Μία βραδιά που κρατά το κλειδί της υπόσχεσης να επιβεβαιώσει τις φήμες γύρω από τη σημασία της μουσικής ψυχεδέλειας και τα side effect της, ήταν αυτή του Σαββάτου που μας πέρασε, με μια εγχώρια μπάντα που βρίσκεται σε εξέλιξη, να αποτελεί το opening act και ένα δυνατό όνομα με τρομερή και random απήχηση ως το headline. Το Fuzz σχεδόν γεμάτο από νωρίς.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Δημήτρης Κοκκινογένης (περισσότερες εδώ)
Οι Holy Monitor είναι μία πεντάδα πολύ ταιριαστή με δύο κιθάρες, μπάσο, τύμπανα και πλήκτρα. Έχουν ήδη δύο studio albums, που ακούγονται ευχάριστα από τους λάτρεις του space και fuzzy ψυχεδελικού rock και όχι μόνο, με μελωδικά φωνητικά, ονειρεμένα landscapes και some kind of post εκδοχές. Η αλήθεια είναι πως η εντύπωση που σου δίνουν αντιστοιχεί σε μία σεμνή, ειρηνική, σωστά κουρδισμένη μουσική παρέα που γεννά ελπίδες ότι θα πετύχει κάτι καλό. Το set τους απαριθμεί περισσότερα κομμάτια από το τελευταίο τους δίσκο “II”, με κάποιες αναφορές και στον ομώνυμό τους. Τους παρατηρώ βαθύτερα όμως και κάπως μου το χαλάνε στη διάθεση. Ή δεν το έχουν πιστέψει ακόμα ή δεν καταφέρνουν να μεταδώσουν το συναίσθημα που απαιτείται ώστε να σε διεγείρουν. Αν και μου άρεσαν τεχνικά, δεν εισχώρησαν ενεργειακά. Ίσως είναι από τις μπάντες που τους ταιριάζουν οι πιο μικροί συναυλιακοί χώροι. Ίσως πάλι και να έτυχε απλά να μην ήταν από τις πιο διαδραστικές τους live εμφανίσεις. Θέλω οπωσδήποτε, όμως, να τους ξαναδώ.
Κατά τις 22:20 οι Kikagaku Moyo αναρτούν τις πρώτες τους καπνισμένες μελωδίες. Τα feelings διαχέονται στο χώρο και το υπνωτικό ταξίδι που προσφέρουν έχει τέτοια γλύκα, που είναι αδύνατο να μην σε παρασύρει. Η οδοιπορία ξεκινά από την Ιαπωνία, αρπάζει μυρωδιά από την Ινδία και καταλήγει ως περιπλάνηση στον υπόλοιπο κόσμο. Το σιτάρ αποκτά έναν ιδιαίτερο ξεχωριστό ρόλο, το μπάσο τσιμπάει επικίνδυνα τις χορδές, οι κιθάρες σολάρουν αυτοβούλως και τα drums ξετυλίγονται ρυθμικά. Οι αλλαγές των θεμάτων επιτυγχάνονται με μαεστρία και ο χρόνος ανάπτυξης μίας λαμπρής πολυπολιτισμικότητας συμπληρώνεται από τις επιλεγμένες συγχορδίες και το υπέρμετρο παίξιμο τριών ή περισσοτέρων μουσικών φθόγγων. Η αίσθηση ότι εξερευνούν όλες τις ικανές ενώσεις είναι το κύριο χαρακτηριστικό της παρουσίασής τους, η γαλήνη αποδέχεται τα δυνατά και γρήγορα σημεία, οι φωνές είναι λεπτές και τονικά υψηλές, το blues στοιχείο κρύβεται πίσω από τις γνώσεις και επιρροές τους, το krautrock συναγωνίζεται την acid psych διάσταση και το αποτέλεσμα είναι αυτοσχεδιαστικά συντριπτικό. Διάφορα οργανάκια ξεπροβάλλουν σαν “γεωμετρικά μοτίβα” που αναζητούν να jam-άρουν με τα αδιανόητα βασικά τους ηχοτόπια και σαν γνήσιοι κυνηγοί του πειράματος επίπονα σε ανακατεύουν με τις μουσικές τους αναζητήσεις.
Άξιοι να παραδώσουν μαθήματα διαχείρισης και αντίληψης μέχρι να σε κάψουν από την πολλή έμπνευσή τους, λίγο περισσότερο από μία ώρα μετά (μαζί με το encore), μας είπαν την τελική καληνύχτα τους και μας άφησαν με ένα κεφάλι γεμάτο ιδέες, προβλέψεις, ανατροπές, εκτιμήσεις και μία γεύση επιτυχημένης ευχαρίστησης, που έπεται της επανεκτίμησης των στόχων και της υπέρ επιμονής για την επίτευξή τους. Never give up, always try more.