Με κεφαλή του Λεβιάθαν τον πολυτάλαντο Wrest οι λεγόμενοι Leviathan κυκλοφόρησαν το πολύβουο “Scar Sighted”. Έχοντας ήδη μια γεύση από παλιά και από τις προσωπικές του δουλειές αλλά και από τις συνεργασίες του με τους Lurker of Chalice ή με το black metal supergroup – αν θα μπορούσε να τους αποκαλέσει κάποιος έτσι – Twilight περίμενα ότι ως κύριο project του θα κάνει κάτι πολύ ιδιαίτερο.
Όλο το θέμα κινείται με γνώμονα το γεγονός αν ο Wrest άρχισε να εξελίσσεται από τον απόλυτο και ωμό ήχο που είχε στα πιο παλιά demo albums του… Και δεν το εννοώ μόνο για τη χροιά μελαγχολίας που χρησιμοποίησε σχεδόν μια δεκαετία μετά αλλά για το αν θα μπορέσει να γίνει λίγο πιο τεχνικός κάτω από αυτό το ερεβώδες πέπλο της μουσικής του, το οποίο κυριολεκτικά “φλέγεται” τα τελευταία χρόνια βγαίνοντας από την Άβυσσο της θλίψης και την φάση που είχε περάσει ο Wrest σε κάποια από τα προηγούμενα albums του.
Με ένα τολμηρό και δυναμικό υπόβαθρο από τους προηγούμενους δίσκους του ειδικά από το 2008 και μετά κυκλοφορεί πια το “Scar Sighted”, το οποίο φαίνεται ήδη να έχει καταπλήξει τους ακροατές του.
Γενικότερα αποτελεί ένα πολύ πιο ώριμο album, το οποίο ναί μεν έχει κρατήσει τον raw black metal χαρακτήρα του Wrest χωρίς πολλές φανφάρες αλλά και πάλι αποτελεί κάτι τελείως διαφορετικό. Σκληρό, βρώμικο και αυθεντικό album. Τα φωνητικά εξελίσσονται σε εξαιρετικό επίπεδο αγγίζοντας ολίγον και κλίμακες και χροιά death metal μουσικής. Η ποικιλία ήχων, μουσικών ειδών και επιπέδων στον δίσκο είναι εμφανέστατη και εκπληκτικά δομημένη. Φρίκη, ανατριχίλα και συναίσθημα από τα σωθικά του. Σε κάθε ένα από τα τραγούδια είναι σαν ο ίδιος να αλλάζει μάσκες και δαίμονες να τον καταβάλλουν από κάθε γωνία του νου και της ψυχής του. Ένα μαύρο κύμα θυμού πλησιάζει με το “Dawn Vibration” και με σιγουριά μπορώ να πω ότι ο ίδιος ανέβασε πολύ ψηλά τον πήχη με το συγκεκριμένο τραγούδι. Είχα ήδη μια εικόνα για την μουσική του αλλά το “Dawn Vibration” πέρασε σαν χείμαρρος μπροστά μου και με άφησε έκπληκτη θυμίζοντας μου μουσική του επιπέδου του Ihsahn. Επιπροσθέτως, το ιδιαίτερα μελωδικό “Gardens of Coprolite” ναί μεν αλλάζει το κλίμα αλλά δεν παύει να ακούγεται το ίδιο απειλητικό και καταχθόνιο όσο τ’ άλλα. Ο Wrest στο συγκεκριμένο album τόλμησε να κάνει πολλά και ιδιαίτερα στο τεχνικό κομμάτι και πέτυχε μια θαυμάσια ροή και τη σύνθεση ενός από τους καλύτερους δίσκους, που έχω ακούσει τελευταία.
Συλλήβδην, το album μου θυμίζει έναν ανεμοστρόβιλο “θεϊκά” δομημένο και τόσο τέλειο με συγκεκριμένη πορεία καταστροφής. Χωρίς να πέφτει σε κάποιο μοντέρνο μουσικό χαντάκι ο Wrest δημιούργησε κάτι το οποίο θα είναι βασικό μουσικό θέμα συζητήσεων για τους επόμενους μήνες και παραπάνω.