Η σπουδαία Kristin Hersh (Throwing Muses, 50ft Wave) εμφανίζεται αύριο, Τρίτη 24 Μαΐου, στο Gazarte, στα πλαίσια της περιοδείας για την τελευταία δισκογραφική δουλειά των Throwing Muses, Sun Racket. O Σταύρος Γαρεδάκης είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί της.
Σε τι διαφέρει η μέθοδος τραγουδοποιίας σε κάθε διαφορετικό σου σχήμα (Throwing Muses/50ft Wave/σόλο); Είχες ποτέ γράψει ή ηχογραφήσει μουσική που δεν κυκλοφόρησε γιατί δεν θα ταίριαζε σε κάποιο από αυτά;
Είναι οι κιθάρες που με διαφεντεύουν. Τα σόλο τραγούδια μου τα γράφω στις ακουστικές μου Collins κιθάρες, για τους 50ft Wave στην SG ή την Les Paul μου, και για τους Throwing Muses στην Telecaster ή την Stratocaster μου. Οι ντράμερ μου ισχυρίζονται πως είναι ένα ανόητο σύστημα, αλλά το χρησιμοποιώ για πολύ καιρό τώρα και δεν έχω διάθεση να το αλλάξω!
Στην πραγματικότητα παίζουμε πολλή μουσική που δεν κυκλοφορεί γιατί επικεντρωνόμαστε στη μουσική και όχι στη μουσική επιχειρηματικότητα. Αυτό ακούγεται ωραίο, όμως η μουσική είναι σαν ποτάμι στο οποίο βουτάς καθημερινά και εξέρχεσαι με μια μικρή ποσότητα νερού. Το ποτάμι συνεχίζει να ρέει, δεν δίνει σημασία στην μικρή ποσότητα που μοιράστηκε μαζί σου. Μπορεί να είναι δόκιμο να εμπορευτείς ή να εφιστήσεις την προσοχή σε αυτό το νερό, αλλά αυτό είναι πέραν της ουσίας.
Σχεδόν μία δεκαετία τώρα έχουμε δει άρθρα να θρηνούν το «Θάνατο της Rock». Έχοντας από πρώτο χέρι εμπειρία μιας εποχής που η rock επικρατούσε στο mainstream, βρίσκεις ανησυχητική αυτή την απομάκρυνση της rock από το προσκήνιο;
Τα (μουσικά) είδη δεν με απασχολούν περισσότερο από ότι οι μόδες. Και οι δύο είναι επιφανειακές ενασχολήσεις με τη φόρμα, οπότε βρίσκω βαρετό όταν μιλάνε για τη μουσική σαν κάτι λιγότερο ουσιώδες, ποτέ δεν θέλησα να γίνω star ή να παρατηρούμαι καν. Ήθελα να είμαι μουσικός, τραγουδοποιός, να δουλεύω σε μια γωνία για τον κόσμο που δεν δίνει δεκάρα τι πουλάει κάθε συγκεκριμένη χρονιά. Κάτω από αυτό το πρίσμα, η μουσική είναι μια σειρά από εμπνευσμένες στιγμές τελείως έξω από τη μουσική βιομηχανία. Οπότε ναι, αυτό που εκείνη αποκαλεί rock; Είναι νεκρό. Και θα έπρεπε. Απέχει τόσο από την αρχική έμπνευση που θα έπρεπε να θεωρείται παρωδία, κακέκτυπο.
Παντρεμένη για 25 χρόνια με τέσσερα παιδιά παράλληλα με την μουσική σου καριέρα, προφανώς δεν επέλεξες τη μία πλευρά, αλλά αυτός ο διχασμός μεταξύ οικογένειας και επίκτητης οικογένειας (όπως είναι μία μπάντα), δημιούργησε εντάσεις, και αν ναι, πώς κατάφερες να τις διαχειριστείς επιτυχημένα;
Το μεγάλωμα των παιδιών και η τραγουδοποιία είναι συμπληρωματικά: Λατρεύω τα παιδιά μου και διευκολύνω την ύπαρξή τους, την υγεία τους, την ευτυχία τους, όμως μετά απομακρύνω τον εαυτό μου προτού προσπαθήσω να τους υποδείξω πώς να ζουν.
Υπήρξες πρωτοπόρος στη χρήση εξω-εταιρικών μεθόδων διανομής της μουσικής σου από τα 00’s. Ποια η γνώμη σου για το Patreon και τις crowdfunding πλατφόρμες γενικότερα ως βιώσιμα μέσα για τους μουσικούς την εποχή του streaming; Πώς διαφέρουν οι σημερινές συνθήκες σε σύγκριση με όταν ξεκινούσες;
Οι σκέψεις μου σχετικά με την άμεση χρηματοδότηση από τους ακροατές βασίστηκαν στην ανησυχία μου πως το soundtrack αυτής της γενιάς καθοριζόταν από ένα άσχημο, σεξιστικό παιχνίδι κερδοφορίας, τόσο ύπουλο ώστε να είναι αόρατο στους συμμετέχοντες. Επιθυμούσα να βρω κοινό για τα τραγούδια μου -όχι για μένα- και ήξερα πως αυτό θα μπορούσα να το επιτύχω μόνο εκτός της μουσικής βιομηχανίας, διότι δεν είμαι διατεθειμένη να φλερτάρω/ακολουθήσω τη μόδα, να υποκριθώ. Ποιο είναι το κέρδος τότε, όταν το κέρδος είναι το μόνο που απασχολεί την μουσική βιομηχανία; Βρίσκεται στην δίκαιη ανταλλαγή για έντιμη δουλειά. Ζητώ από αληθινούς ακροατές –στους οποίους δεν λειτουργεί το μάρκετινγκ- να συμμετάσχουν ενεργά στην κάλυψη του κόστους των στούντιο, και αυτή η συμβίωση έχει διατηρηθεί απαράλλαχτη για χρόνια.
Ευτυχώς πλέον δεν έχω κάποια εταιρία να παραφυλάει πιέζοντας το χάλια-για-να-επιτύχεις μοντέλο υποβαθμισμένου προϊόντος, μου ζητείται επιτέλους να παίξω «αληθινή» μουσική για κοινό που βλέπει ξεκάθαρα την προσβολή του φλερτ και της μόδας. Είναι ένα όνειρο που πραγματοποιήθηκε. Η μουσική, αν και ριζωμένη στη συγκέντρωση, ουσιαστικά αποτελεί κοινωνική ενασχόληση. Να μοιράζεσαι, να προσφέρεις τη μουσική σου, να κάνεις σώματι πράξη αυτό που πρεσβεύεις, όλα συντελούν στην ταπεινότητα αυτού του καλέσματος.
Αναλογιζόμενη πόσο απαραίτητο μοιάζει για τους ανερχόμενους μουσικούς σήμερα να διατηρούν μία ελκυστική διαδικτυακή παρουσία, μήπως απλά η μουσική βιομηχανία βρήκε ένα τρόπο να φορτώσει το κόστος του μάρκετινγκ στους ίδιους τους καλλιτέχνες;
Πιθανότατα, αλλά ποιος νοιάζεται αλήθεια. Θέλω να πω: μην είσαι χάλια, ξέρεις; Μείνε κρυμμένος με το μουσικό σου όργανο και μη μιμείσαι ή ψεύδεσαι ή απασχολείσαι με την εικόνα σου ή προσπαθείς να εντυπωσιάσεις, και μόνο τότε πες μου πως είσαι μουσικός. Ζήσε μια σκληρή, δυνατή ζωή ώστε ο ήχος σου να αντανακλά βάθος. Πλήρωνε τους λογαριασμούς σου με όποιο τρόπο μπορείς, αλλά μην προσπαθείς να είσαι rock star. Είναι αγενές, να είσαι άνθρωπος αντ’ αυτού. Από τη στιγμή που ασχολείσαι με το status και την δημοσιότητα, η μουσική εξέρχεται του δωματίου.
Αφότου έγραψες καλοδεχούμενα από τους κριτικούς απομνημονεύματα, συλλογές δοκιμίων και ένα βιβλίο για τον Vic Chesnutt, αναλογίστηκες να κάνεις μια δοκιμή στη μυθοπλασία (πέρα από παιδικά βιβλία);
Δεν έχω μυθοπλαστικό μυαλό! Συνεχίζω να λέω την αλήθεια και είναι πραγματικά μειονέκτημα. Μου έχουν πει πως η συγγραφή απομνημονευμάτων με τοποθετεί σε ένα «μη-λογοτεχνικό» γκέτο στον εκδοτικό κόσμο, αλλά είμαι πραγματικά ερωτευμένη με την πρόζα που είναι ποιητική κάτω από τις συνθήκες του πραγματικού. Ποιος χρειάζεται τη μεταφορά όταν η ζωή είναι τόσο απότρελη;
Πέρα από την επιστροφή σε περιοδείες από τη στιγμή που οι συνθήκες της πανδημίας το επέτρεψαν, και μπορεί να διαρκέσουν αρκετά συλλογιζόμενοι πως οι 50ft Wave μόλις κυκλοφόρησαν άλμπουμ, δουλεύεις πάνω σε άλλη νέα μουσική αυτή την περίοδο;
Έχω το περισσότερο από ένα νέο σόλο άλμπουμ ηχογραφημένο, το οποίο είναι ενοχλητικό! Τα τραγούδια χτυπούν την πόρτα του δωματίου μου στο ξενοδοχείο, μ’ άλλα λόγια. Όμως δεν βρίσκομαι εκτός δρόμου για μήνες, οπότε θα πρέπει να υπομείνουν. Η δουλειά στο στούντιο είναι η πραγματική καρδιά μου, οπότε ονειρεύομαι τους ενισχυτές που θέλω να χρησιμοποιήσω και τα όργανα που θέλω να κτίσω, τα μικρόφωνα που θα χρησιμοποιήσω και πώς θα τα τοποθετήσω όταν επιστρέψω. Αλήθεια, και το στούντιο και οι ζωντανές εμφανίσεις αντανακλούν την αρχική στιγμή έμπνευσης: η γέννηση και το σώμα του κομματιού και πώς χρησιμοποιεί τους μυώνες σου για να ακουστεί.
Μέσα σε αυτές τις τέσσερις δεκαετίες στη μουσική, είχε υπάρξει κάτι που ευχήθηκες να κάνεις αλλά δεν βρέθηκε ακόμη η ευκαιρία;
Ειλικρινά; Όχι! Είμαι παθιασμένη με τα χέρια μου, με τους δίσκους μου, με τους συντρόφους μουσικούς και όλα όσα επιτύχαμε μαζί. Το εννοώ ταπεινά, αν βγάζει νόημα αυτό, οπότε ίσως «επιτύχαμε» να είναι η λάθος λέξη, ήταν όλα τόσο μεγάλη τιμή. Και τόσο δύσκολα, και διαβολεμένα διασκεδαστικά.
Με μια ενεργειακή κρίση λίγο-πολύ αναπόφευκτη στο μέλλον, που μπορεί να καταστήσει τη ζωντανή μουσική μη βιώσιμη, λειτούργησε η πανδημία ως κατά μία έννοια πρόβα για αυτό το δυσάρεστο μέλλον, και τι μαθήματα θα μπορούσε να αποκομίσει κανείς από αυτή την εμπειρία;
Η μουσική πάντα υπήρχε, πάντα θα υπάρχει. Ενώ υπάρχει ελάχιστη πραγματική μουσική στη βιομηχανία ψυχαγωγίας, η μουσική συμβαίνει σε κουζίνες κι εκκλησίες και σοφίτες και μπαλκόνια, σε λιβάδια, σε κρεβατοκάμαρες και σε παραλίες. Εμπορευματοποιώντας την, αιχμαλωτίζοντάς την, κάνοντάς την ιδιοκτησία… αυτές ήταν ιδέες πιθανότατα καταδικασμένες να αποτύχουν. Κερδίζουμε όταν αφήνουμε τη μουσική να μιλάει, πετυχαίνουμε όταν ακονίζουμε την τέχνη μας ώστε να επιτρέπει αυτή τη διαδικασία να λάμψει. Αποζητώντας από τη μουσική να έλκει την προσοχή ή να βγάλει χρήμα ή θεωρώντας πως μας «ανήκει» με οποιοδήποτε τρόπο… δεν ξέρω, μου φαίνεται πως ο ποταμός αυτός έχει ελάχιστη υπομονή με τις ρηχές απαιτήσεις μας. Ο ποταμός είναι βαθύς.
***ENGLISH VERSION***
In what way does the songwriting process for each different project (Throwing Muses/50ft Wave/solo) differ? Had you ever written or recorded music that didn’t get released because it wouldn’t fit any of these outlets?
The guitars boss me around. I write solo songs on my Collings acoustics, 50 Foot Wave songs on my SG or my Les Paul and Throwing Muses songs on my Tele or my Strat. My drummers tell me this is a stupid system, but I’ve been doing it for a long time now and I’m unwilling to change!
We actually play a lot of music that doesn’t get released because we’re music-focused, not music ”business” focused. This sounds really groovy, but music is like a river you dip into every day and come out with a bit of water. The river keeps going, doesn’t notice the small amount of water it shared with you. Selling this water or calling attention to it is appropriate sometimes, but it’s sort of beside the point.
For almost a decade now we’ve seen editorials lamenting the “death of rock”. Having firsthand experience of a time rock was prevalent in the mainstream (in the 90’s), do you find this apparent rock music’s withdrawal from the spotlight worrisome?
Genre doesn’t interest me any more than fashion does. They’re both superficial engagements with style, so I get bored when people talk about music as something less than substantive. I never wanted to be a pop star or really to be noticed at all; I wanted to be a musician, a songwriter, working in the corner for people who don’t care about what’s-for-sale-this-year. By that definition, music would be a series of inspired moments entirely outside of the recording industry. So yeah, I would agree, that what they call rock? Is dead. And should be. Hahaha. It’s so far from the initial inspiration as to be considered parody, facsimile.
Happily married for 25 years with 4 children while keeping up with a music career, you obviously didn’t pick a side, but has this dichotomy between family and found family (which a band is a kind of) ever create tension, and if so, how did you successfully deal with it?
Raising children and writing songs are complementary endeavors: I worship them and facilitate their existence, their health, their happiness, then step out of the way before I try to tell them how to be.
You’ve been a pioneer in using non-corporate online distribution outlets for your music since the 00’s. What’s your view of patreon and/or crowdfunding as viable means for musicians in the streaming era? How do current conditions compare to when you were beginning?
My thoughts regarding listener-funding were based on a concern for this generation’s soundtrack as an ugly, sexist money game that’s so insidious as to be invisible to those participating. I wanted to find an audience for my songs—not for mySELF—and I knew I could only do that outside of the recording industry because I won’t flirt/fashion/fake. So where is the money then when money is all the industry cares about? It’s in fair exchange for honest work. I ask real listeners — who can’t be marketed to — to actively participate in covering studio costs, and this symbiosis has remained unchanged through the years.
Thankfully, I no longer have any corporation looking over my shoulder pushing the “suck-to-succeed” model of dumbed-down product. I’m finally asked to play ”real” music for people who see clearly the insult of flirting and fashion. It’s a dream come true. Music is essentially a social endeavor, though its rooted in focus; sharing, giving music away, showing up with our bodies to walk our talk, all figure into the humility of this calling.
Considering how imperative it seems for up-and-coming musicians today to maintain an engaging online presence, is it essentially that the music industry found the means to offload marketing costs to the artists themselves?
Probably, but who cares, really. Hahahaha. I just mean: don’t goddamn suck, you know? Hide yourself away with your instrument and don’t imitate or lie or concern yourself with image or trying to impress, and only THEN tell me that you’re a musician. Live a hard, strong life so that your sound reflects depth. Pay your bills however you can, but don’t try to be a rock star. It’s rude. Be a human instead. The moment you concern yourself with status or attention, music leaves the room.
After authoring critically lauded memoirs, collections of essays and a book on Vic Chesnutt, have you considered making an attempt at fiction (other than children’s books that is)?
I don’t have a fictional brain! I keep telling the truth and it’s a real handicap. Hahaha.
I’m told writing memoir as creative non-fiction puts me in a “non-literary” ghetto in the publishing world, but I’m truly enamored of the prose poetic under conditions of reality. Who needs metaphor when life is so freakin’ nuts?
Apart from getting back to touring since the state of the pandemic allowed it, which might be for a while more considering 50ft Wave just released an album, do you have any new music in the works?
I have most of a new solo album recorded, which is frustrating! The songs are knocking on my hotel room door, in other words. But I don’t come off the road for months, so they’ll have to be patient. Studio work is my true heart, so I’m dreaming about the amps I want to use and the instruments I want to build, the microphones I’ll use and where I’ll place them when I get back. But really, both studio and live are meant to reflect the initial moment of inspiration; the birth and body of the song and how it uses your muscles to make itself heard.
Within these 4 decades in music, has there been something you wished to have done but hadn’t gotten a chance yet?
Honestly? No! I’m obsessed with my bands, with my records, with my fellow musicians and all we’ve accomplished together. I mean that humbly, if that makes any sense, so maybe “accomplished” is the wrong word. It has all been such an honor. And so hard, and also fun as hell.
With an energy crisis being pretty much inevitable down the line, which might render live music unsustainable, did the pandemic act as sort of a grand rehearsal for that bleak future, and what lessons could or did we extract from the experience?
Music has always been, always will be. While there is very little actual music in the entertainment industry, music itself is happening in kitchens and churches and in attics and on porches, in meadows, in bedrooms and on beaches. Monetizing it, capturing it, owning it…these were ideas that are possibly doomed to fail. We win when we let music speak, we succeed when we hone our craft to allow this process to shine. Asking that music attract attention or make us money or suggesting that we “own” it in any way… I don’t know, seems like that river has little patience with us and our shallow demands. That river is deep.
