Το αντρόγυνο από την Αθήνα της Georgia με τον αξιοζήλευτο τρόπο ζωής ήρθε για πρώτη φορά στην Αθήνα της Ελλάδας και ήρθε να διαλύσει τα αυτιά μας, για δεύτερο συνεχόμενο βράδυ στο ίδιο μαγαζί, και να κλείσει αυτό το sludge διήμερο του Νοέμβρη. Εμείς βάλαμε τις ωτοασπίδες μας και σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας.
Ανταπόκριση: Ειρήνη Παππά / Φωτογραφίες: Χάρης Παππάς
Τη βραδιά άνοιξαν οι Korsikov. Πάει καιρός που είδα αυτό το τρίο live, ομολογώ, οπότε ανέμενα με ενδιαφέρον την εμφάνισή τους. Ο ήχος τους, όπως μου θύμισαν, κινείται σε stoner και hard rock μονοπάτια, αν θα έπρεπε να τον κατηγοριοποιήσω κάπως, με δύο κιθάρες να γεμίζουν ωραία το κενό του μπάσου και φωνητικά με γρέζι. Ορεξάτη εμφάνιση, τα βλέματα όμως θεωρώ πως τράβηξε ο drummer, που με το δυνατό και groove-άτο παίξιμό του απέσπασε θετικά σχόλια και εντυπώσεις. Η μπάντα ζέστανε το κοινό που είχε μαζευτεί ήδη και ανυπομονούσε για την εμφάνιση του sludge-o-ζεύγους.
Στο μεταξύ όμως έμελλε να χαϊδέψει [not] τα αυτιά μας άλλη μία Αθηναϊκή μπάντα. Οι Earth Of Distrust, με πιο άγριες διαθέσεις και νέο δίσκο στις πλάτες τους αποτέλεσαν την ιδανική μετάβαση από το groovy stoner που προηγήθηκε στο βαρύ sludge που θα ερχόταν. Με κομμάτια που αγγίζουν hardcore, sludge και punk ήχους μαζί, κιθάρα-μπάσο-τύμπανα δώσανε έντονα το παρόν, ενώ οι ταχύτητες ανέβηκαν ιδιαίτερα στο τέλος του σετ τους, όπου τo σερί των “Διαγραφή”, “Spirit Tradeoff” [hit από τον προηγούμενο δίσκο] και “Α Life’s a Life” [διασκευή από Disrupt που υπάρχει και στον τελευταίο δίσκο] εκτιμήθηκαν ιδιαίτερως από το κοινό. “Μα εγώ τρώω απ’ το χώμα που φτύνεις” θα πω εγώ, και όσοι δεν πήρατε το “Victimology” έχω να προσθέσω πως προλαβαίνετε-δεν προλαβαίνετε ακόμα…
Και λίγα λεπτά μετά τις 11 το βράδυ ήρθε η στιγμή που πολύς [αλλά όχι και τόσος όσο νόμιζα, η αλήθεια είναι] κόσμος περίμενε. Και περίμενε για πολύ καιρό, μιας και οι Jucifer περιοδεύoυν σερί από τις αρχές των ’00s και πρώτη φορά έκαναν στάση από τα μέρη μας.
Οι ενισχυτές άναψαν, η κιθάρα άρχισε να βουίζει, τα drums ετοιμάστηκαν και το show άρχισε. Με την Amber να κοπανιέται με την κιθάρα της και να ουρλιάζει στο μικρόφωνο και τον Edgar να δίνει πόνο πίσω απ’ τα τύμπανα, αλλά και στα φωνητικά από ένα σημείο και μετά, το δίδυμο εντυπωσίασε τόσο με τον ήχο και τη μουσική του όσο και με την σκηνική του παρουσία, αφού δεν μπορούσες να τραβήξεις το βλέμα σου από πάνω του [τύφλα να ‘χουν οι βιντεοπροβολές].
Ο ήχος ήταν πολύ δυνατός [δε θα πω ‘τρομακτικά’ δυνατός όμως, μιας και το ‘βραβείο’ σε αυτήν την κατηγορία το πήρε, με μικρή διαφορά, το live των Suma-Sadhus-Gomgoma της προηγούμενης ημέρας θεωρώ], τα πατώματα τρίζανε, και προσωπικά τους ευχαριστήθηκα περισσότερο στη θέση μπροστά από τον ηχολήπτη, από όπου και διέκρινα καθαρά νότες [ναι, αλήθεια].
Το κοινό έμεινε πλήρως ικανοποιημένο με το πέρας του live και το σετ της μιας ώρας, αν δεν απατώμαι, και η μπάντα δε σταμάταγε να μας ευχαριστεί.
Πολύ δυνατή βραδιά, κρίμα σε όσους τη χάσανε!