Το όγδοο album των Aμερικανών punk-rockers Lagwagon, ήρθε μετά από περίπου αντίστοιχα χρόνια αναμονής. Αν και το 2008 έκαναν αισθητή την παρουσία τους με το EP “I Think My Older Brother Used to Listen to Lagwagon”, η κυκλοφορία του φετινού “Hang”, έφερε ξανά την μπάντα στην επικαιρότητα.
Για όσους δεν γνωρίζουν, οι Lagwagon μετρούν ήδη μια εικοσαετή (και βάλε) πορεία στην δισκογραφία, έχοντας συνθέσει μερικούς από τους πιο αγαπημένους δίσκους του είδους. Με κορυφαία τους στιγμή τα “Thrashed” (1994) και “Hoss” της επόμενης χρονιάς, δεν σταμάτησαν ποτέ να είναι τα αγαπημένα παιδιά μιας σκηνής που αν και έχει χάσει -λόγω ποιότητας- αρκετούς από τους πάλαι πότε “mainstream κράχτες” της (The Offspring, Green Day), εξακολουθεί να δουλεύει με μεράκι. Μπάντες όπως οι Nofx, Bad Religion, Strung Out, Rancid παρά τα κατά καιρούς σκαμπανεβάσματα, δεν σταμάτησαν ποτέ να εργάζονται σκληρά και να προσφέρουν αξιόλογη μουσική στους fans τους. Αυτός ο δίσκος ανήκει σε αυτήν την κατηγορία.
Αφήνοντας τα pop-punk α λά “Blaze” ακόρντα πίσω και κρατώντας την σκοτεινή αισθητική του “Ressolve”, το “Hang” ακούγεται πιο ώριμο, πιο σκληρό, με χαρακτηριστική έμφαση στα heavy riffs και τον πιο “κοφτό” μελωδικό ήχο, φέρνοντας τους πιο κοντά στις φόρμες των πρώτων τους album. Χαρακτηριστικά, το “Made of Broken Parts” θα μπορούσε να είναι κομμάτι των Foo Fighters αν αποφάσιζαν να αλλάξουν τέμπο. Αντιστοίχως, το γηπεδικό heavy metal του αμέσως επόμενου “The Cog In The Machine”, σε κερδίζει κατά κράτος, με το τύπου late-Anthrax στυλ του. Καλύτερη στιγμή του δίσκου το εξάλεπτο “Obsolute Absolute” με την ανατριχιαστική δομή του. Η αρχική μπασογραμμή (του νεοσύλλεκτου Joe Raposo) εξελίσσεται σε ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ. Το “Western Settlements”, με τα “κουρασμένα” φωνητικά του Joey Cape δείχνει την τάση του group στην εξέλιξη του ήχου του. Φυσικά από το album δεν λείπουν οι πιο κλασσικές punk rock συνθέσεις που μας έχουν συνηθίσει (Reign, Poison in the Well) καθώς και κάποια πιο συναισθηματικά mid-tempo tracks, όπως τα (αφιερωμένο στον Tony Sly των No Use For A Name) “One More Song” και “You Know Me”.
Σε γενικές γραμμές το “Hang” είναι αυτό ακριβώς που περίμενες. Ένας δυνατός punk rock δίσκος από μία από τις καλύτερες μπάντες του χώρου, η οποία ναι μεν εξελίσσει τον ήχο της, αλλά δεν αφήνει παραπονεμένο κανέναν από τους θαυμαστές της. Από την άλλη βέβαια, αν άκουγες καλιφορνέζικο skate punk στα 90’s και πλέον η ακρόαση ενός τέτοιου είδους δίσκου σου μοιάζει απλώς σαν μια ρυθμικά μελωδική κλωτσοπατινάδα δε θα σε κατηγορήσει κανείς. Απλώς έχεις γεράσει για τέτοια και αυτό το άλμπουμ δε σου χρειάζεται.
