Έχουμε 2020 και ένας pop-punk δίσκος είναι #1 στο Billboard. Αυτή η πρόταση θα μπορούσε να είναι και ολόκληρο το review, μιας και τα υπόλοιπα μοιάζουν λεπτομέρειες μπροστά στο αυτό το απίστευτο κατόρθωμα. Το pop-punk album αυτό βγήκε από έναν rapper. Τα παράδοξα συνεχίζονται. Ο Machine Gun Kelly όμως δεν ξύπνησε μια μέρα και αποφάσισε να αλλάξει καριέρα. Τeas-άρει πολύ καιρό τις επιρροές του, με covers στα live, με στυλιστικές επιλογές, σε συνεντεύξεις, και με κάθε δυνατό τρόπο. Ίσως το ολικό turning point να ήταν το περσινό “Ι Τhink I’m Okay”, το οποίο έκανε μεγάλη επιτυχία και τον έφερε σε συνεργασία με τον mastermind του φετινού δίσκου, Travis Barker, ο oποίος είχε χρέη executive producer και έδωσε extra spice έχοντας εμπειρία 30 χρόνων στο ιδίωμα.
Η αρχή του σοκ έγινε με το πρώτο single, “Βloody Valentine”. Ένα κομμάτι τόσο απλό, τόσο καλογραμμένο, τόσο memorable, που θα μπορούσε να ακουστεί από όλους και να μην έρθει “απότομη” η αλλαγή στους παλιούς fans του Rap Devil. Φοβερή παραγωγή, άψογο video clip στο σπίτι του MGK (hello quarantine) και όλοι περίμεναν ήδη με ανυπομονησία το “Tickets to my Downfall”. Μετά ήρθε το “Concert for Aliens” και άρχισαν οι απορίες. Πως μπορεί ένα σχεδόν Blink-182 tribute track να σταθεί εμπορικά πλέον, ενώ ακόμα και μπάντες του είδους θα το θεωρούσαν ξεπερασμένο; Το hype συνεχώς αυξανόταν μέχρι την κυκλοφορία, και ένα copyright claim την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή (είχε ήδη υπογράψει 13.000 αντίτυπα όταν έλαβε το τηλεφώνημα) οδήγησαν σε αλλαγή του πρώτου (μέτριου) στην απόλυτα ταιριαστή φωτογραφία που τελικά συνοδεύει το album.
‘Ολα τα tracks του δίσκου είναι φτιαγμένα για να είναι επιτυχίες (και δεν είναι λίγα). 13 κομμάτια που το κάθε ένα δίνει κάτι επιπλέον στον χαρακτήρα του δίσκου ώστε να καταλήξει το πακέτο να φτάσει στο Νο1 των charts. Aπό το καταπληκτικό ντουέτο με την Halsey στο “Forget me Too”, στο punk rock σφηνάκι του “WWIII”, στο πιο mainstream “My Ex’s Best Friend” με τον Blackbear, δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή που να γίνεται κοιλιά. Τα highlights όπως το “Nothing Inside” απογειώνουν το σύνολο και κάθε ένα από τα feat είναι απόλυτα μελετημένο και πετυχημένο. Ρεσιτάλ pop songwriting, ρεσιτάλ και στο production του δίσκου που καταφέρνει το αποτέλεσμα να είναι τόσο ραδιοφωνικό παρότι έρχεται σε αντίθεση μουσικά με οτιδήποτε πουλάει πλέον.
O ίδιος ο MGK είχε δηλώσει πως το album πρέπει να ακουστεί από την αρχή μέχρι το τέλος, δυνατά, ιδανικά με φίλους σε car ride. Και όντως τα vibes που βγάζει αυτά είναι: νοσταλγία, youthful energy, και κομμάτια βγαλμένα από τις καλύτερες 00’s ταινίες. To μεγαλύτερο -εμπορικά- push που έχει δεχτεί το rock εδώ και δεκαπέντε χρόνια ήρθε από έναν “εχθρό”, έναν rapper. Ειρωνεία;
YΓ. Λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του “Tickets to my Downfall”, βγήκε και μια Deluxe έκδοση του album με 5 ακόμα original tracks, την διασκευή στο “Misery Business” των Paramore και acoustic version του “Βloody Valentine”. Tο φοβερό είναι ότι 4 στα 5 tracks θα μπορούσαν εύκολα να είναι στον δίσκο χωρίς να πέσει καθόλου η ποιότητα, ειδικά το “Body Bag” πιθανότατα να ήταν και highlight.