Ο ίσως καλύτερος, εν ζωή και εν ενεργεία, παίχτης των blues, Joe Bonamassa, επιστρέφει δισκογραφικά με το Royal Tea, συνεχίζοντας την συνεπή, σχεδόν ετήσια, συνήθειά του, αυτή των κυκλοφοριών studio albums. Ο βιρτουόζος κιθαρίστας, έχοντας πάντα ως άξονά του την διαιώνιση του μουσικού είδους που υπηρετεί, παρουσιάζει μια δουλειά που δείχνει διάθεση για εξέλιξη του ήχου, «ντυμένη» με rock αισθητική και όλα αυτά με κέντρο την κιθάρα. Το βιογραφικό του βαρύ, οι συστάσεις που τον ακολουθούν επίσης και η ποιότητα των μέχρι τώρα κυκλοφοριών του, έχουν θέσει τον πήχη ιδιαίτερα ψηλά, κάτι που όμως, όπως φαίνεται και σε διάφορες συνεντέυξεις του, πιο πολύ τον ευχαριστεί, παρά τον πιέζει.
Ο Joe Bonamassa είναι ένας τελειομανής τύπος κι αυτό διαφαίνεται στο Royal Tea. Το album έχει παραγωγή κρύσταλλο, τα πάντα ακούγονται πεντακάθαρα, με όσα γκάζια κι αν είναι «φορτωμένα». Η ισορροπία στις ενορχηστρώσεις είναι επίσης ένα χαρακτηριστικό του, τις προτιμά λιτές, με πολύ εύστοχες επιλογές σε όργανα, διατηρώντας παράλληλα βέβαια τις εμμονές του, όπως εκείνη με τα πλήκτρα Hammond.Οι κιθάρες του ίδιου, ανάλογα το κομμάτι, έχουν τις εκάστοτε παραμορφώσεις και εφέ, τα οποία, όσο και να αλλάζουν, δεν αποκρύπτουν με τίποτα την πολύ προσωπική παικτική του ταυτότητα. Ο ήχος του δίσκου λοιπόν, είναι απολαυστικός, πολύ όμορφος για το αυτί και σε σημεία λίγο παραπάνω ενδιαφέρων, κυρίως λόγω ενορχηστρωτικών πειραματισμών.
Συνθετικά, ο Bonamassa διατηρεί κατά κύριο λόγο τους απαραίτητους blues κανόνες, χωρίς βέβαια ο δίσκος να είναι γεμάτος δωδεκάμετρα. Όπως και σε όλες του τις δουλειές, έτσι κι εδώ «τεντώνει» τα όρια του είδους, πειραματίζεται σε σημεία, κάπου με πιο progressive διάθεση (‘When One Door Opens’), αλλού με εντελώς rock (‘Lookout Man’), ακομά και με πιο χορευτική (‘Lonely Boy’). Καθαρά παιχτικά-κιθαριστικά, για μια ακόμα φορα διδάσκει, με μετρημένα solo, ενδιαφέρουσες επιλογές σε κουρδίσματα και riffs που δύσκολα βρίσκουμε σε τέτοιου είδους δουλειές.
Σε γενικές γραμμές, το Royal Tea είναι μια πάρα πολύ καλή δουλειά. Ο Joe Bonamassa ανεβάζει κι άλλο τον πήχη, σε σημείο να μην μπορεί κανείς άλλος, εντός της κιθαροκεντρικής blues-rock σκηνής να τον ακολουθήσει, όσον αφορά στην ποιότητα που προσφέρει. Παρά το πιο «σαλονάτο» attitude που έχει υιοθετήσει, το οποίο δεν αρέσει στην ευρύτερη fanbase του είδους, συνεχίζει να λαμβάνει τα credits για το υψηλό επίπεδο που διατηρεί μουσικά και δικαίως.