Εν όψει της πρώτης ζωντανής τους εμφάνισής επί Αθηναϊκού εδάφους και συγκεκριμένα στο Τhe Crow Club, την Κυριακή 1η Νοεμβρίου, συνομιλήσαμε κατά την διάρκεια μίας (και κάτι ψιλά) ενδιαφέρουσας και πολύ cool ώρας με τους Kelly Blake και Nick Grey, frontman και μπασσίστα του σχήματος αντίστοιχα, επί παντός θέματος εντός κι εκτός rock.
Παιδιά καλησπέρα. Θα ήθελα ξεκινώντας να μας πείτε πότε άρχισε η ενασχόλησή σας με την μουσική και ποιό γεγονός ή πρόσωπο στάθηκε αφορμή;
K.B: Από ένα αρμόνιο δώρο του πατέρα μου. Ήδη σ’ εκείνο το σημείο της ζωής μου είχε αρχίσει να μ’ ενδιαφέρει η μουσική κι έτσι άρχισα αμέσως να παίζω. Οι γονείς μου αφού έβλεπαν την κλίση μου μ’ έγραψαν στο ωδείο όπου για πολλά χρόνια πήρα μαθήματα κλασσικής μουσικής στο πιάνο αλλά από ένα σημείο κι έπειτα, όσο έμπαιναν και οι rock επιρροές, δεν με γέμιζαν και τόσο. Άρχισα τότε να παίζω θέματα από Guns ‘N’ Roses και διάφορες μπαλάντες από άλλα rock σχήματα.
N.G: Αιτία στάθηκε ένα μπάσσο, δώρο της νονάς μου κάπου στα 17 μου αν και ήδη είχα αρχίσει ν’ ακούω rock από πολύ πιο πριν. Βασική μου επιρροή σαν πρόσωπο στάθηκε ο Steve Harris. Ουσιαστικά είμαι αυτοδίδακτος αλλά έχοντας κάνει και δύο χρόνια με κάποιον δάσκαλο.
Ποιό είδος μουσικής ή ποιά σχήματα επηρέασαν καθοριστικά τον καθένα σας και πότε;
N.G: Κυρίως το hard rock και συγκεκριμένα οι Bon Jovi, θα ήθελα να συμπληρώσω, ήταν αυτοί που κάπου στα τέλη της εποχής του δημοτικού με έβαλαν στην όλη φάση. Έπειτα όπως προανέφερα οι Iron Maiden όπου με έκαναν να αγαπήσω την metal και να ασχοληθώ με ένα μουσικό όργανο και οι Dream Theater όπου και με βοήθησαν να εξελιχθώ.
K.B: Pink Floyd, Scorpions και Guns ‘N’ Roses. Κυρίως οι Pink Floyd με επηρέασαν καθοριστικά στον τρόπου που γράφω στίχους. Δεν θέλω να γράφω για “αγάπες” κι “όμορφα πράγματα” αλλά για κάτι ουσιαστικό που να κάνει τον ακροατή να προβληματίζεται ωφέλιμα. Όλα αυτά κάπου στο δημοτικό. Αισθάνομαι πολύ τυχερός όπου ανακάλυψα τόσο νωρίς το πάθος μου.
Πότε, με ποιά πρόσωπα και υπό ποιές συνθήκες προέκυψε η γέννηση και τ’ όνομα του σχήματος;
K.B: Οι Jailcat δημιουργήθηκαν το 2005 από την παρέα που είχα τότε απ’ το γυμνάσιο. Μέχρι και το 2008 όπου κι αρχίσαμε να συνθέτουμε δικό μας υλικό, περιοριζόμασταν μόνο σε μερικά live. Το όνομα τώρα είναι μια αργκό λέξη όπου αναφερόταν κάπου στα 20s – 30s στους blues μουσικούς που είχαν κάνει φυλακή. Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι ταιριάζει ακόμη περισσότερο με την ιδιοσυγκρασία του σχήματός αναφορικά με αυτά που θέλει να διαπραγματευτεί. Ως “Jailcat” αντιλαμβάνομαι έναν άνθρωπο όπου έχει πολλά να δώσει και θέλει να είναι ελεύθερο πνεύμα αλλά κάτι μέσα του τον κρατάει. Αυτό κυρίως είναι και το θέμα όπου διαπραγματευόμαστε μες απ’ τους στίχους.
Πότε, με ποιά πρόσωπα και υπό ποιές συνθήκες προέκυψε τ’ όνομα του album και ποιό γεγονός ή γενικότερα ποια έμπνευση στάθηκε αφορμή γι’ αυτό;
Κ.Β: Θα χρειαστεί να απαντήσω πάλι εγώ διότι τον καιρό που γράφαμε το album ο Νίκος δεν είχε μπει ακόμη στο σχήμα. Ουσιαστικά ένοιωσα μια ανάγκη διαφοροποίησης και ομαδοποίησης μεταξύ αυτών όπου ενώπιον όλης αυτής της κατάστασης που βιώνουμε, είτε θα σταθούν ν’ αγωνιστούν στο ύψος τους σαν Άνθρωποι είτε θα τρέξουν να κρυφτούν πίσω από την ισχύ, το χρήμα κι οτιδήποτε άλλο σαν ποντίκια για να βολευτούν και να θέσω το ερώτημα στον κάθε ακροατή προσωπικά: “Εσύ με ποιούς είσαι;”
Πως θα χαρακτηρίζατε το είδος μουσικής όπου παίζετε;
N.G: Δεν θέλουμε να βάζουμε “ταμπέλες” τόσο στην μουσική που παίζουμε αλλά και στην μουσική γενικότερα. Παρ’ όλα αυτά, αν μπορούσαμε ν αυτοχαρακτηριστούμε, θα λέγαμε modern hard rock με ότι συνεπάγεται σ’ αυτό.
Ποιά είναι τα κύρια στοιχεία που καθορίζουν την ταυτότητα του σχήματος;
K.B: Πρωτίστως η αίσθηση της οικογένεια όπου επικρατεί μεταξύ μας. Είναι μακράν η καλύτερη σύνθεση που είχαμε ποτέ. Έπειτα, η στοχοπροσήλωση κι ο έγκυρος συντονισμός, η εργατικότητα μάς (αν και πάντοτε κανείς μπορεί για καλύτερα), η ενέργεια και η δυναμικότητα κυρίως επί σκηνής και τέλος, μια θα μπορούσαμε να πούμε, ωφέλιμη ποικιλομορφία όπου προέρχεται από τις επιρροές του καθενός μας.
Ποιά οι ποιές είναι η πηγή/ες εμπνεύσεως τόσο της μουσικής όσο και των στίχων σας;
Κ.Β: Εκτός των παγκοσμίων κοινωνικών δρώμενων, κυρίως από τις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είτε σε ρεαλιστικό είτε σε φαντασιακό επίπεδο. Επί παραδείγματι, το “Goodfellas” διαπραγματεύεται την ιστορία ενός τύπου όπου την είχε δει μαφιόζος και ήθελε πολύ να γίνει μέρος αυτού του.
Πού έγινε η παραγωγή του δίσκου, δια μέσω ποιάς εταιρίας διανέμεται και που μπορεί το κοινό να έχει πρόσβαση στο υλικό σας;
Κ.Β: Η ηχογράφηση όπως και η μείξη του δίσκου έγιναν στα Ecology Room, στο Kent της Μ. Βρετανίας, από τον Chris Tsagarides και με παραγωγό το σχήμα ενώ κάποιες επιπλέον ηχογραφήσεις έλαβαν χώρα στο Fireball studio στην Θεσσαλονίκη. Το mastering ανέλαβε ο John Scrip στα Massive Mastering LLC, στο Illinois των Η.Π.Α. To album κυκλοφορεί από την Steel Gallery Records κι επίσης, ότι χρειάζεται ο κόσμος να γνωρίζει σχετικά μ’ εμάς θα το βρει στην επίσημη ιστοσελίδα του σχήματος όπως και στο facebook.
Επαγγελματικά αυτή την στιγμή που βρίσκεστε και τί μέλλει γενέσθαι σχετικά με προσεχείς εμφανίσεις σας, ηχογράφηση περεταίρω νέου υλικού, σχέδια για σκηνές του εξωτερικού;
K.B: Αυτή την στιγμή έχουμε κλείσει τις εμφανίσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Δυστυχώς, τα live που θα θέλαμε ακόμη γενικότερα εντός συνόρων θ’ αργήσουν λίγο. Όσον αφορά την σύνθεση νέου υλικού αυτό είναι το μόνο σίγουρο διότι όλοι μας έχουμε ιδέες που θέλουμε να εργαστούμε σε αυτές. Σχετικά μ’ εμφανίσεις στο εξωτερικό έχουμε κάποιες σκέψεις για τον προσεχή Φεβρουάριο η Μάρτιο όπου σχετικά νέα θα ανακοινωθούν.
Πώς αντιλαμβάνεστε την πορεία του σχήματος αλλά και των εαυτών σας σ’ έναν χρόνο και μια 5ετία από σήμερα;
N.G: Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε κάτσει να το συζητήσουμε οπότε η απάντηση θα είναι λίγο γενική. Προς το παρόν έχουμε προσηλωθεί στο να προωθήσουμε τον δίσκο κλείνοντας εμφανίσεις, μέχρι εκεί. Σίγουρα σ’ έναν χρόνο από τώρα θα θέλαμε το σχήμα να έχει πραγματοποιήσει όλες αυτές τις εμφανίσεις που σκεφτόμαστε, να έχουμε προωθήσει όσο καλύτερα μπορούμε το album και να έχουμε ήδη ξεκινήσει την σύνθεση νέου υλικού για τον επόμενο δίσκο. Αυτά σχετικά με τον έναν χρόνο. Καλύτερα για τα 5 χρόνια πιστεύω μπορεί ν’ απαντήσει ο K. Blake.
K.B: Για να φτάσεις στον απώτερο σκοπό χρειάζεται να εκπληρώνεις μικρούς στόχους κάθε φορά. Γνωρίζοντας λοιπόν ποιός είναι, προσηλωνόμαστε συγκεκριμένα στον κάθε επί μέρους.
Θεωρείτε τ’ όνομά σας ως ηγετικό στην Θεσ/νικη αλλά και μεταξύ άλλων στην εγχώρια σκηνή γενικότερα;
K.B: Το κοινό σε φτιάχνει. Ο κόσμος είναι αυτός που σε ανεβάζει και σε κατεβάζει.
N.G: Δεν μπορεί αυθαίρετα να πει κανείς για παράδειγμα “είμαι ο καλύτερος στην Θεσσαλονίκη!”. Αυτό πρωτίστως, σίγουρα θα το κρίνει το κοινό και δεύτερον πιστεύω, όχι μόνον για μένα και για το σχήμα αλλά για όλους ότι χρειάζεται να διατηρούμε ένα down to earth προφίλ και να μην ψωνιζόμαστε. Η μουσική συνδέει τους ανθρώπους, δεν τους καθιστά δυσπρόσιτους μεταξύ τους.
Τι πιστεύετε πως χρειάζεται να βελτιωθεί στην εγχώρια σκηνή;
N.G: Πιστεύω χρειάζεται να ενστερνιστούμε απόλυτα την νοοτροπία αλληλεγγύης μεταξύ καλλιτεχνών που υπάρχει στο εξωτερικό διότι με το να “κράζουμε” ο ένας τον άλλον δεν γίνεται τίποτε. Θεωρώ πως αν συναντιόμασταν όλα τα ελληνικά σχήματα, όντες όλοι σε μια “υγιή κατάσταση” κι ακούγοντας ο ένας τον άλλον σωστά, θα είχαμε εν’ από τα μεγαλύτερα festival στην Ευρώπη μόνο με το ημέτερο καλλιτεχνικό δυναμικό.
K.B: Η κακεντρέχεια. Το πρόβλημα που εντοπίζω τόσον καιρό είναι κυρίως το εξής: Όταν ένα σχήμα παίζει καλά και είναι πιο γνωστό από εσένα, αντί αυτό να εκληφθεί ως ευγενής άμιλλα για να φτάσεις κι εσύ κάποιο επίπεδο, να δεις τι έκανε σωστά αυτό το σχήμα, οι πιο πολλοί θα προσπαθήσουν να το κατεβάσουν. Όλες οι μεγάλες σκηνές του πλανήτη, το L.A, το Hollywood, η Αγγλία, στάθηκαν και καθιερώθηκαν μέσω του ευγενούς ανταγωνισμού. Χρειάζεται θεωρώ ν’ αλλάξουμε την νοοτροπία μας απαντώντας πρωτίστως ο καθένας στον εαυτό του: “γιατί παίζω μουσική;”. Κάποιον καλύτερο τον παίρνουμε σαν παράδειγμα, δεν τον μειώνουμε.
Πόσα θα ήσασταν διατεθειμένοι να θυσιάσετε γι’ αυτό που αντιπροσωπεύετε κι όπου δια μέσω αυτού εκφράζεστε;
Ομόφωνα: Ό,τι είχαμε και δεν είχαμε!
Εάν κάποιο εκ των μελών σας αποφάσιζε να ακολουθήσει διαφορετική πορεία είτε σε προσωπικό είτε σε καλλιτεχνικό επίπεδο, θα συνεχίζατε αντικαθιστώντας το η θα σταματούσατε;
Εάν προέκυπτε πρόβλημα στις μεταξύ μας σχέσεις θα προσπαθούσαμε σε κάθε περίπτωση να το βελτιώσουμε. Από εκεί κι έπειτα, θα σεβόμασταν την όποια επιλογή του, εννοείται θα τον ευχαριστούσαμε και κατόπιν θ’ αναζητούσαμε κάποιον αντικαταστάτη.
Θα επιτρέπατε να “επιστρατευτεί” κάποια εκ των συνθέσεων σας για την υποστήριξη π.χ. της προώθησης κάποιου άλλου, άσχετου καταναλωτικού προϊόντος, ακόμη κι αν εσείς προσωπικά δεν εγκρίνατε από κάθε άποψη την χρηστική καταλληλότητα του;
ΟΧΙ.
Στους δύσκολους από κάθε άποψη καιρούς που όλοι μας διανύουμε, ποιό ή ποιά είναι τ’ απαραίτητο/α στοιχείο/α όπου χρειάζεται να έχει ένας καλλιτέχνης, είτε μόνος του είτε ως ενιαίο μουσικό σχήμα, για να προοδεύσει κι εν τέλει να πετύχει τόσο αισθητικά όσο κι εμπορικά;
Θέληση και πίστη. Επίσης, να αφουγκράζεται τον παλμό του κόσμου κυρίως για να κάνει την διαφορά.
Όταν βρίσκεστε στη σκηνή κατά την διάρκεια του performance έχετε το κοινό στα χέρια σας. Πώς αισθάνεστε;
Όταν είμαστε πάνω στην σκηνή νοιώθουμε οι μεγαλύτεροι. Είτε παίζουμε σε 10, είτε σε 500 είτε σε 1000 άτομα θα φερόμαστε σα να είμαστε το μεγαλύτερο σχήμα του πλανήτη εκείνη την στιγμή. Επίσης, δεν υπάρχει πιο συγκινητική και μεγάλη στιγμή από την αποδοχή του δημιουργήματος.
Πετυχαίνετε καλλιτεχνικά και το όνομά σας γίνεται ολοένα δημοφιλέστερο κατακτώντας εν τέλει την κορυφή τόσο εμπορικά (δισκογραφική καριέρα, πωλήσεις, περιοδείες) όσο και θεσμικά καθιερώνοντας το είδος της μουσικής που εκπροσωπείτε. Εάν απ’ εκείνο το σημείο χρειαζόταν στην μετέπειτα πορεία να συμβιβαστείτε κατόπιν επιταγής της εκάστοτε εταιρίας, λόγω αλλαγής καλλιτεχνικών κι αισθητικών αντιλήψεων της μουσικής βιομηχανίας, θα πράττατε αναλόγως για να διατηρήσετε τον αριθμό των πωλήσεων και του κοινού ή θα συνεχίζατε πιστοί στο είδος που εκπροσωπείτε ακόμη κι αν σας απέρριπταν μέχρις εσχάτων;
Αν ήμασταν τόσο μεγάλοι το κοινό θα ήταν πιστό και θ’ ακολουθούσε εμάς κι όχι την όποια εταιρία. Τους ανθρώπους που σε πίστεψαν δεν τους προδίδεις!
Πέραν αυτών ασχολείστε με κάτι άλλο; Σπουδές, μεταπτυχιακό ή κάποια εργασία;
Κ.Β: Εγώ είμαι μέτοχος σε γνωστό μαγαζί της πόλης αλλά πέραν αυτού είμαι 100% στην μουσική και στο rock.
N.G: Εγώ έχω το Fireball studio κι ασχολούμαι επαγγελματικά με την ηχοληψία. Όσο για τα υπόλοιπα μέλη του σχήματος αυτά συμμετέχουν και σε άλλα σχήματα.
Ποιά είναι η άποψή σας για τα εγχώρια και παγκόσμια κοινωνικά δρώμενα;
N.G: Από αυτά που ζούμε κι ακούμε, διότι δεν τα γνωρίζουμε όλα κι όπως ίσως πραγματικά να είναι, η γενικότερη κατάσταση φαίνεται να βρίσκεται λίγο κάτω του μετρίου και να πέφτει αλλά παρ’ όλα αυτά θεωρώ πως υπάρχει ελπίδα.
K.B: Για μένα το γενικότερο και βασικό πρόβλημα είναι που οι άνθρωποι δεν αναζητούν ουσιωδώς τον εαυτό τους και πάνω σε αυτό, την έλλειψη της όποιας έστω στοιχειώδους αυτογνωσίας, κάποιος μπορεί να χρησιμοποιήσει κάτι όπου είναι ωφέλιμο για να κάνει “κακό”.
Η κρίση που διανύουμε, πέραν από οικονομική, πιστεύετε είναι κυρίως κρίση αξιών και σε τι βαθμό επηρεάζει την γενιά μας;
Κ.Β: Ναι διότι έχει ψυχρανθεί η οποιαδήποτε μορφή σχέσης μεταξύ των ανθρώπων. Έχει χαθεί η πίστη στους ανθρώπους από τους ανθρώπους, στο κάλο που μπορούν να κάνουν και το χειρότερο απ’ όλα, ο καθένας έχει χάσει ή έχει αρχίσει να χάνει την πίστη στον εαυτό του. Φυσικά δεν είναι όλοι έτσι αλλά οι περισσότεροι είναι με το κεφάλι κάτω, δεν χαίρονται την ζωή κι αυτό είναι λυπηρό. Η αλλαγή θα έρθει από εμάς του ίδιους αναζητώντας πρώτα τον αληθινό εαυτό μας κι εμείς είμαστε αυτοί που επιτρέπουμε στ’ οτιδήποτε να μας επηρεάζει.
Είναι η μουσική αλλά και η τέχνη στην ολότητά της ως έννοια μια μορφή αλληλεγγύης που μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους και να καθαιρέσει οποιαδήποτε σύνορα μεταξύ τους;
Η μουσική ειδικότερα είναι μια “θρησκεία” όπου καθαιρεί σύνορα και προκαταλήψεις.
Τι θα αλλάζατε στον κόσμο;
Κ.Β: Θα έβαζα να διδάσκουν ως βασικό μάθημα στα σχολεία την ιστορία της rock.
N.G: Θα έκανα απόλυτα προσβάσιμη την μουσική βιομηχανία στην underground σκηνή.
Πληροφορείστε πως έχετε ακόμη 3 ημέρες ζωής. Πώς θα τις αξιοποιούσατε;
K.B: Θα περνούσα την πρώτη μου ημέρα με την οικογένεια και τους φίλους μου πίνοντας, την δεύτερη κάνοντας μόνον sex και την τρίτη θα έπαιζα μουσική για να πεθάνω τραγουδώντας.
N.G: Αν όλα ήταν εφικτά μέσα σ’ αυτές τις 3 μέρες, θα επικοινωνούσα με τον James Hetfield και θα του ζητούσα να με συμπεριλάβει στο πρόγραμμα συναυλιών των Metallica για όσο καιρό μου έμενε.
Η θεωρία σας για την ζωή σε μια πρόταση.
Live your life to the fullest!
Κλείνοντας, ένα μήνυμα γενικά για τους fans και για το Αθηναϊκό κοινό εν όψει της εμφάνισής σας;
Είμαστε πολύ χαρούμενοι κι ενθουσιασμένοι για αυτό. Ελπίζουμε να πάνε όλα καλά και υποσχόμαστε στο κοινό της Αθήνας και σ’ όσους παρευρεθούν στο The Crow Club το βράδυ της Κυριακής ότι θα δώσουμε και πάλι τον καλύτερο μας εαυτό για να μείνει η βραδιά αξέχαστη. Να μας περιμένετε και STAY RABID!
Αναμένουμε λοιπόν εναγωνίως την άφιξη και την εμφάνιση των Θεσσαλονικιών εν rock αδελφών μας. Be there no matter if “Men Or Mice”… !