Δεύτερη χρονιά φέτος για το Heavy By The Sea της Detox Events. 3 ξένες μπάντες από διαφορετικούς χώρους του σκληρού ήχου…3 από τις καλύτερες ελληνικές μπάντες συν τους νικητές του φετινού Red Bull Bedroom Jam. Φέτος είχαμε και μία δεύτερη σκηνή πράγμα που βοήθησε στην τήρηση του χρονοδιαγράμματος στο 100%. H προσέλευση με μία πρόχειρη ματιά στο χώρο μπορεί και να ήταν λίγο μεγαλύτερη από πέρυσι…πάμε να δούμε τι συνέβη αναλυτικά.
Ανταπόκριση: Άρης & Χρήστος Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Karla Trainer (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Με τον ήλιο ακόμη ψηλά και αρκετά καυτό, οι Revenge of The Giant Face, νικητές του φετινού Red Bull Bedroom Jam, έδωσαν την εκκίνηση της ημέρας στη ‘μικρή’ σκηνή. Με έναν frontman να έχει ‘αρπάξει’ από τον ήλιο, στα περίπου 15-20 λεπτά της εμφάνισής τους, τράβηξαν την προσοχή αρκετών πιτσιρικιών που είχαν πιάσει από νωρίς κάγκελα και με το φουριόζικο mathcore τους έδωσαν το έναυσμα για τις πρώτες ‘χορευτικές’ φιγούρες της ημέρας…δίνοντας τη σκυτάλη στην μεγαλύτερη μπάντα του κόσμου όπως είπε κι ο τραγουδιστής, τους Tardive Dyskinesia. (Α.Ζ.)
Oι Tardive Dyskinesia δεν χρειάζονται να δώσουν διαπιστευτήρια. Από τις παλιές μπάντες στο χώρο, με σταθερό line up, άρτιοι τεχνικά και με 3 πολύ καλά albums στις πλάτες τους, στην περίπου μισή ώρα της εμφάνισής τους παρουσίασαν στο νεαρό -μέχρι εκείνη την ώρα- κοινό, υλικό πρόσφατο αλλά και παλαιότερο και σίγουρα κέρδισαν την προσοχή. Παρότι αυτό που παίζουν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ‘δύσκολο’ νομίζω ότι είναι ότι πρέπει για να ξεπιαστεί λιγάκι ο σβέρκος…πες το djent πες το progressive…ποιός χρειάζεται τις ταμπέλες άλλωστε…αναμένουμε νέο υλικό εναγωνίως! (Α.Ζ.)
Σειρά είχαν οι Planet of Zeus…ίσως το πιο hot όνομα της Ελληνικής rock/metal σκηνής εδώ και μερικά χρόνια και αυτό φάνηκε καθώς οι πρώτες σειρές απο πιτσιρίκια που είχαν πιάσει κάγκελο αναμένωντας τον Nergal και την παρέα του, τραγούδησαν σχεδόν όλα τα κομμάτια που μας παρουσίασαν οι Zeus. Με τον frontman Μπάμπη σε μεγάλα κέφια και με ένα καθηλωτικό Στέλιο Προβή (κιθάρα) απέδειξαν πως δικαίως έχουν φτάσει σε αυτά τα ύψη δημοτικότητας όπως επίσης πως ο κόσμος γούσταρε αρκετά ΚΑΙ το τρίτο album τους, “Vigilante”, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα. (Α.Ζ.)
Οι εργασιακές μου υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν να βρίσκομαι νωρίτερα στο χώρο και η συνάντησή μου με το…υπόλοιπο team του Rockin’Athens συνέπεσε με το ξεκίνημα της εμφάνισης των Nightstalker. Και ήταν ωραίο το συναίσθημα να βλέπεις αυτό το ιστορικό συγκρότημα να παίζει σε ένα major event, με κόσμο, γιατί την εμφάνισή τους στο προπέρσινο Rockwave, μπροστά σε 100 άτομα την ίδια μέρα με τους The Last Drive, Nashville Pussy και τους Locos, ίσως να ήμουν και ο μόνος που τη θυμόταν…Δεν πειράζει όμως, το πλήρωμα του χρόνου ήρθε και οι Nightstalker έδειξαν ότι μετατράπηκαν σε μία party band, δεδομένου του κλίματος που δημιουργούν τα τελευταία χρόνια στις εμφανίσεις τους. Το “Children of the Sun”, το μεγάλο -ας το πούμε έτσι- hit του τελευταίου τους δίσκου, ήταν το επιστέγασμα μίας απίστευτα ευχάριστης εμφάνισης. (Χ.Ζ.)
Η πιο σκληρή μπάντα της ημέρας, Behemoth, ήταν τελικά μία εξαιρετική προσθήκη στο φετινό Heavy By the Sea. Γιατί είναι ωραίο να βλέπεις μία μπάντα να κουβαλάει την αύρα ενός εξαιρετικού δίσκου όπως το “The Satanist” και είναι ωραίο να βλέπεις έναν άνθρωπο όπως ο Nergal να στέκεται στα πόδια του και να δίνει την ψυχή του στο λιοπύρι. Η παράδοση του φωτός στο σκοτάδι, καθώς ο ήλιος έπεφτε, ήταν η καλύτερη κλιμάκωση που έτρεχε παράλληλα με την αίσθηση που έβγαζε το show αλλά και η ίδια η μουσική των Behemoth. Είχα τον φόβο ότι το αποτέλεσμα της εμφάνισής τους, θα ήταν το ίδιο απογοητευτικό με αυτό των Napalm Death πέρυσι. Μία, χωρίς ευθύνη της μπάντας, κακή εμφάνιση. Ευτυχώς διαψευστήκαμε, τα moshpit είχαν την τιμητική τους και οι Behemoth έφεραν το σκοτάδι για να δώσουν τη θέση τους στον Papa Emeritus και τα Nameless Ghouls…(Χ.Ζ.)
Τι περίπτωση και αυτοί οι Ghost; Το ψυχεδελικό τους doom rock (;;;) είναι ίσως η πιο χαζή περιγραφή που τους αποδίδεται και ελπίζω να είμαι εγώ αυτός που την έκανε πρώτος. Είναι metal, δεν είναι metal; Δεν δίνουμε πιστοποιητικά μεταλοφροσύνης κιόλας… Άλλοι από το κοινό χόρευαν, άλλοι έμοιαζαν κοιμισμένοι, δίνοντας το σώμα τους σε αυτό που έβλεπαν, σαν μέλη ενός πολύ ιδιαίτερου τελετουργικού και εκεί κάπου σκέφτεσαι: φτάσαμε στο 2014 αλλά τα διάφορα κόλπα, τα ονόματά τους που παραμένουν επτασφράγιστο μυστικό, τα πρόσωπά τους που δεν έχουμε δει ποτέ επίσημα και ακόμη πιάνουν.
Όχι ότι η μουσική τους δεν αρέσει, το “Infestissumam” ψηφίστηκε σε πολλές χώρες και πολλά sites και περιοδικά -μεταξύ αυτών και σε εμάς- ως ένα από τα καλύτερα albums της χρονιάς που πέρασε. Ίσως όχι άδικα. Fans αλλά και διάφοροι περίεργοι ήρθαν πιο κοντά στη σκηνή και είδαν μία από τις πιο hip μπάντες της εποχής μας. Οι Ghost δεν άφησαν παραπονεμένους όσους επένδυσαν και σε αυτούς μία ωραία βραδιά. Με καλό ήχο, θεατρικότητα που υπερέβαινε τα εσκαμμένα και μία εμφάνιση που σε παρέσερνε να κολλήσεις τα μάτια σου στη σκηνή ή τις οθόνες -αν είσαι κοντός σαν και εμένα- κέρδισαν το χειροκρότημα του κόσμου. Έχουν haters; Πολλούς αλλά οι αντιδράσεις ήταν, ευτυχώς, πολιτισμένες. (Χ.Ζ.)
Και επειδή θέλω να πω μια κουβέντα για τους Deftones…ναι, το Heavy By the Sea ήταν ένα τρελό πάρτι χάρις αυτούς…! Ας μιλήσει όμως ο ειδικός…
Πηγαίνωντας προς την Πλατεία Νερού έκανα μερικές σκέψεις…άραγε ποιος ασχολείται με τους Deftones ακόμα στην Ελλαδάρα. Της μόδας δεν είναι, βέβαια δισκάρες ακόμα βγάζουν. Οι πιο πολλοί από τους παλιούς που τους ακούγανε πιθανότατα να τους σνομπάρουν καθότι Ελληνάρες και επίσης δεν είναι και της μόδας, βέβαια δισκάρες ακόμα βγάζουν. Απωθημένο βέβαια μερικών σαν κι εμένα που θα πηγαίναμε να τους δούμε όπως και να έχει. Και βέβαια το γεγονός πως τα πιτσιρίκια που θα αποτελούσαν την πλειοψηφία του κοινού πιθανότατα να μην είχαν ακούσει καν το “My Own Summer” που στα τέλη των 90’s έπαιζε σε κάθε ροκάδικο που σέβονταν τον εαυτό του και μας έκανε να ‘σπάμε’ το κορμάκι μας…
Οι Deftones ήταν καταιγιστικοί.- 90+ λεπτά τρομερής εμφάνισης, 18 τραγούδια από τα 5 από τα 7 albums της μπάντας τα οποία τιμήθηκαν σχεδόν ισάξια. Χωρίς πολλά πολλά μπλα μπλά ενδιάμεσα πέραν των τυπικών περί της πρώτης εμφάνισης στη χώρα μας…κι ένας frontman που πραγματικά κανείς δε νομίζω να περίμενε να δει αυτό που είδε από αυτόν. Η αλήθεια είναι πως έτσι πως τον είδα με το μπουφανάκι στο ξεκίνημα με το “Diamond Eyes” το φοβήθηκα λιγάκι. Ο Chino ήταν το highlight του φετινού Heavy By The Sea…παίρνοντας τον τίτλο από τον Phil Anselmo πέρυσι. Αλώνισε τη σκηνή, προσπάθησε όσο μπορούσε να κρατήσει την ιδιαίτερη φωνή του σε υψηλά επίπεδα αν και πολύ δύσκολο πλέον καθώς μεγάλωσε κι αυτός…τραγούδησε 3 μπορεί και 4 ολόκληρα κομμάτια αγκαλιά με τον κόσμο, μοίρασε απλόχερα το χέρι του, χαμόγελα και ευχαριστίες στο κοινό.
Το setlist υπερπλήρες…οκ μπορεί το παλικαράκι από πίσω να είχε χάσει τη φωνή του απαιτώντας το “Knife Party”…αλλά τα πιο πολλά από τα παλιά τα ακούσαμε. Be Quiet and Drive (Far Away), My Own Summer (Shove It) , Digital Bath, Change (In the House of Flies), Around the Fur (το οποίο ο Chino το αφιέρωσε στον αδικοχαμένο μπασίστα της μπάντας Chi Cheng), Headup, Bored και 7 Words. Ο ήχος ήταν εκπληκτικός, τουλάχιστον από το σημείο που παρακολουθούσα εγώ, σίγουρα καλύτερος από το περσινό Heavy By The Sea γενικότερα…Εν κατακλείδι, προσωπικά είδα μία μπάντα για την οποία κατά καιρούς έχω ακούσει άσχημα σχόλια για τις live εμφανίσεις της, αυτό που είδα το βράδυ της Δευτέρας με ενθουσίασε…και φαντάζομαι πως -όπως και σε μένα- ο Chino και οι Deftones ξύπνησαν πολλές αναμνήσεις στο κοινό που εκείνη την ώρα είχε κατακλυστεί από 35άρηδες και πάνω που δεν μεγάλωσαν ντε και καλά με Dio και Priest…Τhanks Chino! (A.Z.)
Setlist:
Diamond Eyes
Be Quiet and Drive (Far Away)
My Own Summer (Shove It)
Lhabia
Tempest
Swerve City
Feiticeira
Digital Bath
Poltergeist
Rosemary
Rocket Skates
Change (In the House of Flies)
Around the Fur
Headup
Encore:
Bored
Engine No. 9
Root
7 Words
