Το τρίτο μέρος του Metal Guesthouse, πραγματοποιήθηκε την περασμένη Παρασκευή στο Αn Club και φυσικά δεν γινόταν να το χάσω μιας και το line up ήταν άκρως δελεαστικό.
Ανταπόκριση: Γιώργος Τζώρτζης / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Λίγα λεπτά μετά τις 21:00 και μπροστά σε ένα λιγοστό κοινό, στη σκηνή βγήκαν οι Kevel, τους οποίους τους είδα για πρώτη φορά και σίγουρα δεν θα είναι και η τελευταία. Δεν πτοήθηκαν καθόλου για την ποσότητα του κόσμου εκείνη την στιγμή και χωρίς καμία αμηχανία άρχισαν να μας σφυροκοπάνε με riffs τύπου Keelhaul και γενικότερα βγάζοντας πρός τα έξω ένα μείγμα progressive μαζί με sludge, το οποίο μόνο αδιάφορο δεν μπορούσε να σε αφήσει. Ο,τι καλύτερο μπορούσε να συνοδεύσει τις δύο μπυρίτσες που κοπάνησα στην διάρκεια του set τους…
Στη συνέχεια ήταν η σειρά των Hearth. Αργόσυρτα βαριά riffs άρχισαν να μας χτυπάνε σαν οστικό κύμα. Φωνητικά βγαλμένα απο τα καζάνια της κόλασης και τύμπανα που σου χτυπάγαν το κεφάλι ξανά και ξανά.΄Ηχος ένα “τσικ” πριν αγγίξει τα όρια του ακραίου doom που σε κρατάει σε εγρήγορση για το τι θα επακολουθήσει μετά. Είναι η τρίτη φορά που τους βλέπω live τους τελευταίους 5 μήνες και κάθε φορά είναι όλο και πιο δεμένοι. Ίσως η καλύτερη εμφάνιση τους μέχρι στιγμής.
Τους Anal Veritas είχα να τους δω live πολλαααα χρόνια. Έτσι, όταν ξεκίνησαν πραγματικά εξεπλάγην ευχάριστα. Η μπάντα μετά από πολλά σκαμπανευάσματα έχει κατασταλάξει στο τι θέλει να παίξει και το κάνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Sludge ανάμεικτο με hardcore χωρίς να λείπουν τα grunge σημεία. Μελωδικά φωνητικά που θα μπορούσαν να είχαν ηχογραφηθεί στο Seattle δίναν την σειρά τους σε “βοθρέ” και τούμπαλιν. Μας έπαιξαν κομμάτια απο το τελευταίο album τους, όπως το “You own nothing” όπου ο σβέρκος μου πραγματικά πόνεσε, αλλά και ένα-δύο κομμάτια από τον επερχόμενο δίσκο τους. Αναμένουμε!
Και ενώ οι Anal Veritas κατέβαιναν από τη σκηνή, θέση έπαιρναν οι Minerva Superduty. Κανείς δεν περίμενε το αμμοχάλικο που θα έπεφτε στα κεφάλια μας για τα επόμενα λεπτά της ώρας. Post hardcore ανάμεικτο με sludge με άπειρα τεχνικά σημεία. Πραγματικά δεν προλάβαινες να πάρεις ανάσα από τα riffs που πυροβολάγανε σαν μυδράλιο. Βλέποντας το παίξιμο τους γενικότερα αλλά ειδικότερα του drummer τους πραγματικά έκανε το σαγόνι μου να πέσει στο πάτωμα. Ξύλο ξύλο και πάλι ξύλο!! Ό,τι καλύτερο για ζέσταμα πριν τους Hedvika.
Γύρω στις 00:00 λοιπόν ήταν η σειρά των Hedvika. Έχοντας σαφείς αναφορές σε μπάντες όπως οι Neurosis και οι Cult Of Luna παίζουν post metal με ένα δικό τους τρόπο που το κάνει μοναδικό. Γεμάτοι ενέργεια πάνω στη σκηνή με φωνητικά που ξύριζαν το μικρόφωνο και κιθαριστικά riffs να εκτοξεύονται με δύναμη πάνω από τα κεφάλια μας, αφεθήκαμε να μας οδηγήσουν όπου αυτοί ήθελαν. Έπαιξαν κομμάτια μέσα από το “The Evidence Of Absence” με αγαπημένη μου στιγμή την ώρα του “Collapse”. Oι Hedvika έχουν βάλει τον πήχη ψηλά και δείχνουν να το απολαμβάνουν! Μπλέκουν τόσο ωραία την μελωδία με το βρωμόξυλο που δε γίνεται να χάσεις live τους. Στο επανιδείν λοιπόν…