωπικό ή σε εθνικό επίπεδο, όπου κι αν ζεις. Ιστορικά, η μουσική αποτελούσε πάντα έναν τρόπο για τους ανθρώπους να διέρχονται μεταξύ διαφορετικών σφαιρών της κοινωνίας, ακόμη και παρά τις μεγάλες διαιρέσεις όπως είναι η θρησκεία, η φυλή η οι πεποιθήσεις. Δεν τρέφω παραισθήσεις ώστε να νομίζω ότι “μπορείς να πετυχείς τα πάντα αρκεί να ακολουθήσεις το όνειρό σου”, αυτά είναι βλακείες. Αντιθέτως αν φτιάξεις τη μουσική που πραγματικά αντιπροσωπεύει ό,τι ακούς μέσα στο κεφάλι σου, τουλάχιστον θα είσαι ΕΣΥ γεμάτος, ακόμα κι αν κανείς δεν το παίρνει χαμπάρι. Μερικές από τις αγαπημένες μου μπάντες ποτέ δεν συγκέντρωσαν μαζική αναγνώριση όταν πρωτοεμφανίστηκαν επειδή ήταν πολύ μακρία από οτιδήποτε ήταν έτοιμος να ακούσει ο κόσμος. Έχω δει τόσους ‘μουσικούς’ να κάνουν το ακριβώς αντίθετο και ακόμη κι αν το ντεμπούτο τους παρουσιάζεται στο Spotify για μια εβδομάδα, αυτό που έχουν δημιουργήσει είναι ένα κοίλο, άψυχο, ανάγωγο σχεδιασμένο να έλκει και να κάνει κάποιον άλλον να κερδίζει τρελά λεφτά. Οπότε κατά τη γνώμη μου, η κύρια δυσκολία που έχουν οι Βρετανικές μπάντες σήμερα είναι το να μαθαίνουν πως να γράψουν μουσική με αρχίδια και να μαθαινούν πως να τα βγάζουν πέρα επιχειρηματικά με το μυαλό τους. Αν το καταφέρουν αυτό, ίσως θα δούμε τα πράγματα να αλλάζουν προς το καλύτερο.
L: Το αστείο με τη μουσική εδώ στο Ηνωμένο Βασίλειο ή όπου άλλο στις μέρες μας είναι το πως οι “συγγραφείς” μένουν κρυμμένοι στις σκιές με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές να μην επιβιώνουν για τόσο πολύ στην ακριβή αστική ζούγκλα που είναι το Λονδίνο για παράδειγμα. Ενώ οι διασκεδαστές και οι εγωκεντρικοί παίρνουν όλη την προσοχή, τους προβολείς και την έκθεση, κι έτσι προφανώς κερδίζουν κάποιου είδους “επιτυχία” με το κοινό να δαγκώνει το δόλωμα. “Το να τα καταφέρεις” πραγματικά χρειάζεται να επαναπροσδιοριστεί, ακόμα κι αν η ιδανική κατάσταση είναι το να ζεις από τη μουσική που δημιουργείς, όπως ήδη πρότεινε ο Harvey: άσε τη μουσική που πραγματικά θέλεις να φτιάξεις να σε “φτιάξει” με τον πιο φυσικό τρόπο. Τα υπόλοιπα είναι το κερασάκι στην τούρτα. Όπως οι Dead Moon και οι Fugazi απέδειξαν, σημασία έχεις να βρεις το δρόμο σου, να κάνεις ό,τι σ’αρέσει και να το κάνεις για τον εαυτό σου πάνω απ’όλα. Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο, αλλά μπορώ να πω ότι το αξίζει!
Φαίνεται ότι υπάρχει μια τεράστια μόδα σχετικά με τον psych garage ήχο στις μέρες μας, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική. Επιπλέον, πολλά συγγενικά είδη του rock γίνονται σιγά σιγά mainstream και οι underground μπάντες έχουν πλέον τη δυνατότητα να ανακαλύπτονται από μεγαλύτερο κοινό. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτό το γεγονός; Πιστεύετε ότι τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα στο μέλλον για τα underground rock συγκροτήματα ή είναι απλά μία μόδα που θα τελειώσει σύντομα;
H: Νομίζω πως ο όρος ‘psych’ rock έχει παραχρησιμοποιηθεί και να το κατηγοριοποιείς τη μουσική ανά είδος μπορεί εύκολα να γίνει λιγάκι ναρκοπέδιο. Ή προσδιορίζεις υπερβολικά όπως κάνουν στο EDM, όπου έχουν τα minamal house, deep house, funky house, our House… Αυτό μπερδεύει τους ανθρώπους ή το άλλο άκρο είναι να αποκαλείς μια μπάντα punk επειδη ο κιθαρίστας έχει τα μαλλιά του καρφάκια και άκουσε The Sex Pistols μια φορά, και αυτό γίνεται με τα υπο-είδη του psych. Μιλώντας για παραχρησιμοποιημένους όρους, το underground είναι απλά ένας ακραίος τρόπος για να λες ότι κανείς δεν ξέρει ποιος είσαι, οπότε είναι στη φύση της underground rock μπάντας να μη γίνει ποτέ μέρος της μόδας, είναι παράδοξο. Όσον αφορά στο μέλλον της μουσικής, νομίζω ότι οι μπάντες πρέπει να είναι λιγότερο επικεντρωμένες στην αντίληψη του κοινού και περισσότερο στη μουσική τους.
L: Πριν λίγα χρόνια στο Λονδίνο, ο φίλος μου Keith από τους Bad Vibrations, άρχισε να διοργανώνει βραδιές τις οποίες κανείς δε θα σκεφτόταν ότι θα ενδιαφερόταν να τους δει. Ήμουν εκεί ως DJ την πρώτη φορά που διήρκησε μία μέρα, μετά στη δεύτερη, μετά σε όλες που διήρκησαν δύο μέρες, που μετά από 2 χρόνια έγινε ένα sold out 3ημερο φεστιβάλ. Eίδα ανθρώπους να μαζεύονται, να ενδιαφέρονται, να αγοράζουν δίσκους από τις μπάντες που έρχονταν από όλη την Ευρώπη στο Shacklwell, όπως για παράδειγμα οι Sonic Jesus, Cosmic Dead, Radar Men From The Moon, The Wands, όλοι επηρρεασμένοι από μια κοινή αισθητική αλλά ωστόσο από διαφορετικά μέρη του κόσμου. Δεν ξέρω για το μόδα, αλλά ξέρω τι είδα: το Austin Psych Fest ξεκίνησε κάποια χρόνια πριν και είναι τώρα προφανές ότι οι 13th Floor Elevators, οι The Doors και οι πιο πρόσφατοι White Hills, Dead Meadow και περισσότερο απ’όλους οι Black Angels έκαναν πολλά παιδιά!
H τραγουδίστριά σας πήρε μέρος στην τελευταία δισκογραφική δουλειά των Ιταλών psych rockers Sonic Jesus. Παίζετε και μαζί σε μερικά shows στην Ευρώπη σύντομα. Πως γνωριστήκατε μεταξύ σας και πως είναι να δουλεύετε μαζί τους;
L: Γνώρισα τους Somic Jesus σε αυτές τις βραδιές των Bad Vibration όπου έπαιζα μουσική (ως Pomponette Recordings). Άκουσα το πρώτο τους EP στο διαδίκτυο και πριν γνωριστούμε το άκουγα ξανά και ξανά στο σπίτι για εβδομάδες. Ζωντανά ήταν ακόμη καλύτεροι. Γίναμε φίλοι και ένα χρόνο μετά με ρώτησαν “αν θα ήθελα να ηχογραφήσω ένα κομμάτι” μαζί τους και μου έστειλαν το “Reich”! Λοιπόν, σε δύο μέρες δανείστηκα χρήματα από τον καλύτερό μου φίλο και μπήκα στο πρώτο αεροπλάνο για Ρώμη! Επέστρεψα στο Λονδίνο τρεις εβδομάδες μετά και στο μεταξύ ηχογραφήθηκε το “Reich”, τζαμάραμε, παίξαμε το πρώτο live μας μαζί στο Circolo degli artisti, ως support στους Dead Skeletons (μια αξέχαστη νύχτα!). Από τότε το να περιοδεύουμε μαζί τους είναι απόλαυση. Ένα κομμάτι βγήκε μετά από αυτά τα τζαμαρίσματα: το “Babylon”, το οποίο γράφτηκε στο αεροπλάνο χρόνια πριν και επιτέλους ηχογραφήθηκε στο Λονδίνο με τους Sonic Jesus από τον Mike Burnham στο LoveBuzz Studio. Την παραγωγή ανέλαβα εγώ και τα παιδιά και χρηματοδοτήθηκε από τον Casper Dee της Fuzz Club. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πόσο ευχάριστα πήγε η ηχογράφηση. Ανυπομονώ να το ακούσετε! Είναι η απόλυτη αλχημεία των MDME SPKR και των Sonic Jesus.
H: Οι Sonic Jesus είναι μια σπουδαία μπάντα και φοβερά παιδιά. Πρώτη φορά τους άκουσα στο Eindhoven Psych Lab το 2014 και αυτό με ενθουσίασε περισσότερο ήταν που χτίζουν ένα groove, βάζουν ένα φορτίο από κιθάρες στην κορυφή και μετά εναρμονίζουν το όλο πράγμα για να δημιουργήσουν κάτι πραγματικά συγκινητικό. Μόλις τελειώσαμε το συλλογικό κομμάτι με τίτλο “Babylon” που θα κυκλοφορήσει η Fuzz Club ως single φέτος, οπότε θα μας ακούσετε όλους να τα σπάμε μαζί!
Στις 22 Απριλίου επισκέπτεστε την Ελλάδα για ένα show στο Tiki Bar στην Αθήνα. Κατά μια ευτυχής σύμπτωση, οι Sonic Jesus θα επισκεφθούν επίσης την Ελλάδα στις 23 Απριλίου. Να περιμένει η Ελλάδα μια μαζική psych rock επίθεση, σε αυτές τις δύο ημέρες;
H: Οι Sonic Jesus θα προσφέρουν τη ψυχεδέλεια, εμείς θα προσφέρουμε το rock!
L: Ναι!
Γνωρίζετε κάποιες ελληνικές μπάντες; Υπάρχουν κάποιες που σας αρέσουν;
Η: Ναι, περιοδεύσαμε με μία ελληνική μπάντα που λέγεται Bazooka.
L: Eμένα μου αρέσουν πολύ οι Acid Baby Jesus, o Vangelis, τον οποίο ανακάλυψα μέσω του Blade Runner και τις ταινίες επιστημονικής φαντασία που αγαπώ. Ο Cherrystones που σύστισε τους Axis, Akpitae, Aphrodite’s Child και τον Γιώργο Ρωμανό.
Eυχαριστώ για την κουβέντα. Ανυπομονώ να σας δω ζωντανά στις 22 Απριλίου. Στείλτε ένα μήνυμα στο ελληνικό κοινό, σχετικά με την επερχόμενη εμφάνισή σας.
H: Aν βρω κάποιον στο κοινό που να ιδρώνει περισσότερο από μένα κατά τη διάρκεια της συναυλίας, θα τον κεράσω ποτό!
L: Mην βάλετε άρωμα! Ήρθε η στιγμή να μυρίσετε την αλήθεια στο rock n’ roll!
***ΕΝGLISH VERSION:***
MDME SPKR is a relatively new band, so I’ll ask you a stereotypical question: Tell me a few things about the band’s history. When and where was it formed and under what conditions? What are your main influences?
Harvey: We formed the group with the forces of Earth, Wind and Fire… that answers both questions.
Lau: We met in London, I was hitch-hiking looking for a drummer on the road to nowhere. We love music, all music, so our influences are very large.
You decided to be a duo, despite the fact that this decision can be pretty risky. What is the secret behind rock music duos that sound pretty massive on stage like The Black Keys, The White Stripes, or even The Ting Tings? Are any of these bands, influential for MDME SPKR?
H: Nobody told me the secret behind rock duos yet. Perhaps it’s like the Illuminati, and you have to be invited to know that kind of thing. Until that happens, we just try to play as hard as we can, often to my own physical detriment! In terms of influences, I think we would both agree seeing Sleep in California last year did mad things to our minds and ultimately helped us find the kind of tone we now have.
L: Being a duo happended after we got rid of lazy, flaky and far out guitarists! One day Harvey said “fuck it we don’t need a guitar”, it was 2 weeks before our first gig and guess what: he was right! But indeed soundwise we heared ourselves in that big slap in the face Sleep gave us.
In 2014, you toured the US, playing 12 gigs in 3 weeks. How was this experience? What is the difference between the rock music scenes in the US, from the rock scene in the UK, where you reside?
H: Most obvious was the lack of Earth, Wind and Fire in the US. Apart from in California, there are loads of fires there.
L: Touring in America, in an absolute DIY way, made us and forged the band. Once back home we knew we could go to war together, survive and most of all back each other up! The bands we saw live in US at Burgerama and those we played with in California, Texas and New York were good and proper music lovers. Check the Mad Doctors from Brooklyn for example.
Your debut EP will be released in 2015. Tell us some more info about it. Where can someone buy it, apart from your shows? Will it be released under some record label, or it’ll be a self-released?
H: Our debut 5 tracks EP will be released in the summer 2015… It’s been about 8 months since the first recording session. Our friend Patrick Constable hooked us up with Dropout Studios in London where we were lucky enough to get everything down on tape, then did some more tracking at The Macbeth- for the extra fattening bass layers. The final recordings were made at The Super Nova Studios in Eindhoven innHolland earlier this year for some ornamental touches courtesy of Bob de Wit.Pre-orders will begin soon, so keep your eyes on our Facebook page for release dates.
L: We’ll certainly release this record ourselves. It’s the logical continuity of how we made everything so far. As our friend and manager DJ Cherrystones noticed “a lot of artists are now leaving the big labels to get their own things done”, we just learn from our elders and save time. That’s the only luxury I know: having time.
In Greece nowadays, it can get pretty difficult for a band to make it (inside or outside the borders) and the main reason why is the economical and sociopolitical crisis in Europe. Is the situation alike in the UK? What are the main difficulties that a British band is facing these days?
H: I think there will always be economical and sociopolitical hurdles to leap for musicians, whether it’s personally or nationally wherever you live. Historically music has always been a way for people to cross between different of realms of society, even despite major divisions such as religion, race or beliefs. I’m not delusional enough to think “you can achieve anything if you just follow your dream” that’s just bullshit, but instead if you make the music that truly reflects what you hear inside your head, it will at least provide YOU with that fulfillment, even if nobody takes notice. Some of my favorite bands never garnered mass acclaim when they first came out because they were so far ahead of the game nobody was ready to hear what they were doing.I’ve seen too many ‘musicians’ do the exact opposite and although their debut album features on Spotify for a week, what they have created is often a hollow, soulless, regurgitation designed to tow the line and make someone else fuck loads of money. So in my opinion, the main difficulty facing British bands these days is learning how to write music with their balls and learning how to conduct business with their heads. If they can figure that out, perhaps then we’ll see things change for the better.
L: The funny thing about music here in UK or elsewhere nowadays is how the “writers” are kept well hidden in the shadows and therefore most of the time they don’t survive very long in the extremely expensive urban jungle that is London for example; while the entertainers and egomaniacs get the attention, the spotlights and exposure, and thus obviously some kind of “success” as the public bites the bait. “To make it” truly needs to be redifined; even if the ideal situation is to sustain a living from the music you create, as Harvey already suggested: let the music you truly want to make be the best/most natural high. The rest is just cherries on cakes. As Dead Moon and Fugazi have proven, it’s all about finding your way to do your thing and doing it for yourself foremost. Nobody said it was easy, but I can say it’s worth it!
There seems to be a massive trend, regarding the psych garage sound these days, in both Europe and the US. In addition, a lot of other rock-related musical genres are slowly making it into the mainstream and underground bands are now capable of reaching larger audiences. What do you think about this fact? Do you think that things will get better in the future for underground rock bands, or is it just a trend that will soon be over?
H: I think ‘psych’ rock is an over used term, categorising music by genre can easily become a bit of a minefield. You either over specify like they do in EDM where they have Minimal House, Deep House, Funky House, Our House… it just confuses people or at the other extreme you just call a band Punk because the guitarist has spikey hair and listened to The Sex Pistols once and that’s what is happening with the sub-genres of psych.
Speaking of over used terms, underground is just an edgy way of saying nobody knows who you are, so by that very nature an underground rock band can never be part of a trend, it’s paradoxical. As far as the future of music is concerned, I think bands need to be less focused on their public perception and more on their music.
L: A few years ago in London my mate Keith from Bad Vibrations started putting nights on with bands nobody would have thought anyone would be interested in seeing. I was there as a DJ at the first “all dayer”, then at the second , then at all the ones that lasted 2 days which 2 years later became a sold out 3 day festival. I saw people gathering, getting interested, buying records from the bands and coming back for more at the next gig. I saw all these bands coming from all over Europe to the Shacklewell, for example Sonic Jesus, Cosmic Dead, Radar Men From The Moon, The Wands, all influenced by a similar aesthetic unyet from different sides of the world. I don’t know about the trend, but I know what I saw: Austin Spych Fest started something years ago and it’s now obvious that 13th Floor Elevators, The Doors and more recently White Hills, Dead Meadow and most of all Black Angels made a lot of babies!
Your singer took part in the latest recording by Italian psych rockers Sonic Jesus. You guys are also playing a few shows with them in Europe in the near future. How did you get to know each other and what was it like to work with them?
L: I met Sonic Jesus at one of the Bad Vibrations nights that I was Djing at (as Pomponette recordings). I heared their first EP on internet and before we met it was on loop at home for weeks. Live they were even better. We became friends and a year later they asked me “if I would like to record a track” with them and sent me “Reich”! Well in 2 days I borrowed money from my best friend and jumped on the first plane to Rome! I came back to London 3 weeks later and in the main time “Reich” was recorded, we jammed, played our first gig together at Circolo degli artisti in Rome supporting Dead Skeletons (a night never to be forgotten!) Since then touring with them is a pleasure. One track came out of those jams: “Babylon”, which was written on a plane years ago and now finally recorded in London with Sonic Jesus by Mike Burnham at LoveBuzz Studio and produced by myself and the guys and funded by Casper Dee from Fuzz Club. I still can’t believe how enjoyable the recording went. I can’t wait for you to hear it! It’s the absolute alchemy of MDME SPKR and Sonic Jesus.
H: Sonic Jesus is a great band and a great bunch of guys. I first heard them at Eindhoven Psych Lab in 2014 and what struck me the most is how they build a groove, drape a load of guitars on the top, and then harmonise the whole thing to create something really emotive. We just finished a collaborative track called “Babylon” that Fuzz Club will release as a single this year, so you’ll get to hear all of us smash it together!!!
On April 22nd you are visiting Greece for a show in Tiki Bar Athens. In a happy coincidence, Sonic Jesus are also visiting Greece on the 23rd of April. Should Greece be expecting a massive psych rock attack, in these two days?
H: Sonic Jesus can provide the Psych, We’ll provide the rock!
L: Yes!
Do you know any Greek bands? Are there any ones you like?
H: Yes we toured with a Greek band called Bazooka.
L: I really like Acid Baby Jesus, Vangelis which I discovered through Blade Runner and Sci Fi movies that I love. Cherrystones introduced me to Axis, Akpitae, Aphrodites Child and Goerge Romanos!
Thanks for the talk. Can’t wait to watch you guys performing on the 22nd of April. Send a message to the Greek audience, regarding the upcoming Greek show.
H: If I find an audience member that sweats more than I do during the show, I’ll buy you a drink!
L: Don’t put any perfume! It’s time to smell the truth in rock n’ roll!!!!