Έχοντας πλέον ξεπεράσει τα 20 χρόνια ενεργούς και ποιοτικής παρουσιάς στην ελληνική heavy metal πραγματικότητα οι Innerwish δεν χρειάζονται συστάσεις. Έξι περίπου χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία, “No Turning Back”, έρχονται να μας σερβίρουν το νέο τους δισκογραφικό πόνημα κάτω από τον λιτό τίτλο “InnerWish”. Τα έξι αυτά χρόνια δεν ήταν εύκολα για την μπάντα καθώς είχαν δύο αλλαγές μελών με τον Φραγκίσκο Σαμοΐλη να αναλμβάνει τα drums και τον Γιώργο Εικοσιπεντάκη να αντικαθιστά τον Μπάμπη Αλεξανδρόπουλο στην φωνή. Επομένως ο δίσκος αυτός ήταν και ένα στοίχημα αφού έπρεπε να διαχειριστούν αυτές τις δύο σημαντικές αλλαγές στο line up τους.
Το “InnerWish” έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που ξέραμε πολύ καλά για τους Innerwish, ότι ξέρουν πάρα πολύ καλά αυτό που κάνουν και το κάνουν με φοβερό μεράκι και ποιότητα. Ο Εικοσιπεντάκης ήρθε και ταίριαξε γάντι με τις φωνητικές του ικανότητες στο ύφος της μπάντας. Δεν νομίζω ότι τίθεται θέμα σύγκρισης με τον Μπάμπη καθώς μιλάμε για αρκετά διαφορετικούς τραγουδιστές με έμφαση σε διαφορετικά πράγματα αλλά είναι προφανές ότι οι συνθέσεις προσαρμόστηκαν πολύ καλά στα νέα δεδομένα.
Αναμενόμενα, εδώ έχουμε να κάνουμε με επικό, μελωδικό power metal με εμφανείς καταβολές στο ευρωπαϊκό power metal αλλά και με τον προσωπικό στοιχείο της μπάντας να είναι διακριτό. Ωστόσο δεν λείπουν και τα πιο γρήγορα και πιο heavy σημεία, όπως στο “Modern Babylon”, αλλά και οι πιο μελωδικές και περίπλοκες “μπαλάντες” όπως το “Cross the Line”. Συνολικά ο δίσκος σου κολλάει στο μυαλό και από την πρώτη κιόλας ακρόαση έπιασα τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει τα ρεφρέν. Ιδιαίτερα catchy μελωδίες και επικά chorus που εγγυώνται σηκωμένες γροθιές και ξελαρύγγιασμα στα live. Η παραγωγή είναι στιβαρή και πολυεπίπεδη όπως θα έπρεπε. Μου άρεσε ιδιαίτερα το πως χρησιμοποιήθηκαν οι δεύτερες φωνές αλλά και η καταπληκτική μίξη που έγινε στις κιθάρες.
Το μόνο αρνητικό που έχω να πω για τον δίσκο είναι η μεγάλη του διάρκεια, 67 λεπτά. Τα 13 τραγούδια που περιέχονται στο album, ενώ κανένα δεν επιτελεί τον ρόλο filler και είναι όλα ποιοτικές συνθέσεις, κάπου φαίνεται να επαναλαμβάνονται όσον αφορά τη δομή. Ειδικά πλησιάζοντας προς το τέλος φαίνεται σαν να υπάρχει μια πατέντα που ακολουθείται σχεδόν σε κάθε κομμάτι. Ίσως αν ο δίσκος είχε 8 ή 9 κομμάτια να ήταν πιο σφιχτοδεμένος αλλά τώρα φτάνει στο σημείο ίσως να κουράζει. Παρ’ όλα αυτά δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια σύνθεση που θα έβγαζα ελαφρά τη καρδία, ίσως μόνο το “Through My Eyes” που μου φάνηκε κάπως πιο αδιάφορο από τα άλλα, αλλά και πάλι δεν είμαι βέβαιος.
Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με έναν πάρα πολύ καλό metal δίσκο, ίσως τον καλύτερο που έχει κυκλοφορήσει η μπάντα (αν και προσωπικά το “Silent Faces” πάντα θα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου). Ελπίζουμε να μην χρειαστεί να περιμένουμε άλλα έξι χρόνια για καινούριο υλικό γιατί είναι πολλά!