Αισίως στην τρίτη κυκλοφορία τους έφτασαν οι INK. Στο “Whispers of Calliope” η μπάντα από την Αλεξανδρούπολη διασκευάζει τραγούδια που αγαπά και που την επηρέασαν. Ο Χρήστος Τσάνταλης (φωνή) συνομιλεί με τον Γιώργο Χούλλη για την κυκλοφορία αυτή, αλλά και πολλά άλλα θέματα.
Ας μιλήσουμε πρώτα απ’ όλα για την επιλογή του τίτλου.
Ο τίτλος έχει να κάνει με την επιστροφή στη μήτρα. Είναι το όνομα της μητέρας μου. Έχει να κάνει με βιώματα και αναμνήσεις, που έχω από μικρό παιδί. Είναι, κατ’ επέκταση, φόρος τιμής στο πρόσωπο της και επειδή δύσκολα θα κάνω παιδιά (γέλια), θα ‘θελα με κάποιο τρόπο να ακουστεί τ’ όνομα της. Επίσης είναι και η αναγνώριση όσων πετύχαμε, μια ματιά στο παρελθόν μας, η αναζήτηση, η απάντηση για το αν συνεχίζουμε για τους σωστούς λόγους. Η βουτιά στις αξίες μας. Η Καλλιόπη είναι η μούσα της ποίησης. Έχει να κάνει και με συγκροτήματα που μας επηρέασαν, επομένως όλη η διαδικασία της έμπνευσης, της ρίζας, της μητέρας μου, είναι ένα τέτοιο σύμπλεγμα, τα εσώψυχα και το παρελθόν μας. Οι ρίζες και οι αφηγήσεις μας.
Ποιο είναι το σημερινό σας line up;
Εγώ στα φωνητικά, ο Κώστας ο Αποστολόπουλος στις κιθάρες, ο αδερφός μου, ο Σταύρος Τσάνταλης, στα τύμπανα και ο Κώστας Κετσέρης στο μπάσο. Αυτό είναι το βασικό line up τα τελευταία 5 χρόνια.
Πόσο σας δυσκόλεψαν οι αλλαγές στο line up;
Αρκετά έως πάρα πολύ μέχρι να σταθεροποιηθούμε, κυρίως με μετακομίσεις, και επειδή βρισκόμασταν σε διαφορετικές πόλεις. Πέρασαν πολλά άτομα από τους ΙΝΚ, είναι όλοι φίλοι μας και μοιραστήκαμε μαζί όνειρα και ταξίδι. Ο πυρήνας όμως υπήρχε πάντα, εγώ και ο Κώστας, συνιδρυτές. Είναι όπως όλες οι μεγάλες σχέσεις, σαν άνθρωποι είμαστε τελείως διαφορετικοί, επομένως μαλώνουμε σπάνια, υπάρχει πολύ μεγάλος σεβασμός μεταξύ μας, γνωριζόμαστε μια ζωή. Είναι αυτός που μου είχε κάνει τότε την πρόταση να γίνω τραγουδιστής πριν καν πιάσω μικρόφωνο, επειδή ήταν στο στυλ μου- ξέρεις, πιτσιρικάς με καμπάνες και με γούνες και γυαλιά, λίγο Lenny Kravitz λίγο Jim Morrisson! (γέλια) Κάποιο καλοκαίρι με βλέπει και μου λέει “θέλεις να κάνουμε ένα demo μ’ έναν φίλο μου;”. Τον Σαββα Καραμπαλάση από την Αλεξανδρούπολη, ο οποίος ήταν ένας τύπος, που εμείς οι μικροί θαυμάζαμε επειδή έμοιαζε στο στυλ με Cornell και τον Thayil των Soundgarden και έγραφε από τότε κάτι τέτοιες περίεργες μουσικές και του λέω “ναι φυσικά” ενθουσιασμένος – όπως ενθουσιάζεται κάποιο παιδί. Ήταν και οι δύο τους από τους πολύ καλούς μουσικούς της πόλης, πιο μεγάλοι από μένα και φυσικά η ευκαιρία να δω αν έχω κάποιο ταλέντο. Με τον Σάββα είναι επίσης μια σχέση που κρατάει πολύ, τον θεωρώ ακόμα μέλος μας, έχει αναλάβει το οπτικό κομμάτι, γυρίζουμε και τα περισσότερα από τα βίντεο μας μαζί του. Σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσουμε και το πρώτο για το single του δίσκου, που θα είναι το “In Α Manner Of Speaking”. Ήδη ετοιμάζουμε και ένα δεύτερο για το “Hurt” με έναν νέο συνεργάτη τον Κώστα Ορδομπουζάνη, σε μέρος πολύ ιστορικό για την πόλη μας.
Πώς προέκυψε η ιδέα να φτιαχτεί ένας δίσκος με διασκευές;
Αυτά τα κομμάτια τα παίζαμε live πολλά χρόνια, όπως ανέφερα και πιο πάνω. Απ’ ό,τι θυμάμαι, όταν μας είχες δει στο Mo Better, είχαμε παίξει και το “Live With Me”, που είναι παραπομπή στον Lanegan, ο οποίος είναι από τους αγαπημένους μου και αρέσει πολύ και στον Κώστα. Μας άρεσε και η εκτέλεση των Massive Attack, αλλά τρελαθήκαμε και με τη διασκευή των Twilight Singers μαζί με τον Mark, ο οποίος είναι ένα θηρίο της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας. Ευτυχώς που τα τελευταία χρόνια αναγνωρίζεται, γιατί θα μπορούσε να είχε πεθάνει κάποια στιγμή ως κολλητός του Layne. Μάλιστα για τον Lanegan έχω ακούσει τα καλύτερα, γιατί πήγαινε στο σπίτι του Staley όταν αυτός συγκατοικούσε, την εποχή των Mad Season, με τον Johnny Bacolas με τον οποίο είμαστε φίλοι. Ο Johnny, λοιπόν, μας έλεγε για τον Mark ότι ήταν ένας πολύ σεμνός τύπος από την εποχή των Screaming Trees και δεν φερόταν καθόλου σαν τυπικός rock star. Για ένα τέτοιο μεγαθήριο του Seattle είναι πολύ σημαντικό ν’ ακούς ότι είναι ένας τόσο καλός χαρακτήρας και άνθρωπος πέρα από εξαιρετικός μουσικός. Γενικά, ο δίσκος είναι μια αναφορά στις μπάντες που ακούσαμε και μας επηρέασαν. Βέβαια έχει κάποιες εκπλήξεις. Για παράδειγμα το “Like The Way I Do” που δεν έχουμε παίξει ποτέ live και ήταν κάτι που είχαμε γράψει τελευταία στιγμή στο studio χωρίς να το έχουμε προβάρει καν. Αρχικά σκεφτόμασταν να βάλουμε μια διασκευή “Tea Party”, αλλά τελευταία στιγμή στο Youtube έβγαλε το “Like The Way I Do”, οπότε λέει ο Κώστας «αυτό θα κάνουμε» και του λέω «ρε συ αυτό πως θα βγει;» και απαντάει «αυτή είναι η πρόκληση, να το πει ένας τραγουδιστής». Οπότε έγινε κάπως έτσι η ιστορία. Τώρα από τ΄ άλλα τα κομμάτια, μόνο το “Never Tear Us Apart” δεν έχουμε παίξει πάνω από 20 φορές σε συναυλίες! Και μάλιστα ήταν κι αυτό άλλο ένα πείραμα – στοίχημα για εμάς, αφού δεν μας επηρέασαν ούτε η Melissa Etheridge ούτε οι INXS. Περισσότερο τα υπόλοιπα έχουν να κάνουν με τις επιρροές μας και είναι τραγούδια που παίζουμε κατά κόρον στα live μας.
Πόσο κράτησαν οι ηχογραφήσεις του δίσκου;
Γύρω στους 2 μήνες και με το πάσο μας. Είναι τραγούδια που έχουμε παίξει πάρα πολλές φορές live, δεν ήθελαν προετοιμασία. Νομίζω ότι ήταν ο πιο εύκολος δίσκος, ωραία διαδικασία. Γρήγορη, άμεση, ποιητική. Σίγουρα θα κάνουμε κάτι ανάλογο στο μέλλον. Προς το παρόν έχει σειρά ο ηλεκτρικός.
Στις διασκευές στο “Hurt” και το “Live With Me” είχατε υπ’ όψιν σας περισσότερο τις αυθεντικές εκτελέσεις, τις αντίστοιχες διασκευές η προσπαθήσατε να κάνετε κάτι ενδιάμεσο;
Νομίζω ότι το “Hurt” μας πήγε περισσότερο προς τον Johnny Cash, γιατί το παίζουμε κι εμείς κάπως έτσι, αφηγηματικά. Το θεωρώ στο μυαλό μου περισσότερο ως ένα ακουστικό τραγούδι. Είμαι κι εγώ βαρύτονος και ήταν το αυτονόητο ως επιλογή. Το ίδιο και για τον Lanegan που λέγαμε πριν, που είχε περισσότερο να κάνει με την εκτέλεση των Twilight Singers και όχι με αυτή των Massive Attack (αν και έχουμε βάλει αρκετά πειραματικά στοιχεία).
Είναι και ο ήχος μας, επομένως δεν δοκιμάσαμε να πάμε προς κάποια άλλη κατεύθυνση, δεν υπήρχε λόγος. Είναι ο ήχος που έχει ο Κώστας και αποτυπώθηκε στουντιακά. Αυτό που ακούς είναι και αυτό που παίζουμε στα live των unplugged, μια ηλεκτροακουστική δομή. Στο ενδιάμεσο των ηλεκτρικών μας ίσως να παίζουμε 3-4 από το “Whispers of Calliope”. Είναι μια καλή σκέψη. Θα το παντρέψουμε λίγο το ζήτημα.
Οι διασκευές είναι αυτές που μπήκαν στον δίσκο ή έμειναν κάποιες απ’ έξω;
Πάρα πολλές μείνανε απ’ έξω. Παίζουμε γύρω στα 50 τραγούδια σε διασκευές 3 ώρες πρόγραμμα. Από Alice in Chains, Pearl Jam, Soundgarden, Monster Magnet, Therapy, Kyuss, A Perfect Circle -μέχρι και το “Back to Black” της Amy Winehouse… Ατελείωτα τραγούδια. Έχουμε κάνει πάρα πολλές ακουστικές συναυλίες. Όσο βρισκόμασταν στη Θεσσαλονίκη εμφανιζόμασταν κάθε Παρασκευή και Σάββατο σε μαγαζιά, επομένως ο ακουστικός ήχος μας είναι πολύ οικείος και προσιτός.
Πριν κάποιο καιρό είχατε διασκευάσει Nightstalker σε εκείνο το tribute που είχε κυκλοφορήσει το Metal Hammer. Θα θελα να μας πεις λίγα λόγια για το όλο feedback που σας άφησαν οι Nightstalker ως ακροατές αλλά και ως μπάντα;
Tους εκτιμώ πάρα πολύ γιατί πρώτα απ’ όλα τους ακούω από μικρό παιδί και μάλιστα θυμάμαι πού και πώς τους είχα προσέξει: ήταν το “Mad Prophet” και λέω “τι τραγουδάρα είναι αυτή;” Μου έβγαζε κάτι από “Spine of God”, το οποίο λάτρευα, ενώ αργότερα όταν βγάλανε το “Use” και μου πήραν τελείως τα μυαλά, έγιναν ένα από τ’ αγαπημένα μου συγκροτήματα. Όταν παίξαμε μαζί τους και τους γνωρίσαμε καλύτερα, τους εκτίμησα πολύ και σαν άτομα γιατί είναι εξαιρετικά παιδιά όλοι τους. Έχουμε χτίσει μια καλή σχέση μεταξύ μας, χαίρομαι όταν τους βλέπω, χαίρονται κι αυτοί όταν παίζουν μαζί μας. Ανταποκρίθηκε ο χαρακτήρας με το ταλέντο τους, κάτι που πολλές φορές δεν συμβαίνει, επειδή έχουμε γνωρίσει πάρα πολλούς μουσικούς που ακούμε από μικροί τόσο από Ελλάδα όσο και από εξωτερικό που κατά κάποιο τρόπο μπορεί να σ’ απογοητεύσουν σε ανθρώπινο επίπεδο. Οι Nightstalker δεν το κάνουν ποτέ είναι ατόφια άτομα, γνήσια παιδιά
Κάθε φορά που βρισκόμαστε περνάμε πολύ ωραία και γίνονται πολύ ωραία live. Ως προς το “Go Get Some”, που είναι από τ’ αγαπημένα μου τραγούδια θυμάμαι να μας το προτείνει ο Κώστας Χρονόπουλος για το Metal Hammer. Μου είπε σε μια συζήτηση «Χρήστο, ακούω ότι η μπάντα σας κάνει κάτι κοντινό σε αυτό. Αν επιλέγαμε τραγούδι για τη συλλογή προτείνω το “Go Get Some” και σε τελική ανάλυση είχε δίκιο. Στο “Insider” το προηγούμενο βράδυ ήμασταν έξω με τον Bacola, που μας είχε επισκεφθεί και η μεγάλη βραχνάδα οφείλεται σε φαρυγγίτιδα από τα πολλά ποτά!
Υπάρχει έτοιμο καινούργιο υλικό;
Έχουμε γύρω στις 12 συνθέσεις. Mου έχει δώσει ο Κώστας μουσική και κιθάρες, γράφω στίχους και μελωδίες. Τα 3-4 τα παίζουμε ήδη στα live μας εναλλάξ και θεωρώ πως είναι πολύ ωραία, πιο groovy, πιο δυναμικά. Έχουν όλα τα στοιχεία των Ink, με ατμόσφαιρα, ψυχεδέλεια, δυνατά riff. Νομίζω ότι το νέο album θα είναι ακόμη καλύτερο από ότι κάναμε έως σήμερα.
Μιας και στο “Whispers of Calliope” διασκευάζετε το “Hunger Strike” των Temple of The Dog, θα ‘θελα να μου πεις την επιρροή που είχε πάνω σας ο Chris Cornell και την αντίδραση σου στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του.
Παραξενεύτηκα και σοκαρίστηκα πάρα πολύ. Ήταν ένας άνθρωπος από τον οποίο δεν το περίμενα. Τον θεωρούσα πάντα ως πολύ σοβαρό καλλιτέχνη, φαινόταν πως είχε αφήσει πίσω του την επικίνδυνη ηλικία. Σίγουρα τον διέκρινε μία θλίψη – αν θυμάσαι καλά σπάνια ήταν χαμογελαστός. Έχω τις απόψεις μου για το τι μπορεί να τον έφερε σε αυτό το σημείο, μιας και δεν ήταν ναρκομανής, άσχετα που μερικοί θέλουν να τον παρουσιάσουν έτσι για να πάρουν αποζημιώσεις. Περισσότερο οι προσωπικές του επιλογές του στοίχισαν και η απόρριψη που ένιωσε από άτομα τα οποία αγαπούσε πολύ. Όποιος ασχολείται με τον Cornell τα έχει διαβάσει, πάνω κάτω ξέρει τι έγινε και τι φταίει. Είναι βέβαια τα στοιχεία τόσο συγκεχυμένα, πήγαν να συγκαλύψουν γεγονότα και να τα παρουσιάσουν διαφορετικά, τρομερά κενά και ασυναρτησίες πέρα από οποιαδήποτε θεωρία συνωμοσίας. Σίγουρα δεν πήγαινε καλά στην προσωπική του ζωή… Εμένα πάντως η απώλεια του με διέλυσε κυριολεκτικά. Είχα τα δικά μου και ήταν too much εκείνη την περίοδο. Ένιωσα πως έχασα έναν πολύ δικό μου άνθρωπο. Δεν έχω ξαναστενοχωρηθεί τόσο για τον θάνατο ενός καλλιτέχνη. Το ίδιο και με τον Weiland. Τη μέρα που πέθανε γυρίζαμε και το video για το “Persephone”. Για τoν Layne, που ήταν ο βασικός ήρωας, πάνω κάτω το περιμέναμε όλοι… Η ζωή συνεχίζεται. Αφήσανε όλοι τεράστια παρακαταθήκη.
Πλάνα για συναυλίες υπάρχουν;
Τώρα θα ξεκινήσουμε, γιατί γεννήθηκε το δεύτερο παιδί του Κώστα και, ξέρεις, πρέπει κι αυτός να μπει σε μια διαδικασία να συμφιλιωθεί με το νέο περιβάλλον. Έχουμε κάποιες προτάσεις, τις οποίες κοιτάμε πότε θα τις τοποθετήσουμε, γιατί είμαστε όλοι επαγγελματίες. Εγώ είμαι δικηγόρος, ο Κώστας έχει μαγαζί με κιθάρες, ο Σταύρος μαγαζί με έπιπλα, ο έτερος Κώστας μαγαζί με γυαλιά, οπότε πρέπει να κλείσουμε τις δουλειές μας κάποια στιγμή για ένα διάστημα και να βγούμε για tour. Θα τα κάνουμε όμως όλα και σίγουρα θα έρθουμε και στην Αθήνα για ηλεκτρικό set, όπως και για Θεσσαλονίκη, Γιάννενα, εδώ Αλεξανδρούπολη. Αλλά, προφανώς, όπως το υπολογίζω όλα θα γίνουν μετά το Δεκέμβρη για να είμαστε έτοιμοι και με τα video.
Οκ, Χρήστο αυτά από εμένα. Ευχαριστώ για το χρόνο σου και ελπίζω να τα πούμε κι από κοντά σύντομα!
Να ‘σαι καλά Γιώργο, εγώ ευχαριστώ!