Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής προς όλους σας, τόσο στους φίλους και φίλες αναγνώστες κι αναγνώστριές μας όσο και στα μέλη του σχήματος. Εκ πρώτης ακροάσεως είπα: “Πω… F@*#…”. Κάτι όμως μ’ έπειθε και καθώς άκουγα όλο το περιεχόμενο σε συνεχή επανάληψη τα αποσιωπητικά αντικαθίστατο ένα προς ένα μόνον με θαυμαστικά.
Θα μπορούσαν να είναι οι αγνοούμενοι συγγενείς των Avenged Sevenfold, διότι και οι ίδιοι αν δεν δήλωναν πως το Αμερικανικό σχήμα αποτελεί βασική επιρροή τους, ο καθένας μπορεί ν’ ακούσει την αισθητική αυτή όπου ομολογουμένως κυριαρχεί σχεδόν καθ’ όλη την διάρκεια του επισήμως πρώτου εκτεταμένης διαρκείας πονήματος τους, όπου ακούει στον τίτλο “Men Or Mice”.
Αναφορικά με το περιεχόμενο, έχουμε 10 αυθεντικούς τίτλους όπου άλλοτε κυριαρχεί μια χαρμολύπη (“Addicted To Lies”, “When Patience Gone”, “Burning Pictures”, “O.F.A.A.F.O”) άλλοτε μια δημιουργικά επαναστατική διάθεση (“Goodfellas”, “Speak My Mind”, “Mice”) κι όλα αυτά σε φόντο “καλοκαιρινού απογεύματος στην παραλία” (“Life’s Calling”, “For The Last Time”, “Infallible”) με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό…!
Λίγο από Guns & Roses στο πολύ πιο σκοτεινό, μία έντονη γεύση από τη νέα μεταλλίζουσα rock σκηνή εξ Αμερικής και μια διακριτικότατη δόση μελωδικού θα έλεγα punk rock, ορίζουν περεταίρω την ηχητική ταυτότητα των Θεσσαλονικιών. Οι συνθέσεις καθ’ εαυτές, χαρακτηρίζονται από ευκρίνεια, μελωδικότητα, εκτελεστική ευθύτητα κι ακρίβεια υπ’ ένα γενικότερο “βαρύ” με όλη την σημασία της λέξεως συναίσθημα, να επικρατεί όπως προανέφερα σχεδόν καθ’ όλη την διάρκεια του ακροάματος. Ως προς το τεχνικό σκέλος, η απόδοση ήταν ομολογουμένως αξιολογότατη.
Κλείνοντας, πάντοτε με την ευγενέστερη των διαθέσεων και με κάθε σεβασμό προς το επιτελείο του σχήματος, είχα την αίσθηση πως ο frontman ίσως ζοριζόταν στην ερμηνεία ορισμένων τίτλων παρεκτός κι αν αυτό χρειάστηκε να γίνει έτσι για να αποδοθεί κάποιο είδος δραματικότητας, όπου αυτό θεωρήθηκε αναγκαίο.
Μια “γρατζουνιά” μόνον αρκεί για να “μολυνθείτε” μ’ έναν ιδιάζοντα τύπου rock, όπου θεραπεύεται μόνον με αλκοόλ και τακτικές επισκέψεις στις μουσικές σκηνές της ευρύτερης περιοχής της συμπρωτεύουσας όπου σε κάθε περίπτωση έχουν από καιρό αρχίσει να αποτελούν ισχυρότατο αντέρεισμα στην αισθητική αντίληψη και πραγματικότητα των εδωδίμων. Προσωπικοί αγαπημένοι τίτλοι κι άρτι μεταφερθέντες στο mp3 μου, όλοι μ’ εξαίρεση του “Burning Pictures” διότι δυστυχώς η ευτυχώς δεν είμαι “της μπαλάντας” χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο εν λόγω τίτλος δεν αξίζει! Βαθμολογώ με 8.5/10 – good kitty!