Ζεστό βραδάκι Τρίτης, με τον καιρό να θυμίζει περισσότερο καλοκαίρι παρά άνοιξη, και τον κόσμο που κινείται στο κέντρο της πόλης λιγοστό. Πριν στρίψω λοιπόν στο στενό της Αβραμιώτου δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω, και η πρώτη έκπληξη ήρθε ότι ενώ ήταν αρκετά νωρίς ο κόσμος είχε ήδη σχηματίσει μια μικρή ουρά και για την μέρα τον έλεγες αρκετό.
Ανταπόκριση: Τάσος Καρράς / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος
Στις δέκα ακριβώς και ενώ το six d.o.g.s είχε γεμίσει ασφυκτικά, έκανε την εμφάνιση του ο Matt Elliott φανερά μουδιασμένος, ίσως και ο ίδιος να μην περίμενε τόσο κόσμο, το μόνο σίγουρο είναι ότι περισσότερο έφταιγε και ένα κρύωμα που τον ταλαιπωρούσε όπως και τους περισσότερους από εμάς αυτές τις μέρες, welcome to Athens λοιπόν Matt. Μετά από το απαραίτητο κούρδισμα ήρθε η αρχή με το 17λεπτο “The right to cry” να πετυχαίνει να προσηλώσει το κοινό με τον πρωτόγνωρο λυγμό του και την ατελείωτη διάρκεια του. Σειρά είχε το “Zugzwang” και τον Matt να φωνάζει “Go run go ring the fucking bells”, με την όλη εμπειρία να μοιάζει περισσότερο με μια εξαιρετική βραδιά ποίησης και συγκεκριμένα με απαγγελίες από μια επιβλητική παρουσία σε μια από τις πιο παθιασμένες ερμηνείες που έχω δει σίγουρα. Είχε έρθει η ώρα να μας χαρίσει και την πρώτη διασκευή, αργόσυρτη και βασανιστική, στο αγαπημένο “I Put A Spell On You”.
Η συνέχεια είχε άρωμα από τα παλιά και το “The Kursk” από το Drinking Songs πίσω στο 2004, την μια λούπα να διαδέχεται την άλλη, και την φωνή του σε αρκετά σημεία να πλησιάζει στον ουρανό. “The Calm Before” και επιτέλους έχω καταλήξει τι ακριβώς μου θυμίζει η συγκεκριμένη συναυλιακή εμπειρία, εκεί που ο Leonard Cohen συναντάει τα Field Songs και το Mark Lanegan.Έφτασε και η ώρα για το πιο δυνατό του κομμάτι το “Wings and Crown” να φαντάζει απίστευτο πως ένας μόνο άνθρωπος βγάζει τόση ενέργεια. Δυστυχώς φτάσαμε στο τελευταίο κομμάτι με το κρύωμα του να δίνει αφορμή για αστειάκια με το κοινό και τον ίδιο να κάνει ένα medley στα “The Feast Of St.Stephen” (τόνισε ότι είναι ένα κομμάτι που παίζει σπάνια) και “I Only Wanted to Give You Everything”. Προηγήθηκε μια αναζήτηση για μελόντικα από τον ίδιο και μια κοπέλα να προσφέρεται να μιμηθεί τον ήχο με την φωνή της, ενώ συχνά πυκνά έπιανε την φλογέρα του και έγραφε κάποιες απαραίτητες λούπες στα τραγούδια του. Επιστροφή για encore και δεν θα μπορούσε να χαλάσει χατήρι σε μια επίμονη fan του και στην επιλογή της να ακούσει το “I Name this Ship The Tragedy, Bless Her and All Who Sail With Her”, και αφού ξέχασε και το κρύωμα που τον ταλαιπωρούσε ακολούθησε μια σπαρακτική εκτέλεση του “The Howling Song” για να κλείσει με το σύντομο αλλά περιεκτικό “Also Run” με σκοπό να μας νανουρίσει γλυκά και αστειευόμενος ότι θα ακολουθούσε μεγάλο party αλλά με τις μουσικές του το έχει ήδη χαλάσει με μια δόση αυτοσαρκασμού.
Αρκετός λοιπόν ο κόσμος που απόλαυσε τον κ.Matt Elliott, που σίγουρα θα ταίριαζε σε ένα πιο χειμωνιάτικο τοπίο. Η αλήθεια είναι ότι κατάφερε να μας ταξιδέψει σε αρκετά σημεία με την καθαριστική του φλυαρία, αλλά και σε αρκετά σημεία να κουράσει, κάνοντας αισθητή την απουσία μιας συνοδείας επάνω στην σκηνή, όσο επιβλητική και να είναι η παρουσία του ήταν στιγμές που κάτι έλειπε για να ανυψώσει πραγματικά και να αναδείξει το μεγαλείο του συγκεκριμένου τραγουδοποιού – μελοποιού και ιδιαίτερου ποιητή.