Το γκρίζο της Κυριακής που μας πέρασε ταίριαζε γάντι στην ατμόσφαιρα που θα μπορούσε να δημιουργήσει μία μπάντα όπως οι Mayfair, με τον σκοτεινό τους progressive metal ήχο και την σπαραξικάρδια φωνή του τραγουδιστή τους Mario Prünster, ο οποίος κατάφερε να ταράξει το κενό που δημιουργούσε η απουσία του κόσμου στο club των Εξαρχείων. Μπορεί να μην είχαμε τον ποταμό λαού να κατακλύζει το Αn, οι ηρωικοί όμως 100 περίπου φίλοι των Mayfair έζησαν μαζί με την μπάντα, το live αυτό από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό.
Ανταπόκριση/ Φωτογραφίες: Χρήστος Ζαρκαδάκης
Έφτασα στον χώρο περίπου τη στιγμή που οι Έλληνες Parthian Shot είχαν βγει στη σκηνή του An. Όγκος και τεχνική ήταν τα κύρια συστατικά του μοντέρνου, progressive ήχου τους με το set τους να περιλαμβάνει το πρόσφατο EP τους, “Controversus” κάποια παλιότερα κομμάτια τους αλλά και μία διασκευή στο “Edge Of Thorns” των Savatage. Αυτή τη φορά δε, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε όρθιο (!) τον τραγουδιστή τους, καθώς στο Festival του Δήμου Γαλατσίου, όπου τους είδαμε για πρώτη φορά, είχε μόλις επανέλθει από ένα ατύχημα. Εμφανώς, λιγότερο άνετοι καθώς ο κόσμος δεν τους ήξερε, ωστόσο κατάφεραν να ζεστάνουν για τα καλά τους περίπου 60 ανθρώπους που βρίσκονταν στο An εκείνη τη στιγμή. Σίγουρα, οι πιο συχνές εμφανίσεις σε κόσμο που δεν τους γνωρίζει, μόνο καλό θα τους κάνει.
Σε λίγο διαφορετικό μήκος κύματος, οι Fortress Under Siege, ανέβηκαν στη σκηνή για να διαδεχθούν τους Parthian Shot με έναν ελαφρώς παλιομοδίτικο ήχο που θύμιζε τους Crimson Glory της εποχής προ του Transcendence με στοιχεία epic και power δεκαετίας 80. Ίσως, η πιο old school μπάντα της βραδιάς που θα ταίριαζε καλύτερα σε ένα Up The Hammers. Δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα με την περυσινή τους κυκλοφορία “The Mortal Flesh Of Love” καθώς, αν εξαιρέσουμε τις συνθέσεις στις οποίες υπάρχει και το προσωπικό γούστο του καθενός, η παραγωγή του και η προσέγγιση της μπάντας με είχαν ξενίσει πάρα πολύ. Live μου ακούστηκαν αρκετά καλύτεροι ενώ και το δικό τους set συμπεριέλαβε και μία διασκευή, αυτή του “Touch Of Evil” των Judas Priest.
Εν μέσω αρκετών δόσεων ενθουσιασμού, οι Mayfair ξεκίνησαν την εμφάνισή τους στις 23:30 μπαίνοντας διστακτικά με το “Behind”. Αρχικά, ήταν αρκετά απόμακροι από τον κόσμο ωστόσο η βοήθεια του frontman τους στο να γίνουν ένα με ένα κοινό που, πραγματικά, διψούσε να τους δει, ήταν καλυτική. Και ας ξεκίνησε δείχνοντας απόμακρος και κουρασμένος. Όσο πέρναγε η ώρα, αυτός ο θεότρελος Αυστριακός έδειχνε να αναγεννιέται.
Αφιερώθηκαν σε όλες τους τις κυκλοφορίες με τα “Generation Isolated”, “Madame Pest” και “Die Flucht” να αποτελούν τις πρώτες δόσεις τρέλας για τον φίλο που ήταν στο κάγκελο και δεν άφηνε το μικρόφωνο από τα χέρια του frontman των Mayfair! Ο τελευταίος, δε δίστασε να βιντεοσκοπήσει τον κόσμο με την μπάντα να μη σταματά να δείχνει τον ενθουσιασμό και, ίσως, την έκπληξή της για τις εκδηλώσεις των 100 “τρελών” που πήγαν την Κυριακή που μας πέρασε στο An.
Παρουσίασαν δε, αρκετό νέο υλικό που έτυχε θετικής ανταπόκρισης από τον κόσμο αν και αυτό έδειξε πως η μπάντα αρχίζει και αλλάζει ενσωματώνοντας νέα στοιχεία στις συνθέσεις της, που ήταν ακόμη πιο σκοτεινές και από τις παλαιότερες. Ο ήχος, αξιοπρεπής για τα δεδομένα ενός συγκροτήματος που διακρίθηκε για τον συνθετικό του πλουραλισμό στον underground χώρο αν και σε κάποια σημεία αδίκησε τον Mario Prünster. Για μένα, στο σύνολό της, η μπάντα επέδειξε μεγάλο επίπεδο ικανοτήτων, όχι τόσο μουσικών, που ήταν ήδη γνωστές αλλά στο ζήτημα της προσέγγισης ενός live. Σίγουρα έκπληξη και σίγουρα, οι επανενωμένοι Mayfair, κατ’ εμέ, δεν ήταν ξαναζεσταμένη σούπα αλλά απέδειξαν ότι έχουν ακόμη πράγματα να δείξουν στον metal κόσμο.