Άλλο ένα βράδυ μας βρήκε στο ιστορικό υπόγειο του Αn Club και αυτή την φορά αναμέναμε την εμφάνιση των Helstar, μια θρυλική μπάντα στον χώρο της μουσικής. Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα support acts, οι Memorain και οι Endomain, που κατα την γνώμη μου ήταν πολύ αξιόλογες επιλογές για το άνοιγμα της βραδιάς.
Ανταπόκριση: Δέσποινα Σταματάκη / Φωτογραφίες: Λύσανδρος Λυσανδρόπουλος (περισσότερες εδώ)
Με αρκετή καθυστέρηση απο την αναγραφόμενη ώρα της έναρξης του live (προσπαθώ να μην γίνομαι γραφική αλλα το “ακαδημαϊκό τέταρτο” έχει καταντήσει κουραστικό) ανέβηκαν στην σκηνή οι Endomain. Ομολογώ πως δεν τους είχα ξανακούσει και απο το πρώτο κιόλας κομμάτι είχα θετικές εντυπώσεις για την μπάντα καθώς φέρθηκαν με πλήρη επαγγελματισμό δίνοντας τον καλύτερο τους εαυτό ακόμα και στα 20 άτομα ήταν εκεί για να τους δουν. Τα τραγούδια τους, έχοντας στίχους που σε ταξιδεύουν, και η άψογη φωνή του τραγουδιστή τους σε συνδυασμό με το δεμένο παίξιμο που είχαν τα υπόλοιπα μέλη, ήταν το κλειδί της επιτυχίας τους. Ανυπομονώ να τους ξαναδω σύντομα!
Έπειτα σειρά είχαν οι Memorain οπου… τι να πει κανείς για αυτούς; Με ένα γεμάτο ιστορικό από εμφανίσεις ανοίγοντας μεγάλα ονόματα του χώρου, ήξεραν τι να κάνουν για να σε κάνουν να τους προσέξεις ακόμα και αν δεν τους γνωρίζεις. Γεμάτοι ενέργεια και έχοντας ένα δυνατό setlist, προσπάθησαν να κάνουν τον κόσμο να συμμετέχει, κάτι που δεν φάνηκε να πιάνει ιδιαίτερα καθώς το κοινό δεν έδινε και το πιο θερμό του χειροκρότημα. Ωστόσο αυτό δεν φάνηκε να τους πτοεί ούτε στο ελάχιστο, κάτι που δείχνει πολλά πράγματα για την εμπειρία τους στο σανίδι.
Βιαστικά βιαστικά άρχισαν οι Helstar να ανεβαίνουν στην σκηνή για να στήσουν και να κουρδίσουν, αλλά δυστυχώς αυτό πήρε αρκετή ώρα σε σημείο που ο κόσμος άρχισε να φωνάζει απο αγωνία. Με ενα δυναμικό intro, τον James Rivera στον ρόλο του δράκουλα να ψάχνεται στις νότες του και τον ήχο να μην τους ευνοεί, ξεκίνησαν την εμφάνιση τους. Η συνέχεια εξελίχθηκε καλύτερα μιας και η μπάντα βρήκε τον ρυθμό της και μαζί τους ο κόσμος να τραγουδάει και να χτυπιέται “επικίνδυνα” έχοντας μια τόσο ιστορική μπάντα μπροστά του. Η κούραση των μουσικών απο ένα σημείο και μετά ήταν εμφανής, αλλα δεν φάνηκε να πτοούνται ιδιαίτερα, βλέποντας τον κόσμο να τους αποθανατίζει από κάτω και να μην θέλει να φτάσει η ώρα του τέλους τους. Βαμπιρικές ιστορίες, χαμηλός φωτισμός και μελωδίες που σε ταξιδεύουν σε άλλους τόπους, πιο σκοτεινούς, ήταν το feeling της βραδιάς με το συγκρότημα να αποδίδει αντάξια των δυνατοτήτων του και να μας αφήνει μια ανάμνηση που θα θυμόμαστε για καιρό.