Μία αλήθεια (λέει κάπου ο Oscar Wilde), απλή και καθαρή, είναι σπάνια καθαρή και ποτέ απλή.
Ο Γιάννης Αναγνωστάτος, ο πολυμουσικός άνθρωπος Λόλεκ (φωνή, κιθάρα, μπάσο, τύμπανα, κρουστά, μελλόντικα, synthesizer), συνθέτης, στιχουργός και μουσικός παραγωγός, αναζήτησε για τον τέταρτο δίσκο του, τον αναγκαίο Μπόλεκ, στο πρόσωπο/μορφή του Νίκου Βελιώτη (τσέλο, πνευστά, synthesiser), για την συν-παραγωγή και συν-ενορχήστρωσή του. Το αποτέλεσμα έτσι, δεν μπορεί να αρκείται στο απλά σημαντικό, αλλά να αποτελεί αντίστοιχα έργο, όπως όμοια το παράγει. Όπου βιολί, Καλλιόπη Μητροπούλου.
Είναι μία αλήθεια αυτό το album, που έχει βάρος στη βαρύτητα. Ανατριχιαστική, ακριβώς όπως το “Ιntro” του, ψυχαναλύει. Ο ρυθμός ανεβάζει τους χτύπους, το τσέλο ξύνει το δέρμα, εισχωρεί στα ενδότερα στρώματα συναισθημάτων, χωρίς άδεια. Σ΄αυτά, που αφήνουμε κάτω από το χαλί, αλλά δεν παύουν να υπάρχουν. Απ΄όπου κι αν πηγάζει το “Pam Pam Pam”, έστω, από τη western μουσικοκινηματογραφική αντίληψη, ή την ασιατική meta-προσευχή του ‘Kill Bill”, ταξιδιάρικη, groovy, άψογη μου ακούγεται η σύνθεση.
“Άγρια”, αυτοβιογραφική, industrial, επαναλαμβανόμενη αλήθεια. Όπως βγαίνει στη φωνή του, με μπάσα τονίζονται οι σημασίες στην spoken έκφραση, άκαμπτα, στο κάθε ‘εσύ’ (‘εγώ’), εξαρτησιογόνα. Εύκολη η κατηγορία του ‘για σένα’ επίσης, όσο αναφορά τις αλλαγές, τα σχέδια και τις επιλογές. Κατά το “Κυνήγι”, οικείο νιώθω το περιβάλλον. Στην “Απουσία”, το ‘εσύ’ γίνεται το κομμάτι του, που λείπει. Επίπονη, ωμή, ποιητική η επεξεργασία, στο baroque ροκ την τοποθετώ. Αυστηρή η ιεράρχηση, πολύπλοκοι οι διαπλεκόμενοι όγκοι, πομπώδες το ύφος.
Μία αλήθεια άσχημη, όσο η στημένη-στριμμένη κοινωνία. Στη μελωποίηση του “This Be The Verse” (Philip Larkin), “Σε Γαμάνε Ο Μπαμπάς Και Η Μαμά Σου”, ‘φορτώνοντάς σου σπέσιαλ κουσούρια, αφού μπουκώσεις πρώτα με όλα τα δικά τους’. Μελαγχολική και σκοτεινή στην ερμηνεία, ‘η δυστυχία προχωράει γενιά γενιά’. Με θόρυβο επαληθεύει την κατά βάθος, συναισθηματική και ρομαντική φύση τoυ. “Οι Άλλοι”, με ήχους από την post-punk, θα ολοκληρώσουν μέσω της παρατήρησής του, αυτά που αντανακλούν και κλωτσάνε μέσα του. Ανάλογο σύνθημα-υπενθύμιση, συναντώ στους τοίχους της γειτονιάς: ‘Οι άλλοι είσαι εσύ’.
Η διασκευή βλέπει Λυκούργο Μαρκέα και Μάρω Μπιζάνη. “Αυτός Ο Άνθρωπος”, στην ατμοσφαιρική, ψυχεδελική και doom του εκτέλεση, ρίχνει βέλη κατά εαυτού. Ηλεκτρίζει όσο η διαθήκη της ύπαρξης, κατά την “Παράδοση”, τεντώνει. Με αφιέρωση στους ‘αγαπημένους’ του κι ας τον δυσκολεύει. Υπέροχη “Η Γλυκειά Σου Ματιά”, αφήνει χώρο για πολλές ακροάσεις, αμφίρροπες κρίσεις και πιθανές, ανούσιες αναλύσεις. ‘Ας αγκαλιαστούμε επιτέλους’, στην πρόποση του τέλους και με βλέψη στο σύντομα.