Το δεύτερο κομμάτι στο puzzle που απεικονίζει τη λήξη της πολυετούς πορείας τους ήρθαν για να προσθέσουν οι Maybeshewill την Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου στο Fuzz Live Music Club. Μαζί τους βρίσκονταν οι we.own.the.sky κι αμφότερα τα συγκροτήματα απέδειξαν πως δε χρειάζεσαι κάτι παραπάνω από νότες και συναίσθημα για να κάνεις μέσω αυτών ταξίδια νοερά.
Ανταπόκριση: Ελπίδα Πουρναρά / Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου (περισσότερες εδώ)
Με καινούριο drummer, το debut album τους “Earths Collide” στις αποσκευές τους, μεστές μελωδίες και μία δυναμική παρουσία επί σκηνής που έχει πολλάκις εκτιμηθεί κατά το παρελθόν αποτέλεσαν την βέλτιστη των εισαγωγών για τη βραδιά της Πέμπτης. Λόγια λίγα, μουσική και σκέψεις πολλές. Εκτελέσεις άρτιες, ταλαντεύσεις μεταξύ αισιοδοξίας και νοσταλγίας αναπόφευκτες. Οι we.own.the.sky εδραιώνονται με βήματα σταθερά- αν δεν το έχουν κάνει ήδη – στον φερόμενο ως χώρο της instrumental post-rock της εγχώριας μουσικής σκηνής κι αυτό επιβεβαιώνεται από κάθε τους εμφάνιση που πια γίνεται όλο και καλύτερη. Από το “Transmissions Of Static” και το “Penny For Your Thoughts” ως το επιλογικό “Muzzle”, όταν οι …νότες συγκρούονται προκύπτει συναίσθημα. Τα ευχαριστήρια στη διοργάνωση καθώς και το ραντεβού για την παρουσίαση του δίσκου τους δόθηκαν σε μία μικρή παύση λίγο πριν το τέλος της εμφάνισής τους και η σκυτάλη περνά στους headliners.
Μία μικρή παύση, από τα ηχεία παίζουν μουσικές ολίγον τι παράταιρες, οι Maybeshewill προετοιμάζονται on stage. Συγκίνηση, χειροκρότημα, ειλικρινές χαμόγελο κι οι πρώτες συγχορδίες ακούγονται. Η ψυχεδέλεια στα πλήκτρα, τα ηχητικά samples, τα electro στοιχεία, τα τύμπανα, οι μπασογραμμές. Όλα λειτουργούσαν με τέτοιο τρόπο ώστε κάθε δευτερόλεπτο να καταγράφεται στη μνήμη αυτούσιο. Ο John παίρνει το λόγο και χαιρετά. “Ευχαριστούμε”, απευθύνει τόσο στο ακροατήριο όσο και στην CTS Productions και τον Γιάννη που αποτέλεσε αφορμή για αυτήν τους τη στάση στη χώρα μας. “Opening – Take This To Heart”, “Red Paper Lanterns”, “To The Skies From A Hillside”, “Not For Want Of Trying” λίγα από όσα ακούσαμε. Με περισσή μαεστρία εικόνες, χρώματα και ήχοι συνθέτουν ένα φαντασιακό σκηνικό που ταιριάζει απόλυτα στο mood της βραδιάς. Λίγο αργότερα: “I want you to get mad!”. Ξαφνικά βρίσκεσαι έξω από το Fuzz, οδηγείς στους άδειους δρόμους με τον αέρα να σου χτυπά το πρόσωπο. Ναι, τελικά όσο cliché κι αν φαίνεται υπάρχει μουσική εκεί έξω που σου δίνει το κίνητρο και τα εφόδια – σε ταρακουνά. Η ώρα κυλά σχετικά γρήγορα και το setlist φτάνει προς το τέλος του. Είναι μία από τις λίγες φορές που εκτιμώ τα encore. Δε θα ήθελα να φύγω και να μην έχω ακούσει το “He Films The Clouds pt.2” – όπως κι η πλειοψηφία των παρευρισκομένων. Το τετράστιχο ηχεί σε όλο το Fuzz κι η υπόκλιση των μουσικών σημαίνει τη λήξη.
Αυτό ήταν το τελευταίο live των Maybeshewill στην Αθήνα. Το δεύτερο από τα εικοσιτέσσερα τελευταία live μιας μπάντας που δε χρήζει μήτε ιδιαίτερων συστάσεων σε όλους όσοι διατείνονται λάτρεις της post rock μουσικής, μήτε κάποιου αποχαιρετιστήριου λόγου. Άλλωστε, η μουσική δεν τελειώνει και ζει όσο ο δίσκος περιστρέφεται στο πικάπ σου, όσο σιγομουρμουρίζεις ή φωνάζεις με όλη σου τη δύναμη “now we’re apart, though not through choice, do we stay mute, or raise our voice?“, όσο κοιτάς τον ουρανό κι όσο παλεύεις για όσα σου αναλογούν.
Κι έτσι, δίνεις ραντεβού “in another life” όπου όλα θα είναι πιο όμορφα. Αλλά μέχρι τότε κρατάς τις μελωδίες και τις σκέψεις που σου γεννούν, τα μπλεγμένα χέρια και τα χαμογελαστά πρόσωπα όσων είδες να φεύγουν από το live αυτό και κάπου εδώ τα λόγια περιττεύουν. Όσοι ήταν εκεί το είδαν. Όσοι πάλι όχι, είπαμε… “Ιn another life”.