Το “1929” είναι από το μέλλον και εκεί έχουν χρονομηχανή που επικοινωνεί με το παρελθόν. Οι Kongos δεν είναι από το παρόν, έρχονται από κάπου αλλού. Πάντα υπήρχε κάτι σε αυτούς από το τραγούδι που τους εκτόξευσε το “Come with me now” μέχρι και το “Egomaniac”, τη προηγούμενη δουλειά τους, αλλά το καινούριο album τους έρχεται να δείξει ότι τους υποτίμησε όποιος νόμισε ότι ήταν μια απλά καλή rock alternative μπάντα με στοιχεία του αμερικανικού νότου και μερικά hit στα μανίκια.
Η νέα τους δουλεία σηματοδοτεί μια σκοτεινή αλλαγή στον ήχο των αδερφών, σύννεφα και βροχή συνοδεύουν τη νέα τους δουλειά. Σε αυτόν τον δίσκο η μπάντα δεν απευθύνεται σε σένα αλλά εξομολογείται στον εαυτό της και μόνο σε αυτόν με αποτέλεσμα ένα από τα πιο όμορφα και εσωστρεφή ακούσματα που έχω ακούσει. Είμαστε τυχεροί που έχουμε πρόσβαση σε αυτή την εξομολόγηση που είναι εδώ όχι για να ταυτιστείς η να περάσεις καλά, αλλά για να θαυμάσεις και να παρασυρθείς. Το ηλεκτρονικό στοιχείο βρίσκεται σε απόλυτη ισορροπία με την υπόλοιπή ενορχήστρωση και είναι η βροχή της καταιγίδας μαζί με το βαθύ και διάπλατο μπάσο. Τα drums είναι ζωντανός άνεμος νιώθεις να σε χαϊδεύουν και να σε δέρνουν αλλάζοντας ένταση, ρυθμό σε ένα απρόβλεπτο μοτίβο. Ενώ κιθάρα, ακορντεόν και φωνή μιλάνε μέσα σε αυτό το σκηνικό με τα πιο ευάλωτα και όμορφα λόγια μεταξύ τους και μονολογώντας ξεχωριστά τα καθένα.
Το “Something new” ξεκινά και αμέσως καταλαβαίνεις ότι θα ακολουθήσει κάτι που δεν έχεις βιώσει ξανά, με ηλεκτρονικά riffs, σταθερή γκρούβα, ευγενείς μελωδίες και σόλο στο ακορντεόν βγαλμένο από το μεσοπόλεμο. Ακολουθεί το “I am not me” μια από τις ελάχιστες φορές που ο δίσκος θυμίζει τους Kongos που ξέρουμε. Στη συνέχεια το αγαπημένο μου, το “Stand Up”, με πρωταγωνιστή το ακορντεόν να θυμίζει ευρωπαϊκό βαλς και μια από τις πιο σκούρες στιγμές του «1929». Ομολογουμένως κομμάτι που δεν περίμενα εδώ μέσα. Σε αυτό το σημείο ξεκινά όμως ένα στρατιωτικό εμβατήριο, το “Pray for the weekend” και τα φωνητικά ουρλιάζουν “…It leaves you feeling hollow” και η μαγεία του album έγκειται στο ότι αμέσως μετά την ένταση του τελευταίου σε πιάνει από το χέρι μια από τις πιο όμορφες μπαλάντες που έχω ακούσει στη ζωή μου το “Wild Hearts” κομμάτι με εμφανή επιρροή τους Pink Floyd των οποίων το ψυχεδελικό στοιχείο είναι διάχυτο εδώ. Το “Keep your head” άλλο ένα τραγούδι κοντά στον πρότερο χαρακτήρα μέσα από το οποίο ξεπροβάλει το δραματικότατο “Everything must go” και τα δυο τελευταία κομμάτια που συνεχίζουν την ατμόσφαιρα του δίσκου επάξια και σε αφήνουν να θές επανάληψη γιατί ένα άκουσμα δεν είναι αρκετό για όλο το συναίσθημα και τις λεπτομέρειες του “1929”.
Συνολικά οι Kongos παρέδωσαν το καλύτερο τους album μέχρι στιγμής, ένα καλλιτεχνικό αριστούργημα που θέλει να “τριφτείς” μαζί του γιατί δεν υπάρχουν εδώ τραγούδια για ένα ελαφρύ άκουσμα. Από την αρχή μέχρι το τέλος δεν υπάρχει ένα μέτριο κομμάτι. Είναι ένα από τα κορυφαία albums της χρονιάς και ακόμη αυτή δεν έχει ξεκινήσει.