Σάββατο βράδυ, 8 του Απρίλη, ημερολογιακά, μία εβδομάδα προ της Ανάστασης. Ό,τι πρέπει δηλαδή για ένα live, με χαρακτήρα electronic και διάθεση μουσικού πάρτυ. Ειδικά εφόσον συμβαίνει στο Gagarin, χώρος που σημαίνει πως το γεγονός, έχει να προτείνει σίγουρα, κάποια εναλλακτική αντίληψη και συμπεριφορά στο είδος. Οι HVOB άλλωστε, πιο ενεργοί από ποτέ, στα 10 χρόνια της παρουσίας τους, βρίσκονται ήδη σε παγκόσμια περιοδεία και σήμερα, προσγειώνονται αυτοπροσώπως στην σκηνή της Λιοσίων για να επιβιβάσουν κι εμάς στο ‘TOO World Tour’ τους, όπου TOO, το τελευταίο τους album.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (πλήρες photo report εδώ)
Όπως αρμόζει στο event, το opening act θα συμπεριλάβει τη φρέσκια ματιά των ‘’this is Lip Forensics, the transmission begins”. Έτσι, έχουν λόγο για να συμπλέκουν τα ηλεκτρονικά μοτίβα που σκαρφίζονται και χρησιμοποιούν, με τη φυσική παρουσία του drum pad, της κιθάρας, των πλήκτρων, συν την προσθήκη ενίοτε, των μη απόλυτων, μη καθαρών και καλοσχηματισμένων διατυπώσεων, αλλά ψυχικά φορτισμένων, αφού γλωσσικά, συμπληρωματικά, λαμβάνουμε προτάσεις. Δεν πάει πολύς καιρός από το report μου για το Morphic nights, οπότε το πιο χρήσιμο μάλλον, που έχω να συμπληρώσω σαν comment, είναι να επιβεβαιώσω πως στέκουν εντυπωσιακά άνετα, στα όρια του act και του live, της minimal, art, electro, ατμοσφαιρικής house και των techno-rock (εκ)ρήξεων. Με guest την Sugahspank! στο ολοκαίνουριο “Unrest (Rise Up)”, η συνεργασία αποδίδει δυνατά και επαναστατικά στη ζωντανή της εκτέλεση (‘get off your ass and start a riot’), υπέροχα ‘μαύρα’ φωνητικά, χορευτικό groove και punk παλμός.
Οι φόρμες-στολές καλωδιώνονται, άψογος ο χειρισμός στα φώτα, ώσπου δημιουργείται ένα διαθέσιμο προς εμάς, ηλεκτρισμένο, οπτικοακουστικό υλικό, να επιπλέει μελωδικά ανάμεσά μας, να αιωρείται συναισθηματικά, μέσα από τις δεσμίδες του φωτός, στο χρώμα, στην κατεύθυνση και στην έντασή τους και να κυμαίνεται ακουστικά, μεταξύ μουσικής αποστολής δεδομένων και μετάδοσης μουσικών σχημάτων-συχνοτήτων. Με κυρίαρχο το παιχνίδι από τις μπαγκέτες, ο ήχος εναλλάσσεται από κούφιος σε ξύλινος, πατώντας με ισορροπία στην τελική, jungle (ανα)τροπή. Απολαυστικοί.
Η σκηνή ετοιμάζεται για τους HVOB. Το καλλιγραφικό like, που αντικαθιστά το γράμμα v από το όνομά τους, αναγνωριστικό σήμα κατατεθέν και πανό ορθωμένο από την αρχή. Δύο τεράστια, ψηλά, ορθογώνια τραπέζια, το ένα γεμάτο με τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό που χειρίζεται και οδηγεί ο Paul Wallner, το άλλο να δίνει έμφαση στα πλήκτρα και το μικρόφωνο της Αnna Muller. Με ειδικό εξοπλισμό, σαν φουσκωτό πέπλο που αγγίζει τα κεφάλια μας διαχέεται το φως, αποκρύβοντας την οροφή του χώρου. Μαγικό. Τα τύμπανα θα αχνοεμφανίζονται, θα πιάνουν τα προβόλια να σαστίζουν στο παίξιμό τους και θα ξαναχάνονται οπτικά, μα ηχητικά, θα είναι αυτά που θα σε παρασύρουν να αφεθείς στο ρυθμικό χτύπημά τους, αρχηγικά, μπιτάτα, πότε σταθερά και εκστασιασμένα, συχνά με ταλαντεύσεις και κυκλικά patterns, ότι πολυτιμότερο για την ενίσχυση της soft-touch, electronica τέχνης τους.
Αισθαντικά τα φωνητικά, μαλακώνουν την industrial προσέγγιση. “Eyes Alive”, με ηρεμία και γλυκύτητα στην έκφραση, πραγματικά σταματούν και αντιστρέφουν τον πονοκέφαλο που θα προκαλούσε το μπλιμπλίκι, αν δεν λάμβανε τη μελωδία από τη φωνή, ώστε να καταλαγιάζει το ηλεκτρονικό του δαιμόνιο και να συγχρονίζει το άκουσμα. “Glluttony” σε πιο περίεργο και καμπανάτο σχήμα, “The Lack Of You” για να ανοίξουν σαν παράθυρα τα κάδρα που πηγάζει το φως, ένα είδος installation που διαβαθμίζεται πάνω από τον όρο του light show. Mε το “Dogs” τιμούν την πρώτη τους δουλειά, που πρόσφατα (πρωτο)κυκλοφόρησαν και σε (limited) Vinyl Edition. Παιχνιδίζοντας στις δονήσεις, γαργαλάνε αρχικά τη μέση να σπάσει. Στη συνέχεια, εύκολα καταφέρνουν να σε βυθίσουν στο dance τριπάκι τους.
“A Capture Casa”, να αντηχεί υπέροχα μονότονα, επαναλαμβανόμενα και σπασμωδικά. Ως αγαπημένο, το χόρεψα και χάθηκα μαζί του για όσο διήρκησε. Το “Bruise”, επιστρέφει πρακτικά το πείραμα (concept για το videoclip), να ξεπεράσουμε τους φόβους, τις ντροπές, τις σκέψεις και τις έγνοιες με τον χορό. “A Piece Of Me” κατά το φινάλε, όπως ένα ερωτικό παράπονο αντανακλά την χειριστικότητα και την ξεχωρίζει από την αγάπη. Μία visual, pop-electro, εκδοχή και αισθητική, σε κλίμακα υπερπαραγωγής και show, που δικαίως συγκαταλέγεται στα must see και once in a lifetime.
