H Πέμπτη που πέρασε, ήταν μια βραδιά για βόλτα, χωρίς ιδιαίτερο κρύο, ιδανική για έξοδο. Έτσι, η παρουσίαση του καινούριου δίσκου του Λόλεκ “Άγρια” στο Six Dogs, εκτός από σημειωμένη στα must see στο ημερολόγιό μου, τέλεσε μονόδρομο.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου
Στον προαύλιο χώρο συναντώ κόσμο, βολεύεται στα παγκάκια-τραπέζια και ολόγυρα στον πεζόδρομο. Η ώρα είναι λίγο μετά τις 21:30, υπάρχει ακόμη χρόνος για μπύρα, τσιγάρο και κουβέντα στα εκτός. Στα εντός, στην σκηνή, τα όργανα στέκουν στημένα, έτοιμα, έχει ενδιαφέρον η εξάλειψη της απόστασης με το κοινό, όπου όλα είναι τόσο χειροπιαστά. Παρατηρώ και επεξεργάζομαι το ηλεκτρικό τσέλο, μου μοιάζει επιπλέον μακρόστενο, τώρα που το αντικρύζω από τόσο κοντά. Έχω μια περίεργη ανυπομονησία, γνωρίζω πως ο Νίκος Βελιώτης δεν θα δίνει το παρών και στα live, έχω γράψει πολύ καλά λόγια στη δισκοκριτική-αξιολόγηση του δίσκου που ανέλαβα και φιλοδοξώ την παρόμοια κάλυψη-ευχαρίστηση και στη ζωντανή του εκτέλεση-παρουσίαση.
Κανά εικοσάλεπτο μετά τις 22:00’, με ένταση “Άγρια” και χωρίς πολλές καλησπέρες, τα μάτια μου πιάνονται καρφωμένα στους τέσσερις παίκτες της μπάντας. Το τσέλο με grind ξύνεται, “Κυνήγι”, τα τύμπανα είναι πομπώδη και αλαφιασμένα, η κιθάρα μελοποιεί. Παρασύρει την κίνηση, κατά τον ρυθμό. “Απουσία” για την έξτρα ανατριχίλα, με το μπάσο να κρατάει τα ‘μπόσικα’, αν και όπου θέλει, αναλαμβάνει ρόλο κιθαριστικό. Ο Γιάννης Αναγνωστάτος, έχει ιδιαίτερη φωνή και έκφραση αφηγηματική. Έναν πονεμένο θυμό και χαμένο ρομαντισμό, από τη ρίζα, εκδηλώνει. Οι εκρήξεις του έχουν δυναμική, ζωηρότητα, εμπνέουν ειλικρίνεια και πάθος. Οι φλέβες στο λαιμό του ενεργοποιούνται, το πόδι του χτυπάει σε ρυθμό μικρής χρονοκαθυστέρησης (διαδοχή), δονείται μέχρι και το στέρνο του. Παράλληλα, μία εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του μεταφέρει, τραντάζει αλλά δεν κάνει θόρυβο.
“Παμ Παμ Παμ”, η υπέρτατη εισαγωγή -ή πάσα- για οποιοδήποτε dj-set. Εκεί έγινε και το κλικ από την έμμεση, στην άμεση επικοινωνία του/τους με τον κόσμο, η ιστορία με τον Στέφανο της μπάντας, η πλάκα για τα ανοδιοργάνωτα live (όταν χρειάστηκαν την επιστροφή στον ήχο). “Οι Άλλοι” προκάλεσαν τον ισχυρότερο σαφώς σφυγμό στην ανταπόκριση του κόσμου, πανέμορφη, άκρως ψυχεδελική η “Παράδοση”, συγκλονίζει. “Κανένα Έλεος”. Ο “Αχινός”, μου ακούστηκε ανώτερος παιγμένος εμπρός μου, ο Βαγγέλης είναι καταπληκτικός στο τσέλο, πότε σαν αερικό φέρεται και άλλοτε με το δοξάρι ηλεκτρίζει. Με εισαγωγή πως ‘έρχονται οι εχθροί από παντού και με κάθε τρόπο, πατέρα!’ από κινητό φίλου, με κραυγή και noise, “Αυτός Ο Άνθρωπος”, εκτελέστηκε χαοτικά.
Με πολλές αναφορές στον εαυτό, τις σχέσεις, τον έρωτα, το θάνατο, την ανθρώπινη φύση και τις ευαισθησίες της, “Η Γλυκειά Σου Ματιά” σαν νανούρισμα μοιάζει, πριν το φινάλε του “Σε Γαμάνε Η Μαμά Και Ο Μπαμπάς Σου”. Μας το είχαν ξεκαθαρίσει, ‘τελευταίο έτσι;’. Έφυγα, ανακουφισμένη, επιβεβαιωμένη, γούσταρα. Στους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, που μέσω της αλήθειας του, παράδοξα και ηχηρά, εξαιρετικά επιβάλλεται. ‘Για λίγη συντροφιά, μόνο για συντροφιά, για σιγουριά, να δίνω όσο να ‘ναι’.