Αφενός οι φορές που μας επισκέπτεται ένα συγκρότημα ενώ βρίσκεται στο peak του δεν είναι και τόσες πολλές. Αφετέρου με περίσσια προσδοκία, λόγω της ματαίωσης του τότε (24 Ιουλίου) προγραμματισμένου live τους που έγινε λόγω προβλήματος υγείας του τραγουδιστή, το live των Kaleo αυτήν την Παρασκευή αποτελεί αναμφισβήτητα ένα σημαντικό γεγονός για την πόλη μας.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Η ώρα είναι 20:40 περίπου και η Angelika Dusk είναι αυτή που έχει πάρει το βάρος του opening act της βραδιάς. Ο κόσμος είναι ήδη πολύς και θετικά φορτισμένος. Έτσι η υποδοχή έχει για έναρξη ένα μεγάλο χειροκρότημα. Με το εντυπωσιακό μαύρο της φόρεμα και τους μουσικούς της στο πλάι της, επέλεξε να γεμίσει την ώρα με αρκετές διασκευές. Ακούσαμε Editors (“Sugar”), Beyonce (“Crazy In Love” και “Daddy Lessons”), Florence + The Machine (“What Kind Of Men”) και Archive (“You Make Me Feel”). Εδώ θέλω να εκφράσω την παρεξηγημένη έννοια της διασκευής. Δεν είναι εύκολο target. Υπάρχει ήδη το άκουσμα και η μαγκιά στηρίζεται στο πόσο καλά θα το χειριστείς. Η Angelika δυστυχώς προέβη απλώς σε διασκευές χωρίς να μπορέσει να τις προάγει σε “δικές της” και να τις στιγματίσει με την υπογραφή της. Το αίσθημα μου ήταν λες και βρισκόμουν σε κάποιο κέντρο τύπου Σταυρός του Νότου. Δεν με συγκίνησε επαρκώς. Μας παρουσίασε επίσης κάποια τραγούδια απ’ τον καινούριο της δίσκο “Scan Me”, τα οποία κυμαίνονταν σε μπαλάντες ερωτικές υπό μορφή ξεχασμένης disco. Δεν βαρέθηκα αλλά ούτε και μου άρεσε. Ενδεικτικά μας αποκάλυψε το “Beautiful Love”, “Every Kiss”, “Catfight”, “Drown Out The Light” και “Bad Habbit” που αποτέλεσε το high light αυτής της εμφάνισης. Πάντως η ίδια φάνηκε να το ευχαριστιέται και αφού μας προσκάλεσε εκτός από τους αναπτήρες που είχαν ήδη ανάψει, να φωτίσουμε και τα κινητά μας (τεχνολογία), δήλωσε πως “Αυτό το πράγμα είναι Θεϊκό”.
Η ώρα έχει μόλις περάσει τις 22:00 και οι Kaleo βρίσκονται επιτέλους επί σκηνής. Lead quitarist ο Rubin Pollock, drummer ο David Antonsson εκρηκτικός, στο μπάσο ο Daniel Kristjansson που επιδιδόταν και στα πλήκτρα όταν χρειαζόταν και ένας τυπάς που αλλάζει τη φυσαρμόνικα με τα πλήκτρα και τα κρουστά για την πλάκα του. Όλοι τους άξιοι μουσικοί. Ο JJ Julius Son όμως είναι αυτός που με το άσπρο του σακάκι και την κιθάρα του μαγνητίζει τα βλέμματα. Η αρχή μιλά για τον διάολο και δεν είναι άλλη από το “Broken Bones”. Το επίπεδο έχει ήδη ανέβει κατακόρυφα. Από τα blues rock θα μας σφυρίξουν “I Can’t Go On Without You” για να μας διδάξουν πως μία μπαλάντα μπορεί να αποκτήσει επιπλέον νόημα. Και πως ακόμα και σ΄ αυτές μπορείς να χτυπιέσαι. Θα τραγουδήσει και το κοινό μαζί του το “All The Pretty Girls” ως την πιο pop του προσέγγιση λίγο πριν περάσει σε πιο rock tracks.
“Alter Ego” και η φάση έχει στηθεί πολύ έξυπνα. “Blackdoor” και όλοι χοροπηδάνε στους ρυθμούς τους. “Automobile” για να δοθεί και μία γεύση από την country τους πλευρά. “Hot Blood” και ο κόσμος ζητωκραυγάζει από τις πρώτες του νότες, όπως όμως και σε κάθε κομμάτι ως τώρα. Η φωνή του εκπληκτική, πότε καθαρή και ολόσωστη, άλλοτε βραχνή και sexy. “No Good” και η επίθεση έχει hard rock συνισταμένες. Έτσι η επίδραση που δεχόμαστε προκύπτει από πολλές δυνάμεις που ασκούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις αλλά βρίσκουν τον ίδιο στόχο. Τον ήχο. Ότι σημαίνει δηλαδή και το όνομά τους (στα χαβανέζικα). Και είναι άρτιος και επαγγελματικός. “Vor I Vaglaskogi”, ένας Ισλανδικός ύμνος προς τιμήν της άνοιξης, απόλυτα δοξαστικός. “Bang Bang” για να δείξουν πως είναι να ανακατεύεσαι με τις διασκευές. Τις οικειοποιείσαι και προσφέρεις λόγο (ξανά) ύπαρξης ξεσκονίζοντας κάθε τους “βρωμιά”. “Way Down We Go” για να τραγουδήσει και ο κάθε τελευταίος. “You’re going to wait a while before you get what you came for, what you came for”, για το encore κράτησαν το “Rock n Roller”, μία ροκ ιστορία. Ευχαριστώντας στα Ελληνικά την Αθήνα καληνύχτισαν και μας άφησαν με τις καλύτερες εντυπώσεις (αν και θα θέλαμε λίγο ακόμη).
Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν μικρός. Κατανοητό. Οι δάσκαλοι όμως είναι πάντα απαραίτητοι. Και οι οδηγοί που διαμορφώνουν τις ισορροπίες για τη νεολαία, αναγκαίοι. Δεν είναι τυχαίο ότι στάθηκαν στο πλευρό των Rolling Stones! Θετικό ήταν το όλο κλίμα, όμορφα πέρασα. Καλή τους πορεία!