Άλλη μία συνεργασία καταλήγει σε album, με κινηματογραφικό ή και θεατρικό χαρακτήρα. Ο ήχος minimal και πειραματικός εννοείται. Μία τρυφερή μα και ακραία μονοτονία λαμβάνω και μία μοναχικότητα και εσωστρέφεια, που δειλά δειλά εκτίθεται. Το λαούτο ανταλλάζει σκηνές με την κιθάρα και τα τύμπανα αποτελούν το χαλί της αφήγησης. Τα δύο πρώτα κομμάτια είναι ικανά, ναι, να σε οδηγήσουν σε κάθε μεριά ψυχασθένειας με υπόσχεση – δώρο το φως στο τούνελ, σε ένα όχι και τόσο βαθύ σου όνειρο. Το “The Unclouded Day”, ως μελωδικό κομμάτι σε ταξιδεύει πραγματικά οπουδήποτε και σε χρίζει σεναριογράφο και σκηνοθέτη αυτής της δικής σου ανέφελης μέρας.
Αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκεσαι ήδη, όμως, σχεδόν στα μισά, αφού ο δίσκος αποτελείται από 7 τραγούδια. Δίνεις βάση στην εισαγωγή του “The Two Paths”, αγχώνεσαι ελαφρώς παρά τη διατήρηση μίας επιφανειακής πλέον μελωδίας και νιώθεις ότι μάλλον πρέπει να διαλέξεις. Η παραμόρφωση στο βάθος δε σε βοηθάει ως προς την επιλογή, αλλά σε επαναφέρει στο χώρο και χρόνο σου. «Ένα ακόμα άκουσμα είναι, μην ανησυχείς» σαν να σου λέει. “Lost Continent”, αρχίζεις να αναρωτιέσαι πού το πάει. Αφήνεσαι λοιπόν, “Final Initiation”, «λες και κουρδίζει είναι» σκέφτεσαι (μας κοροϊδεύει;) πάνω σε ένα μελωδικό θρόισμα. Ok και ανυπομονείς να δεις το τέλος. Να τελειώσει αυτό το μαρτύριο. Πολύ δυνατό όντως το τελευταίο κομμάτι, “When The Sun Rises Do You Not See A Round Disc Of Fire”, με πολύ ενδιαφέρον λόγο και μία μυστήρια δύναμη. Αν μ’ άρεσε, όμως, στο σύνολό του; Αν πάρω ως βάση τη συχνότητα των μελλοντικών μου ακροάσεων, όχι, δεν είναι τόσο για το σπίτι ούτε για ένα bar. Μία live εμπειρία, όμως, θέλω να πιστεύω πως θα αποτελεί άλλο κεφάλαιο.