Μια συνάντηση τριών άξιων εκπροσώπων της σκοτεινής θα λέγαμε αγγλόφωνης μουσικής σκηνής της χώρας μας επεφύλασσε για το βράδυ του Σαββάτου ο χώρος του Ρομάντσο. Ο λόγος για τους Mani Deum, τους εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενους Jane Doe και τους Lower Cut, οι οποίοι ένωσαν τις δυνάμεις τους σε ένα live που σε έκανε να σκεφτείς, να νιώσεις αλλά και να λικνιστείς στους ρυθμούς τους.
Ανταπόκριση: Ελπίδα Πουρναρά / Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου (περισσότερες εδώ)
Τη βραδιά άνοιξαν οι Lower Cut. Ήταν η πρώτη φορά που παρακολουθούσα τη συγκεκριμένη μπάντα και μου τράβηξε την προσοχή ήδη από το soundcheck, καθώς περιμέναμε στο στενό της Αναξαγόρα να ανοίξουν οι πόρτες. Κάτι από shoegaze, κάτι από alternative rock, πέντε μουσικοί καλά προβαρισμένοι με καλό ήχο και χημεία μεταξύ τους. Όπλα τους η αισθαντική φωνή της Ειρήνης, η έντασή τους που κλιμακωνόταν σε όλα τα επίπεδα και η αυτοπεποίθησή τους. Εφέ στα πετάλια, δυναμικότητα στα drums ψυχεδέλειες στα πλήκτρα και μπασογραμμές που σε έκαναν να συγχρονίζεσαι με το κομμάτι αυτομάτως. Ακούσαμε μεταξύ άλλων τα “Distraction”, “Rebound”, “Joke”, διασκευή στο “Bela Lugosi’s Dead” ενώ δυναμικό ήταν το κλείσιμο με το “Ocean”, single που κυκλοφόρησε πριν μερικές μέρες.
Επόμενοι on stage με σκοτάδι τριγύρω, ντυμένοι στα μαύρα κι έναν ξυπόλυτο frontman εμφανίστηκαν οι Jane Doe, με στοιχεία dark, post alternative, post punk, indie συνοδεία αρκετών clips που προβάλλονταν στο videowall. Μια ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί ήδη πριν εμφανιστούν και που ενέτειναν οι στίχοι που έβγαιναν με ορμή από τα χείλη του Πρόδρομου, ο εναρμονισμός όλων των μουσικών για ένα αποτέλεσμα που σε γέμιζε σκέψεις, ενίοτε ενοχές αλλά και πείσμα. Τραγούδια αφιερωμένα σε όσους ζουν στο δικό τους ροζ σύννεφο αγνοώντας την καθημερινότητα αλλά και σε όσους μεγάλωσαν με Διάφανα Κρίνα κι είδαν εικόνες της εφηβείας τους στη θέα του Θάνου Ανεστόπουλου. “All The Poets Are Dead”, “The Useful Majorities”, “Bring Me The Ηead Of Marietta Fafouti”, “This Pain Is Real” κι επίλογος με το “Ordinary People” μέσα από το album “Recipes for Refuges”, την ευχή να μη γίνουμε μισάνθρωποι κι ένα χειροκρότημα με το videowall να σβήνει.
Αν και τελευταία μας είχαν συνηθίσει σε acoustic sessions, το συγκεκριμένο set ήταν καθ’ όλα ηλεκτρικό, έχοντας κλείσει πρόσφατα δέκα χρόνιας πορείας στο μουσικό στερέωμα όπως μας ενημέρωσαν χαρακτηριστικά λίγο μετά την έναρξη και με σύνθημα “Στο εξής μόνο ηλεκτρισμός!”. Με νέο drummer στη σύνθεσή τους, οι Mani Deum παρουσίασαν κομμάτια της δισκογραφίας τους υπό τον φωτισμό ροζ και μωβ τόνων – που προσωπικά αποτελούσε μάλλον ατυχή επιλογή μιας και το mood ή ακόμα και η “αύρα” της μουσικής και των εκπροσώπων της δε συνάδει απόλυτα με τέτοιου είδους χρωματισμούς. “Summer Ocean Death”, “Bloodbath in E Minor”, “Every Kiss is a Carcrash”, “Walk In The City”, “Bourbon Bedtime Story” –για την Gabrielle που έκανε τον άνδρα της κιμά- μέσα από το τελευταίο τους πόνημα πίσω στα τέλη του 2014 με τίτλο “When Beauty Ends” αλλά και παλαιότερα κομμάτια όπως τα “Love Like Berlin” και “Roses in an Endless Field” πίσω στο 2011. Εντούτοις, οι συχνές διακοπές κι οι εκκλήσεις στον ηχολήπτη για λίγο πιο χαμηλές κιθάρες και πιο δυνατές φωνές έκαναν εμφανή μια κάποια απογοήτευση –αν όχι και εκνευρισμό- λόγω της κακής συνεννόησης. Κάτι τέτοιο όμως δεν τους πτόησε ιδιαίτερα και προσπερνώντας το συνέχισαν το set τους ως τον επίλογο. “…and humanity shall taste again glory days, united again”.