Τους ακούσαμε, τους είδαμε, τους ξανακούσαμε και τους ξαναείδαμε, και επιτέλους έχουμε και τον δίσκο τους στα χέρια/pc μας! Ο λόγος για τους Lunatic Medlar, ανερχόμενη μπάντα [μη μου πείτε οτι δεν έχετε δει το όνομα να τριγυρνάει στα media μας τους τελευταίους μήνες] που την απαρτίζουν τέσσερις τυπάδες με εμπειρία σε ενεργά και μη Eλληνικά σχήματα [που επίσης σίγουρα ξέρετε ποια είναι αυτά, και αν όχι, do your homework people!].
To “Finely Tuned Machine” είναι δίσκος που με το που τον ακούς υποπτεύεσαι πως όσοι συντέλεσαν στη δημιουργία του δεν είναι αρχάριοι και δε βρίσκονται στα πρώτα τους μουσικά βήματα. Από τις ιδέες και τις συνθέσεις, μέχρι την παραγωγή και το artwork, τα πάντα είναι πολύ καλά δουλεμένα [“καλοκουρδισμένα” πες]. Με ήχο που πλησιάζει περισσότερο στο [always-fits-] progressive και με κυρίως instrumental κομμάτια, οι Lunatic Medlar τα καταφέρνουν αξιοσημείωτα σε μια κατεύθυνση όχι και τόσο εύκολη. Αν ακούσετε το δίσκο και εστιάσετε κάθε φορά σε διαφορετικό όργανο θα βρείτε καλογραμμένες μπασογραμμές με groovάτα σημεία, κιθάρες απόλυτες, ογκώδεις και σε σημεία μελωδικές, και τύμπανα με χαρακτήρα, που βγάζουν ένα μετρημένο άχτι για πιο γρήγορο ρυθμό. Παρόλο που φωνητικά υπάρχουν σε ορισμένα σημεία μόνο, ποτέ δε νιώθεις οτι “κάτι λείπει” και είναι ένα πολύ ωραίο boost κάθε φορά, ενώ τα σκόρπια samples στο δίσκο δίνουν άλλη αίσθηση και δημιουργούν εικόνες που σε άλλες περιπτώσεις θα έκαναν πιθανόν οι στίχοι.
Το “When The Bell Begins To Chime” που ανοίγει το δίσκο είναι και αυτό που θα σας κολλήσει πρώτα, σας το εγγυώμαι. Το απλό riff της εισαγωγής ρίχνει και τους πιο δύσκολους, ενώ πλην αυτού, τίποτα δεν επαναλαμβάνεται στο κομμάτι. Το “At Lust” ακολουθεί σε πιο groovy στυλ και έχουμε τα πρώτα πιο jazzέ σημεία και τις πρώτες ζουζουνιές. Πολύ ωραίο κομμάτι! Ένα ακόμα που ξεχώρισα αμέσως είναι το “The End of The Sun”· γρήγορο στο πρώτο μισό, πιο αργό στο δεύτερο, με μελωδία-παιδί των Zozobra-Baroness.
Με το “Finely Tuned Machine” μερικές φορές νιώθω οτι ακούω κάτι από Sun of Nothing [κάπου στο “Blob”] ή Tardive Dyskinesia [κάπου στο “Oceania”], και αυτό το progressive sludge μίγμα μου αρέσει πολύ. Ο ευρύς ήχος σου γεμίζει τα αυτιά και οι συχνές αλλαγές σε κάνουν να λες “άκου εδώ ε!” και “ωω ριφφάρα!” συνέχεια.
Δίσκος που χαίρεσαι να ακούς βρε παιδί μου!
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Εξαιρετική δουλειά.
The Bad: Δε με ψήνει να σκέφτομαι για κανά 8ωρο για να βρω κάτι αρνητικό.
Βαθμολογία: 4 / 5
[/stextbox]