Το 3ο GUM fest επέστρεψε στα συναυλιακά δρώμενα και το Six D.O.G.S άνοιξε και πάλι τις πύλες του για να το υποδεχτεί. Αυτή τη φορά τέσσερα συγκροτήματα από το ευρύτερο φάσμα του heavy rock πήραν θέση στην αρένα…
Aνταπόκριση: Χρήστος Κατσίμπας / Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Χρηστίδης (περισσότερες εδώ)
Οι Skandal ήταν οι πρώτοι που ξεκίνησαν τις ηλεκτρικές εκκενώσεις και, μετά από σχεδόν τρία χρόνια που είχα να τους δω, πρέπει να εξομολογηθώ πως οι νέοι έγιναν άνδρες πλέον και το ιδιότυπο heavy/stoner rockτους ακούγεται αρκετά κατασταλαγμένο κάτω από μια progressive νοοτροπία. Δυστυχώς λόγω της απεργίας των σταθερών μέσων μαζικής μεταφοράς που είχε εξαγγελθεί, οι Skandal έπαιξαν μόνο τέσσερα κομμάτια, ανάμεσα σε αυτά και το ‘αρχαίο’ “King” από το πρώτο τους ΕP. Kρίμα γιατί μόλις είχαν ζεσταθεί μας αποχαιρέτισαν.
Σειρά είχαν οι Fuel Eater από τη Πάτρα, τους οποίους πολύ πρόσφατα τους είχαμε παρακολουθήσει στο release show για το “Centralia”. Αν εκεί ήταν καλοί, αυτή τη βραδιά στο Six D.O.G.S ξεπέρασαν τις προσδοκίες μου μιας και παρουσιάστηκαν πού πιο χαλαροί και απλά έπαιξαν τη μουσική τους. Τα κομμάτια του ντεμπούτο τους αποκτούν μια άλλη δυναμική παιγμένα ζωντανά και κάθε φορά ακούγονται και καλύτερα. Η southern αύρα που έχουν κάνει τους παρευρισκομένους να ξεκινήσουν το headbanging. Αυτή τη φορά οι Fuel Eater είχαν ένα πάρα πολύ καλό ήχο που τους βοήθησε να αποδώσουν όπως έπρεπε. Δυστυχώς και για αυτούς η ώρα που έπρεπε να παίξουν ήταν υπερβολικά λίγη και έτσι μας αποχαιρέτησαν αφήνοντας με μια γλυκόξινη γεύση, γιατί ενώ ήταν σε υπερβολικά καλή βραδιά έπαιξαν πολύ λίγο.
Επειδή όμως υπήρχε και η συνέχεια, έπρεπε γρήγορα να ανασυντάξουμε δυνάμεις γιατί οι ανανεωμένοι Forsaken Memoriam δεν αστειεύτηκαν καθόλου και με συνοπτικές διαδικασίες μας πήραν το σκαλπ. Στο χαλαρό για το ξεκίνημα με το “Faces Of War” σαν ένα είδος ζεστάματος για τον τραγουδιστή, αλλά μετά η συνέχεια καταιγιστική με τα “Dizzy” και “ForsakenMemories” να δίνουν το ρυθμό. Οι νέοι έχουν δέσει άψογα με τα εναπομείναντα μέλη και η μηχανή των Forsaken Memoriam δουλεύει πάλι στην εντέλεια!
Οι Λαρισαίοι Hidden In The Basement αποτελούν μεγάλη αδυναμία, μιας και η πρώτη φορά που τους είχα παρακολουθήσει το 2009 ήταν ένα σοκ από τη δύναμη που έβγαζαν επί σκηνής και την επιβλητική τους παρουσία εκεί πάνω. Ήθελα να δω αν το έχουν ακόμα αυτοί οι τέσσερεις τύποι και ναι τα πάντα ήταν εκεί και η καύλα περίσσεια στα πρόσωπα τους. Το “Ιntro” απλά και μόνο για να μου σχηματίσει ένα τεράστιο χαμόγελο γιατί ήξερα τι θα ακολουθήσει, με τα “Empty Places” και αυτή την διπλή κιθαριστική του επίθεση να με λιώνει κάθε φορά που το ακούω. Οι δυο κιθαρίστες σε πλήρη εναρμόνιση να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον με τον Θάνο αφοσιωμένο στη κιθάρα του και τον Κώστα να βοηθά στα δεύτερα φωνητικά τον Φίλιππο, ο οποίος παραμένει ένας εξαιρετικός performer, έστω και αν η κόμη του δεν είναι το ίδιο εντυπωσιακή όπως τότε, αλλά ο αλήτης φτύνει τους στίχους με τόσο πάθος και ένταση! Για τον Θάνο στα τύμπανα ότι και να πούμε θα είναι λίγο μιας και όσες στιγμές δεν καταπονούσα τον σβέρκο μου απλά τον χάζευα να ταλαιπωρεί το set του. Ο ύμνος των ύμνων με την ονομασία “Reckless”, εκτός του ότι με ανατριχιάζει όποτε το ακούω, σήμανε και το τέλος της εμφάνισης των Hidden In The Basement και τη λήξη του 3ου GUM.