Ήρθε η ώρα για τους φανατικούς των μπαντών της Church of Ra ν’ ακούσουν κάτι τόσο όμοιο όσο και ξεχωριστό από της μπάντες αυτές. Οι Kreng συνεργάστηκαν με τους AmenRa για ένα κομμάτι του συγκεκριμένου δίσκου μα φαίνεται ότι τελικώς όλη η σύνθεση του δίσκου επηρεάστηκε από την συνεργασία αυτή. Σαν οι AmenRa να διαπέρασαν τους Kreng με ηλεκτρικό ρεύμα και ν’ άφησαν το σημάδι τους…
Οι τίτλοι του album θυμίζουν τα στάδια αποδοχής κάποιας θλιβερής και ψυχολογικά επίπονης κατάστασης και έτσι το “Denial”, το τραγούδι το οποίο ανοίγει τον δίσκο ξαφνικά πετάει τον ακροατή του σε ένα σχεδόν εξωγήϊνο κενό, ένα κενό το οποίο θα θύμιζε ένα σχεδόν μυθολογικό χώρο ανάπαυσης “ξένων” όντων και ενεργειών. Αυτό το “απόλυτο κενό” διακόπτεται ανά διαστήματα από έναν παρανοϊκό ήχο που θυμίζει θρηνωδία βιολιών. Όταν συνειδητοποίησα τι ακριβώς πάνε να αποτυπώσουν με αυτό το “απόλυτο κενό” και εκείνο τον έξαλλο και ακράτητο ήχο σχεδόν ταράχθηκα προσωπικά. Οι Kreng προσπαθούν ν’ αποδώσουν με εξαιρετική επιτυχία κάθε συναίσθημα που φαίνεται να έχουν βάλει τίτλο στα τραγούδια τους…
Ξαφνικά το κλίμα άλλαξε και μέσα στην Άβυσσο των Kreng έκανε την εμφάνισή του ο πρώτος συμπαντικός τους ήχος, ο οποίος προκλήθηκε από την πρώτη “σχάση” συναισθημάτων… “Anger”, ο θυμός έγινε η κινητήριος δύναμη του ήχου στο “The Summoner”… Τι έπεται άραγε…; Μόνιμη σκέψη που μου προκαλούσε δέος κατά την διάρκεια της ακρόασης του συγκεκριμένου album… Τρόμος, δέος και παράνοια… Οι αισθήσεις του ακροατή φαίνεται να έχουν φθάσει στα άκρα και κρύα ρυάκια ενέργειας κυλούν στις φλέβες μου. Η απόδοση, οι απότομες αλλαγές και η κλιμάκωση επιλεγμένων ήχων στα τραγούδια προκαλούν πολύ εύκολα συναισθηματική και ψυχολογική σύγχυση… Το συναίσθημα που μου προκάλεσε η εναλλαγή του “Denial” και σε συνδυασμό με το “Anger” δεν ξέρω αν θα το “φθάσει” σύντομα άλλο τραγούδι. Τον οποίο αν ο ακροατής ξέρει να τον ακούσει θα τον απολαύσει όσο κανέναν άλλο. Μοναδικός στο είδος του και μια τρομερή προσπάθεια αποτύπωσης της έντασης των ανθρώπινων συναισθημάτων.
Από το “Bargaining” και μετά οι μελωδίες είναι πιο “ευδιάκριτες” στον ακροατή όπως και η αλλαγές που θέλουν να κάνουν ορατές οι Kreng. Ακολούθως το “Depression” φθάνει σχεδόν την συναισθηματική ένταση που μπορεί να προκαλέσει σε κάποιον ακροατή το πάθος της κλασικής μουσικής. Σε αναγκάζει να σφίξεις τα χέρια και τα δόντια σου…. Και στο τέταρτο λεπτό απλά να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε κάποιο πλανητάριο, μόνος σου, κοιτώντας τα άστρα που διαφαίνονται στον σκοτεινό ουρανό.
Μετά από αρκετά λεπτά φαίνεται ότι η ώρα των AmenRa έχει φθάσει και περιμένω να νιώσω το πύρινο στίγμα τους στη σάρκα μου! Οι Kreng μου έχουν κάνει εξαιρετική εντύπωση μέχρι στιγμής και περιμένω να δω πως μπορούν αυτοί οι αυτοκράτορες του πόνου να συνεργαστούν με τους κατακρεουργητές [sic.] της θλίψης… Είχαν περάσει ήδη δύο λεπτά και είχα αρχίσει ήδη ν’ ανατριχιάζω περιμένοντας την “Επίκληση” ή “Summoning” όπως ονομάζεται το τραγούδι. Για τους ανυπόμονους ακροατές οι AmenRa φαίνεται να ανοίγουν τους διακόπτες ενέργειάς τους από το ένατο λεπτό και μετά. Οι κόρες των ματιών μου είχαν μαυρίσει σχεδόν ολόκληρο το μάτι μου από την σύγχυση. Όλη αυτή η περιπλάνηση στο κενό για περίπου ένα εικοσάλεπτο ήταν σαν να έσπασε με το πρώτο ακόρντο των AmenRa και κυριολεκτικά επικαλέστηκε τους δαίμονες μέσα μου. Εκπληκτικό sludge/doom κομμάτι, ωδή στο γλυκό ανθρώπινο άλγος. Πριν καν το καταλάβω στο δέκατοτρίτο λεπτό οι Kreng ανέλαβαν και πάλι τα ηνία και με τον τρόπο που ξέρουν τόσο καλά “έσβησαν” την επίκληση αυτή.
Ο δίσκος δεν μπορούσε να μην έχει επίλογο… Ο επίλογος αυτού ονομάζεται “Acceptance”, το τελευταίο και ίσως σημαντικότερο στάδιο εναρμόνισης και ψυχικής ηρεμίας. Λίγα μέτρα στο πιάνο φαίνονται ιδανικά γι’ αυτό αλλά και πάλι μου φάνηκε πως ο δίκος έπρεπε να “κλείσει” αλλιώς… Έπρεπε να μην αφήσει τίποτα στο διάβα του. Για όσους τους γνωρίζουν, θα περίμενα ως τέλειο επίλογο μια μελωδία παρόμοια με τα μεγαλειώδη κομμάτια των Sophia και όχι απλά ένα χαλαρωτικό κομμάτι στο πιάνο…
Παρ’ όλα αυτά, θεωρώ ότι το “The Summoner” ήταν ό,τι καλύτερο έχω ακούσει για το 2015 εως τώρα. Εκπληκτικό από την αρχή μέχρι και το τέλος και με μια παραγωγή που θα ζήλευαν πολλοί… Abyssus abyssum invocat!