Μπορεί τα τελευταία χρόνια τα πράγματα για τους Graveyard να ήταν λίγο έως πολύ περίεργα, αβέβαια και μπερδεμένα, αφού εκεί κάπου στο 2016 ανακοίνωσαν πρώτα τη διάλυσή τους και την αποχώρηση του ιδρυτικού μέλους και drummer Axel Sjöberg, μετά γνωστοποίησαν την επιστροφή τους με την προσθήκη του Oskar Bergenheim στη θέση του Sjöberg, και μάλιστα μια επιστροφή που επισφραγίστηκε με τη δημιουργία -και πλέον την κυκλοφορία- του νέου τους album, με τίτλο “Peace”, όμως σήμερα που έχουμε στα χέρια μας το “Peace” μπορούμε να πούμε ότι τέλος καλό όλα καλά.
Διότι τελικά, όλη αυτή η ανακατωσούρα φαίνεται να λειτούργησε θετικά για τους ίδιους, οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν όλη αυτή την αναταραχή προκειμένου να τη διοχετεύσουν στη νέα τους μουσική κυκλοφορία. Και μολονότι θα περίμενε κανείς ότι αυτές οι αλλαγές θα επηρέαζαν σημαντικά τη μουσική σύσταση της μπάντας –αφού μιλάμε για drummer boy- ωστόσο, το αποτέλεσμα δείχνει ότι οι Graveyard παραμένουν σταθερά οι ίδιοι. Ακόμα και η χημεία του νέου drummer με το σύνολο της μπάντας είναι ενδεικτική. Ίσως αυτό το wake up call να έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να αναβιώσουν ενδεχομένως τους ρόλους τους και τις ενέργειές τους σε ότι αφορά τη μουσική τους.
Πιο αναλυτικά, ακούγοντας το “Peace”, και ειδικότερα με το που μπαίνει το πρώτο κομμάτι του δίσκου, το “It Ain’t Over Yet” αντιλαμβάνεσαι το δυναμικό «παιχνίδι» που έχουν στήσει, με μια πιο aggressive εκδοχή της χαρακτηριστικής μουσικής τους, πιο ωμή και πιο ζωντανή από ποτέ, που σε βάζει απευθείας στο σωστό mood. Το ίδιο ισχύει και στη συνέχεια, για το “Cold Love” όπου είναι αναπόφευκτο να ξεφύγεις από τα hooks και το φανταστικό γκρουβάρισμά του. «So cold love what have you done to me, how did you find me, why do you follow me” σιγομουρμουράς και απλά είσαι καταδικασμένος να το επαναλαμβάνεις 125 φορές μέσα στη μέρα. Όσο για το “See the Day” εννοείται μπαίνει στην playlist, ενώ το “Please Don’t”, που είναι αρκετά οικείο με την αισθητική του συγκροτήματος με το πιο ροκενρολι vibe του σε ξαναζωντανεύει.
To ίδιο ισχύει και για το “The Fox” που συμπληρώνεται με το πληθωρικό “Walk On” με τα blues του και τα όλα του και το “Del Manic” με την πιο 70s και bluesy αισθητική του. Το ακουστικό intro του “Bird of Paradise” και τα φωνητικά του Morck κάνουν μια ευχάριστη παρεμβολή στα μέχρι τώρα γνώριμα εξαιρετικά φωνητικά του Nilsson. Έπειτα, το “A Sign of Peace” σε επαναφέρει στη Nilsson-εϊκή νόρμα και τα κάτσι ριφς εμφανίζονται ολούθε. Και τέλος, το “Low(I wouldn’t Mind)” σε αποχαιρετά δυναμικά όπως ακριβώς ξεκίνησε αυτός ο δίσκος.
Επομένως:
Μαλλιά: τσεκ
Μουστάκια: τσεκ
Ροκ εν’ ρολ: τσεκ
Drummer: check
Νέα τραγούδια: τσεκ
Τίποτα δεν λείπει από την τελευταία κυκλοφορία των Graveyard. Welcome back boys!