Όγδοο album για τους θρύλους του NWOBHM, Holocaust. Δώδεκα χρόνια μετά το “Primal” (2003) και με σταθερό line up μας σερβίρουν το νέο τους δημιούργημα “Predator”. Αν ασχολείσαι με το metal γενικότερα είναι εντελώς απίθανο να μην έχεις ακούσει, έστω και μια φορά, τον κλασσικό τους ύμνο “Heavy Metal Mania” ή, ακόμα καλύτερα, το εκπληκτικό και ιδιαίτερα επιδραστικό τους ντεμπούτο, “Nightcomers” (1981). Αν δεν έχει συμβεί τίποτα από τα δύο θα πρότεινα, πριν προχωρήσεις στην ανάγνωση του παρώντος review και στην ακρόαση του εν λόγω δίσκου, να βάλεις το “Heavy Metal Mania” στο repeat για να μην νιώθεις άσχημα στο επόμενο metal party που θα το τραγουδάνε όλοι και θα τους κοιτάς περίεργα.
Στα καθέκαστα τώρα, έχουμε εννέα κομμάτια στο δίσκο. Αρχή με το αρκετά επιθετικό “Predator” που δείχνει από την αρχή την διάθεση της μπάντας να μην πειραματιστεί με τίποτα και να παίξει αυτό ακριβώς για το οποίο είναι γνωστή: αγνό, κλασσικό, 80s NWOBHM. Το “Expander” συνεχίζει στο ίδιο μήκος κύματος αλλά δεν είναι εξ’ ίσου καλό. Το “Can’t Go Wrong With You” είναι ένα πολύ τυπικό cult 80s rock/metal τραγούδι με αρκετά προφανή θεματολογία αλλά και με πολύ έντονη την ατμόσφαιρα της εποχής. Κάπου εδώ αρχίζει να φαίνεται ξεκάθαρα τι παίζει με το δίσκο.
Δεν θα τον χαρακτήριζα νοσταλγικό για την εποχή αλλά σίγουρα δεν έχει καμία αναφορά στον σύγχρονο ήχο. Είναι όσο πιο 80s πάει και αν κυκλοφορούσε τότε θα ήταν ακριβώς στο ρεύμα της εποχής χωρίς να κάνει όμως ιδιαίτερο ντόρο. Υπάρχουν κάποια κομμάτια που είναι εμφανώς fillers και πολύ κάτω του επιπέδου του υπόλοιπου δίσκου αλλά και της μπάντας (βλέπε “Lady Babalon”, το instrumental “Observer One” και το “Revival”). Σίγουρα υπάρχουν και καλά τραγούδια όπως τα “Shine Out” και “Predator” και έχει γίνει αρκετά καλή παραγωγή και μίξη, ειδικά στον ήχο των κιθαρών (όχι τόσο στην μίξη των φωνητικών).
Παρ’ όλα αυτά ο δίσκος είναι βουτηγμένος στο cult και δεν κάνει τίποτα παραπάνω. Όσες φορές τον άκουσα για να γράψω αυτό το review πάντα σκεφτόμουν «α, να βάλω μετά το “Heavy Metal Mania”». Ο δίσκος γενικά είναι αδιάφορος εκτός αν κανείς έχει ιδιαίτερη αγάπη για όλες τις δουλειές της μπάντας. Όσοι δεν έχετε επαφή καλύτερα να ξεκινήσετε με τις πιο κλασσικές δουλειές τους. Για τους υπόλοιπους μάλλον το album θα γίνει αφορμή για να ξαναθυμηθούν την μπάντα και να απολαύσουν τους ύμνους στα live της. Το ίδιο το “Predator” δεν νομίζω να μας αφήσει κάτι.