Τελικά, ο “βασιλιάς” της μελωδίας μας άφησε μισούς…
Ανταπόκριση: Μαρίζα Κορονιωτάκη / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Την Κυριακή στο Κύτταρο, η ατμόσφαιρα μας γύρισε στα παλιά, ανοίγοντας τη συναυλία του Joe Lynn Turner o Έλληνας τραγουδιστής Γιώργος Γάκης και η μπάντα του “The Troublemakers”. H βραδιά ξεκίνησε με τα προσωπικά κομμάτια του καλλιτέχνη, που βρίσκω αρκετά ενδιαφέροντα, και συνεχίστηκε με διασκευές από τις παλιές καλές εποχές του hard rock. O ήχος από την αρχή μέχρι το τέλος ήταν καθαρότατος και το μουσικό δέσιμο της μπάντας μαγικό. Οι διασκευές που ακούστηκαν μεταξύ άλλων ήταν τα “Cold Sweat” των Thin Lizzy, “Gimme All Your Love” των Whitesnake, “Have A Nice Day” των Bon Jovi και άλλα. Μια έκπληξη για όλους ήταν η συμμετοχή του Bary Barnes στην κιθάρα για μια διασκευή στο “Moonchild”. Ενα παράπονο έχω από τον καλλίφωνο Γάκη: αυτό το κόλλημα να μασάει τσίχλα σε όλα τα live! Δεν αντιλέγω ότι μπορεί να αποσκοπεί κάπου, αλλά δεν μπορώ να βλέπω μουσικούς την ώρα του live να φέρονται σαν να είναι σε παραλία.
Η δεύτερη εμφάνιση του Ιταλού τραγουδιστή στην Ελλάδα για μένα ήταν και η τελευταία. Ξεκινάω απαισιόδοξα γιατί την πρώτη φορά που τον είδα με “Over The Rainbow” σίγουρα ήξερα τι επρόκειτο να ακούσω: ήταν tribute βραδιά στους Rainbow και έτσι και έγινε. Στη περίπτωση αυτή όμως, ο Joe Lynn Turner ήταν μόνος του και μια συνοδευτική μπάντα από την Ιταλία, πολύ μέτριου επιπέδου, και απλά έκαναν ένα επίσης μέτριου επιπέδου tribute στους Deep Purple και στους Rainbow. Η αφίσα του Τurner λοιπόν όπως και το event σε προϊδέαζε ότι θα ακούσεις ναι μεν τα κλασσικά κομμάτια που έχει συμμετάσχει ο Τurner, αλλά ενδεχομένως και άλλα πολλά. Εγώ λοιπόν όπως και πολύς κόσμος, σταθήκαμε στο “και άλλα πολλά”. Το “ενδεχομένως” ήταν πολύ σωστά τοποθετημένο λοιπόν μιας και που δεν ήταν σίγουρο για κανέναν τελικά το τι θα γίνει μέχρι τη στιγμή του live.
Ο Joe Lynn Turner, έχει κυκλοφορήσει δέκα solo studio album, τρία album με τους Sunstorm, τέσσερα με τους Brazen Abbot, τρία με τους Mother’s Army και δύο με τους Jan Holberg Project. Eπίσης έχει τραγουδήσει σ’ ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του Σουηδού Yngwie Malmsteen με τους Rising Force. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να ακούσουμε τίποτα από όλα αυτά! Kαι για να γίνω πιο συγκεκριμένη, δεν καταφέραμε να ακούσουμε τίποτα άλλο πέρα από Deep Purple και Rainbow. Αυτό το “etc” στην αφίσα ήταν αρκετά παραπλανητικό τελικά για όλους τους οπαδούς της μελωδικής και όχι τόσο κλασσικής πλευράς του Turner.
Αλλά για να μην παρεξηγηθώ όσον αφορά τον Τurner ως μουσικό ,άσχετα με το setlist της βραδιάς, δεν υπήρχε κάτι άσχημο σε ό,τι αφορά την απόδοση του. Αψεγάδιαστο λαρύγγι, ενεργητικότατος, αξιαγάπητος και πάνω από όλα φανταστικός frontman. Για όσους ήρθαν να ακούσουν λοιπόν την classic πλευρά του Turner ήταν μια καλή βραδιά και πολύ σύντομα θα έχουν την τιμή να τον ξαναδούν live. Όσο για μέναm θα μείνω με την ελπίδα ότι κάποτε θα έρθει να ερμηνεύσει κυρίως τη solo καριέρα του και μετά όλα τα άλλα, ώστε να έρθω και εγώ στα ίσα μου.
Setlist: Death Alley Driver, I Surrender, Perfect Strangers, Jealous Lover, Can’t Let You Go, Street Of Dreams, Man On The Silver Mountain, King Of Dreams, Highway Star, Pictures Of Home, Can’t Happen Here, Strombringer, Long Live Rock’n’Roll – Black Night – Lazy – drum solo, Burn, Smoke On The Water