Οι δρόμοι των Horisont και οι δικοί μου συναντήθηκαν πριν κάμποσα χρόνια με εκείνο το αλησμόνητο ντεμπούτο τους “Två Sidor Av Horisonten” και συνεχίσαμε να βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο και στο επόμενο album τους (“Second Assault”) και όλα έβαιναν καλώς μιας και η ικανοποίηση για αυτά που μου προσέφερε το συγκρότημα ήταν μεγάλη! Στο τρίτο τους δισκογραφικό πόνημα υπό τον τίτλο “Time Warriors” ψιλοχαθήκαμε μιας και οι δρόμοι χώρισαν. Όχι βέβαια γιατί ήταν κακό album, απλά διαφορετικές οι συνθήκες τότε…
Οι δρόμοι όμως βρέθηκαν πάλι με το φετινό “Odyssey” το οποίο είναι μια πραγματική Οδύσσεια διάρκειας μιας ώρας. Ειλικρινά θέλει μεγάλα κότσια για να βάλεις σαν opening track στον δίσκο σου ένα δεκάλεπτο έπος και να αφήνεις όποιον το ακούει με το στόμα ανοιχτό! Μιλάμε για έπος επικών διαστάσεων κομμάτι το “Odyssey” που συνδυάζει την αγάπη των Horisont για τους Judas Priest, αλλά και τους Rush!
To πνεύμα και η αύρα των Judas Priest και των δισκογραφημάτων που έβγαλαν κατά την δεκαετία του 1970 είναι έκδηλη σε όλο των δίσκο και σε κομμάτια όπως τα “Bad News”, “Break The Limit”, “Blind Leder Blind” όπου ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Axel ακούγεται σαν τον 20άρη Rob Halford στην 70s εποποιία των Βρετανών θρύλων του heavy metal. Τα κομμάτια του δίσκου κινούνται σε φρενήρεις ρυθμούς με εξαίρεση τα “The Night Stalker” και “Beyond The Sun” που είναι πιο mid-tempo, ενώ η ακουστική κιθάρα με την οποία ξεκινάει το “Flying” και που κάνει την εμφάνιση της σε όλο το κομμάτι και το κάνει να ξεχωρίζει.
Το “Odyssey” σε σύνολο δώδεκα κομματιών βγάζει κερδισμένο το συγκρότημα που δεν φοβάται να δοκιμάσει πράγματα που του βγαίνουν και τους διαφοροποιούν από άλλους συνοδοιπόρους τους! Το καλό με τους Horisont είναι ότι εμπνέονται και από τα αρχέγονα 70’s αλλά και από πιο obscure ΝWΟΒΗΜ συγκροτήματα.
Ωραία δουλειά έχει γίνει στον κιθαρίστικο τομέα μιας και τα κομμάτια είναι τίγκα στα solos κάτι που πλέον σπάνια συναντάται, βέβαια σε μερικούς ίσως ακουστούν υπερβολικά ή βαρετά, αλλά σε εμένα ταιριάζουν με τη μουσική του συγκροτήματος και τα κομμάτια του.
Εν κατακλείδι το “Odyssey” έχει και τα κομμάτια και την αισθητική που το κάνει να ξεχωρίζει! Ευτυχώς Ηorisont, οι δρόμοι μας βρέθηκαν ξανά!