Πριν 20 χρόνια οι Marillion άλλαξαν τους κανόνες του δισκογραφικού παιχνιδιού, στρεφόμενοι στην άμεση χρηματοδότηση από τους οπαδούς τους για την ηχογράφηση των albums αλλά και για τις περιοδείες τους. Η ανεξαρτησία αυτή τους δίνει άπλετη καλλιτεχνική ελευθερία αλλά ταυτόχρονα και τη δυνατότητα να καταπιάνονται με “δύσκολά” για το ευρύ κοινό θέματα. Στον 18ο studio δίσκο τους αποφάσισαν να ασχοληθούν με το χρήμα και το φόβο που αυτό δημιουργεί, κατά την διαδικασία απόκτησης, διατήρησης αλλά και απώλειάς του.
Η αίσθηση της χαμένης αθωότητας περνά μέσα στα πρώτα λεπτά της, χωρισμένης σε 5 μέρη, εναρκτήριας σουίτας “El Dorado”. Σε όλη την υπόλοιπη διάρκειά της ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ανθρώπινη τραγωδία των μεταναστών οι οποίοι στον αγώνα για επιβίωση ακολουθούν ετεροχρονισμένα την πορεία της συσσώρευσης του πλούτου στον δυτικό κόσμο. Ο κύριος Hogarth είναι ο πρωταγωνιστής της σύνθεσης δίνοντας μέσα από την σπαρακτική ερμηνεία του τον φόβο που ριζώνει στην ψυχή του μετανάστη αλλά και στο μυαλό του πολίτη της Βρετανίας που τον υποδέχεται.
Μια υπέροχη δυναμική μπαλάντα (“Living in Fear”) αποπειράται να εξορκίσει τον φόβο μέσα στον οποίο ανδρώνονται οι νέες γενιές. Όπλα της τα αλλεπάλληλα ηχητικά επίπεδα της κιθάρας και των πλήκτρων αλλά και η φωνή του Mr. H. Η τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, μπορεί όμως να δείξει τον δικό της ουτοπικό δρόμο προς την αλλαγή αυτή.
Η δεύτερη σουίτα του δίσκου “The Leavers” ξεφεύγει από τα πιο ανοικτά κοινωνικά θέματα και κάνει μια ενδοσκόπηση στην ψυχολογία μιας μπάντας αλλά και των ανθρώπων που εργάζονται για αυτή, κατά την διάρκεια των περιοδειών τους. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πως οι Marillion μετά από τόσα χρόνια καταφέρνουν να δημιουργούν τόσο ουσιαστικές συνθέσεις. Τα απλά μουσικά θέματα σου δίνουν την εντύπωση ότι βρίσκονται ακριβώς στο σωστό σημείο. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει εδώ και στην παραγωγή του album η οποία είναι υποδειγματική.
Το πιάνο του Mark Kelly στο “White Paper” είναι τόσο εύθραυστο που θαρρείς πως θα θρυμματιστεί μόλις το ακούσεις. “Οι διαφορετικές αποχρώσεις του άσπρου είναι παντού σήμερα. Τι έγιναν τα χρώματα της φωτιάς;”, αναρωτιούνται οι Marillion μελετώντας δοκιμιακά το πέρασμα του χρόνου και της σκυτάλης από την μία γενιά στην άλλη. Το “The New Kings” αποτελεί μια πληρέστατη περιγραφή του καπιταλιστικού κοινωνικού τοπίου. Οι τιμές των αξιών στο χρηματιστήριο παίρνουν μία-μία τη θέση των ανθρώπινων αξιών. Οι μεγαλοκαρχαρίες του οικονομικού κατεστημένου είναι διατεθειμένοι να κάνουν ό,τι λέει ο τίτλος του album για να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους και η μπάντα κορυφώνει την επίδειξη δημιουργικής δεινότητας στο σημείο αυτό.
Η απόκτηση του καλύτερου δίσκου των Marillion από το “Marbles” του 2004 κρίνεται απαραίτητη τόσο για τους “βαμμένους” οπαδούς τους, όσο και για κάθε μουσικόφιλο.