Άλλη μια βραδιά, unplugged αυτή τη φορά, στην επικράτεια του Γκαζοχωριού και προ των πυλών του Texas Club εν αναμονή της εμφάνισης του θρύλου Joe Lynn Turner. Συμελωδούντες, ο Γιώργος Γάκης και οι Lace & Leather. Lights, applauds, action!
Ανταπόκριση: Σπύρος Ζουλεμίδης / Φωτογραφίες: Μαρκέτος Δαμίγος (περισσότερες εδώ)
Η από έτους συσταθείσα μελωδική rock πεντάδα των Πάνου (bass), Στέργιου (drums), Φώτη (guitars), Κατερίνας (keys) και Κωνσταντίνας (vocals) μας αγκάλιασε πρόσχαρα και ζεστά διανέμοντας αξιόλογα γνωστούς κυρίως τίτλους όπως τα “Love Gun”, “Carrie”, “In And Out Of Trouble” και “Can’t Stop Loving You” μεταξύ άλλων και μία αυθεντική σύνθεση τους που ακούει στ’ όνομα “Highway To Love”, ένα 10/10 hot shot χωρίς δεύτερη ακρόαση! Αναμφίβολα, όπως χαρακτηριστικά φάνηκε από το μικρό αυτό δείγμα, όσα πρόκειται να μας δείξουν εν ευθέτω καιρώ θα έχουν ενδιαφέρον. Βέβαια, θα θέλαμε ν’ ακούσουμε περισσότερο την δική τους φωνή. Επί σκηνής τώρα, ο Γιώργος Γάκης με δύο από την “σπείρα” του.
Ο εξ Ιωαννίνων ορμώμενος Αρχιταραχοποιός ερμήνευσε εξαιρετικά τόσο τα ετερόγλωσσα όσο και τ’ από καταβολής παραδόσεως άσματα. Η αναφορά γίνεται συγκεκριμένα για τα “Give Me All Your Love” και “Μη Με Κοιτάς Στα Μάτια” αντίστοιχα. Χαρακτηριστικότερη στιγμή της παρουσίας του κατέστη το medley μπαλάντων-ύμνων που περιελάμβανε τα “Stairway To Heaven”, “Temple Of The King”, “When A Blind Man Cries” και “Holiday” εντός του γενικότερου συνόλου. Επίσης, δεν έλειψε και η έντονη εκτελεστική αναφορά στ’ όνομα των μεγάλων κλασσικών του rock πατέρων. “Love Me Two Times”, ζητάει ο ‘δικός μας’ Γιώργος Γάκης πριν αποχωρήσει απ’ την σκηνή κι εμείς του την παρέχουμε απλόχερα καταχειροκροτώντας τον ενώ ετοιμαζόμαστε για την έλευση του ενός και μοναδικού!
Πέρασαν εξίμισι χρόνια από την τελευταία φορά που είδα τον ανθρώπο που με την φωνή και τις συνθέσεις εξακολουθεί να αφήνει καθοριστικά τ’ όνομά του στην πορεία μιας 30ετούς (συν) καριέρας όταν μας αποχαιρετούσε στο Gagarin. Απόψε, τα συναισθήματα ομολογουμένως ανάμεικτα όμως ο σεβασμός αναλλοίωτος. Να λοιπόν, ακόμη μια φορά, επευφημείται ως προσήκει για μια προσωπικότητα του βεληνεκούς του. Μας ευχαριστεί εγκάρδια καθώς επιτελεί μερικές ρυθμίσεις στην ακουστική του κιθάρα και ξεκινάει συνοδευόμενος από τον Γιώργο Γάκη και τους αξιότατους μουσικούς του δεύτερου.
Όμως κάτι λείπει, κάποιος απουσιάζει. Δυστυχώς, είναι ο ίδιος ο Joe Lynn Turner. Μπορεί τ’ αριστουργηματικά “Stone Cold”, “Street Of Dreams”, “King Of Dreams” και “Catch The Rainbow” (συγκινητική μνεία στον Ronnie James Dio) να έσπειραν ρίγη συγκίνησης όμως αποτέλεσαν απλά μερικές “προσθήκες” στο γενικότερο set διασκευών επί διασκευών. Ναι, ωραίο το “Dust In The Wind” και το “Smoke On The Water” το ξέρουμε φαρσί. Ακόμη πιο ωραίο το rock ‘n’ roll cocktail με Elvis και Doors. Όλα ερμηνευμένα άψογα τόσο αισθητικά όσο και τεχνικά. Μα, πού είναι το “Endlessly”; Ακόμη ν’ ακουστεί το “Let Me Love You Again”; Και το “Blueprint For The Blues”; Αλήθεια πόσα “άλλα” ακούστηκαν σ’ αυτή την διάθεση;! Καλύτερα να μην αναφέρουμε κάτι από το “Second Hand Life”, το “Usual Suspects” ή από την θαυμάσια εκείνη συνεργασία του με τον Glenn Hughes διότι θ’ “απογοητευτούμε” ακόμη περισσότερο…
Όχι, η εμφάνιση δεν ήταν κακή. Τουναντίον εξαίρετη. Η ατμόσφαιρα ήταν θαυμάσια, η ακτινοβολία και η φωνή του ζωντανού θρύλου έλεγχε την διάθεση μας καθ’ όλη την διάρκεια, άπαντες κατέθεταν συντονισμένοι εν μία βοή την ψυχή τους και πέρασαν τέλεια αλλά δεν χόρτασαν. Ακόμη κι ο γράφων αυτή την στιγμή που συντάσσει τα πεπραγμένα, απορεί νοσταλγικά: “Γιατί;”
Κύριε Turner, σας ευχαριστούμε εκ βαθέων καρδίας για την μουσική σας. Έχει συντροφεύσει την ζωής μας σε πολλές στιγμές αλλά ξέρετε αυτήν ήρθαμε ν’ ακούσουμε και απ’ όσο φαίνεται δεν δώσατε, ίσως, όση από αυτήν θα ‘πρεπε. Με κάθε σεβασμό προς το πρόσωπο και την ανυπέρβλητη καταβολή σας στο rock, μάλλον εν προκειμένω, αδικήσατε λίγο τον εαυτό σας. Όπως κι αν έχει, θέλουμε να σας απολαύσουμε ακόμη μια φορά (πολλές) κι αναμένουμε καρτερικά. Το υποσχεθήκατε άλλωστε. Μην το ξεχνάτε!