9 και κάτι, η πόρτα ανοίγει και περνάω μέσα στο Six D.O.G.S, με περίσσεια χαρά, για να δω την γυναίκα η οποία μου έχει προσφέρει πολλά μουσικά ταξίδια, στο παρελθόν, ακούγοντας μόνο την φωνή της σε επανάληψη, ξανά και ξανά… Το κρύο το οποίο κυριαρχούσε εκείνη την νύχτα, δεν περνούσε καν απο το μυαλό μου. Σαν να είχα χάσει κάθε αίσθηση.
Aνταπόκριση: Silvia Eos / Φωτογραφίες: Έλενα Πατσουράκου
Μέχρι να έρθει η ώρα να ανέβουν οι Mani Deum στην σκηνή, χάζευα τον κόσμο απο την “ήσυχη” γωνιά μου, μπροστά απο τον ηχολήπτη. Είχε αρχίσει ήδη να γεμίζει ο χώρος και τα πρόσωπα να πληθαίνουν. Έπειτα, οι Mani Deum ανέβηκαν στην σκηνή και η βραδιά, χωρίς να το καταλάβω, είχε ήδη αρχίσει. Με μια πολύ καλή επιλογή κομματιών, οι Mani Deum δημιούργησαν ένα πολύ καλό κλίμα. Καθαρός ήχος, λιτή παρουσία με πολύ συναίσθημα απο όλα τα μέλη της μπάντας. Πρέπει να ομολογήσω, ότι τους είχα ακουστά αλλά δεν είχα ακούσει ποτέ. Οι ίδιοι με την εμφάνιση τους, εκείνη την νύχτα αλλά και με επίδοση τους ως καλλιτέχνες στο συγκεκριμένο live με έκαναν να θέλω να εξερευνήσω τον ήχο της μπάντας περισσότερο! Κλείνοντας, αποφάσισαν να παίξουν μερικά κομμάτια τους απο τον καινούργιο τους δίσκο, που μου έκαναν αρκετά καλή εντύπωση. Μου φάνηκαν λίγο διαφορετικά απο τα προηγούμενα… Σαν να άνοιγαν τους μουσικούς τους ορίζοντες σε κάτι καινούργιο… Οι Mani Deum, μας αποχαιρέτησαν και έδωσαν την θέση τους σε μια αίσθηση ανυπομονησίας, που όλο και με έκαιγε κατά την διάρκεια του μικρού διαλείμματος.
Μέσα σε μια στιγμή, τα φώτα χαμηλώνουν, ο μαυροφορεμένος P. Emerson Williams ανεβαίνει στην σκηνή και όλοι αρχίζουμε να μπαίνουμε σε ένα σκοτεινό μονοπάτι, περιμένοντας την Jarboe ως σπίθα φωτιάς μέσα σε αυτό. Ξεκινώντας σαν μυστική τελετουργία με έναν λιτό χτύπο, ο οποίος όλο και κορύφωνε την αγωνία μου. Σαν ιέρεια, απο τα αριστερά της σκηνής, βηματίζοντας ρυθμικά, η Jarboe ανέβηκε στην σκηνή. Ειλικρινά, απο την πρώτη στιγμή, δεν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ως show, μάλλον ως μύηση σε μια άλλη φιλοσοφία, σε έναν άλλο κόσμο. Απολάμβανα κάθε δευτερόλεπτο της εμφάνισης της, χωρίς όμως στην πραγματικότητα να έχω αίσθηση του χρόνου. Κάθε τραγούδι της – μια ιστορία. Με κάθε της κίνηση αναβίωνε, εκείνες της στιγμές, όχι μόνο εκείνη αλλά και το κοινό της. Τα μάτια της, την περισσότερη ώρα ήταν κλειστά και όταν τα άνοιγε κοιτούσε μόνο προς τα πάνω… Σαν να περίμενε κάποια θεϊκή πνοή. Τα χέρια της, μερικές στιγμές, ήταν σαν να προσευχόταν. Σαν να επικαλείται κάποιον, χωρίς όμως να παρακαλεί. Προς το τέλος η ίδια αναπόλησε ένα όνειρο, το οποίο και της είχε δώσει την έμπνευση να δημιουργήσει ένα απο τα καινούργια της κομμάτια με τον τίτλο “Warriors”: “Είδα γυναίκες, στο δάσος, στη φύση, προστατεύοντας τον εαυτό τους, σαν πολεμίστριες…”. Επιπλέον, ο βιρτουόζος, P.Emerson Williams συνόδευε με πάθος την Jarboe, δίνοντας μελωδία στα όνειρα και στους στίχους της. Προσωπικά, με εντυπωσίασε το παίξιμο του και ιδιαίτερα το τελικό του solo, με το οποίο και υπέγραψε την εικόνα που είχα ήδη σχηματίσει γι’ αυτόν.
Ολοκληρώνοντας το βασικό setlist της, η Jarboe, κατέβηκε απο την σκηνή. Τα φώτα παρέμεναν κλειστά και όλοι επέμεναν να την φωνάζουν, για περισσότερη ώρα. Περιμένοντας, με υπομονή όλοι είχαμε στο μυαλό μας – και ελπίζαμε – ότι η Jarboe και ο P.Emerson Williams θα μας συντροφεύσουν για τουλάχιστον άλλη μια ώρα. Η ώρα περνούσε και δεν εμφανιζόταν κανένας στη σκηνή… Προς έκπληξη όλων, τα φώτα ανοίγουν και η ατμόσφαιρα αρχίζει να ξαναγίνεται όπως πριν. Γυρνώντας, με ένα βλέμμα, μάθαμε όλοι ότι η Jarboe, δεν θα ξανανέβει στην σκηνή. Το βλέμμα αυτό εξελίχθηκε σε συναίσθημα απογοήτευσης και “γείωσης” στην πραγματικότα.
Κάθε ψήγμα ονειρικού συναισθήματος, άνηκε πια στο παρελθόν. Σε αυτά τα 40-50 λεπτά, που συναντήσαμε την The Living Jarboe.