Κυριακή βράδυ απόγευμα στο Άμστερνταμ και έχει ήδη σκοτεινιάσει. Η πηχτή ομίχλη που έχει σκεπάσει την πόλη προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία για βόλτα οπότε αποφασίσαμε να περπατήσουμε τριγύρω χάνοντας δυστυχώς τους Imperial State Electric που εκτελούσαν χρέη support. Το live γινόταν στην Oude Zaal του Melkweg στο Άμστερνταμ, έναν υποδειγματικό γενικά χώρο τόσο από άποψη ήχου όσο και ατμόσφαιρας.
Aνταπόκριση: Άρης Πολιτόπουλος
Στις εννέα και τέταρτο ακριβώς, όπως ήταν προγραμματισμένο, ανεβαίνουν στην σκηνή οι Graveyard. Ο χώρος είναι ήδη γεμάτος (αν και όχι sold out) και η μπάντα ξεκινάει χωρίς περιστροφές με το “Magnetic Shunk” που είναι και το εναρκτήριο του τελευταίου τους δίσκου “Innocence and Decadance”. Ο ήχος από την αρχή είναι φανταστικός με λίγο χαμηλή ένταση στο μπάσο που έστρωσε όμως στα επόμενα 1-2 κομμάτια (“Hissingen Blues” και “Endless Night”). Το κοινό είναι κάπως μουδιασμένο με χλιαρές αντιδράσεις και η επιλογή του “Exit 97” μετά από τέτοια δυναμική εισαγωγή δεν νομίζω ότι βοήθησε πολύ στη ροή του setlist. Παρ’ όλα αυτά σταδιακά ο κόσμος ανέβαινε όπως και η μπάντα.
Το setlist είχε σαφώς ως επίκεντρο τον τελευταίο δίσκο, με επτά τραγούδια, με μοιρασμένα κομμάτια από τα δύο προηγούμενα albums (4 από το “Lights Out” και 5 από το “Hisingen Blues”) πράγμα πολύ ευχάριστο. Από το ντεμπούτο τους έχω την αίσθηση ότι ακούσαμε μόνο το “Lost in Confusion”. Η κανονική διάρκεια του set κράτησε περίπου μια ώρα και encore με “Stay for a Song”, “The Apple and the Tree”, “Ain’t Fit to Live Here” και, φυσικά, “The Siren”.
Συνολικά η μπάντα έπαιξε εκπληκτικά και είχε φανταστικό ήχο. Ελάχιστα παικτικά λάθη και πολύ καλό setlist. Το κοινό δυστυχώς, με εξαίρεση το τέλος του κανονικού set και του encore ήταν πολύ χλιαρό με μερικές εξαιρέσεις κοντά στη σκηνή. Αυτό δεν έδωσε την απαραίτητη ώθηση στη μπάντα να τα διαλύσει όλα. Γενικά ενώ παίζανε πολύ καλά δεν δίνανε το κάτι παραπάνω για να περάσει το live στο επίπεδο της καύλας. Ήταν μια άκρως επαγγελματική εμφάνιση που την ευχαριστηθήκαμε απόλυτα αλλά σε καμία περίπτωση δεν γκρεμίσανε το μέρος όπως, ξέρουμε καλά ότι, μπορούν να κάνουν.
Μικρή παραφωνία επίσης, πέρα από τη σχετικά μικρή διάρκεια του live, ήταν η απόδοση του Truls Mork (μπάσο) σε όσα κομμάτια ανέλαβε φωνητικά. Μπορεί στο στούντιο να ακούγεται μια χαρά αλλά, τουλάχιστον σε αυτό το live, ήταν απογοητευτικός. Ο Joakim Nilsson (φωνή, κιθάρα) από την άλλη είναι μεγάλος τραγουδιστής και πραγματικά κρατάει τους Graveyard σε άλλο επίπεδο. Μπορεί να μην έκανε τις ερμηνείες τις ζωής τους και σε σημεία να φάνηκε ότι δεν ήθελε να ζορίσει τη φωνή του αλλά παραμένει ένας καταπληκτικός και απολαυστικός ερμηνευτής.
Γενικά ήταν μια απόλυτα επαγγελματική εμφάνιση από μια μπάντα που είναι στο φόρτε της και δεν νομίζω ότι άφησε κανέναν παραπονεμένο. Άντε και στα επόμενα!