Ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Kai Hansen είναι γεγονός. Με αφορμή τα 30 χρόνια του στη metal σκηνή κυκλοφόρησε αυτό εδώ το album με την βοήθεια πολλών και εκλεκτών καλεσμένων. Το Helloween-ικό λογότυπο μόνο τυχαίο δεν είναι, καθώς οι μισοί αυθεντικοί Helloween συμμετέχουν στο album. Με κάθε επιφύλαξη να αναφέρω εδώ ότι πρόκειται για την πρώτη φορά μετά το 1993 που οι Kiske και Weikath βρίσκονται μαζί στον ίδιο δίσκο αν και σε διαφορετικά τραγούδια.
Μετά την πρώτη ακρόαση του “XXX – Τhree Decades In Metal” είχα ακούσει ό,τι ακριβώς περίμενα ότι θα ακούσω από τον Hansen εν έτη 2016. Κλασικό power metal, feel good ατμόσφαιρα, κάποια εν δυνάμει hit-άκια και μερικές μπαλάντες. Είναι αυτά κάτι απαραίτητα κακό; Όχι, όποιος είναι γνώριμος με τη μουσική του γερμανού μάλλον θα ακούσει ευχάριστα τον δίσκο. Το εναρκτήριο “Born Free” (που είχε δημοσιοποιηθεί πρώτο) δεν ενθουσιάζει και στο ίδιο επίπεδο κυμαίνονται και τα δύο επόμενα “Enemies of Fun” και “Contract Song” με την συμμετοχή των Ralf Scheepers και Dee Snider αντίστοιχα. Η ομίχλη αρχίζει να σηκώνεται από το τοπίο με το “Making Headlines” που ακολουθεί με την συμβολή του Tobias Sammet. Οι μελωδίες αρχίζουν να παίρνουν πιο στέρεα μορφή, κάτι που υλοποιείται εντελώς στο επόμενο “Stranger in Time” (και με M. Kiske μεταξύ άλλων) το οποίο συγκαταλέγεται στις καλύτερες στιγμές της κυκλοφορίας αυτής. Το διάρκειας 8 λεπτών “Fire and Ice” με την πανέμορφη φωνή της Clémentine Delauney εκτός του Kai, δεν κάνει κοιλιά και προσφέρει πολλή μελωδικότητα ενώ το μπαλαντοϊδές “Left Behind” μαρτυρά ότι η έμπνευση δεν έχει χαθεί ακόμα. Η μπαλάντα “All or Nothing” ανήκει στην αφρόκρεμα του δίσκου και τέλος τα “Burning Bridges” και “Follow the Sun”(με συμμετοχή του Hansi Kürsch) κλείνουν το album στο ίδιο επίπεδο.
Εν κατακλείδι, το “XXX – Τhree Decades In Metal” είναι ένας ωραίος δίσκος που μάλλον υλοποιήθηκε περισσότερο για το feel good της φάσης. Δεν θα μνημονεύουμε κανένα από τα τραγούδια του σε πέντε (και πολλά λέω) χρόνια από τώρα οπότε το τεστ του χρόνου δεν τίθεται καν. Ευχαριστήθηκα το album στο μέτρο του δυνατού, βαρέθηκα σε στιγμές και το βλέμμα μου παραμένει στραμμένο σε Gammay Ray και Unisonic.