Είσαι έτοιμος; Ναι εσύ εκεί, είσαι έτοιμος;
Σε ερωτώ, καθώς οι Graveyard επέστρεψαν 3 χρόνια μετά το “Lights Out”, όχι με ένα καινούριο “Hisingen Blues” ή “Graveyard”, αλλά με ένα “Innocence & Decadence”.
Αυτός είναι λοιπόν ο τίτλος της τέταρτης studio κυκλοφορίας των Σουηδών rockers, που μας συστήνει ένα διαφορετικό πρόσωπο της μπάντας, αυτό των χαμηλών και συγκρατημένων ταχυτήτων, προσφέροντας μας περισσότερες bluesy στιγμές και πειραματισμούς. Με έναν παλιό γνώριμο, τον Tuls Morck να βαστά πλέον το τετράχορδο, οι Graveyard περνούν στην εποχή της αθωότητας, μα σίγουρα όχι της παρακμής.
Αρκετά όμως με τις φλυαρίες. Στα του δίσκου και το εναρκτήριο “Magnetic Shunk”, όπου είναι λες και βγήκε το 2011, μιας και είναι από τις “Hisingen Blues” στιγμές του δίσκου. Οι γνωστοί -Graveyard- ρυθμοί είναι εκεί όπως και η φωνάρα του Joakim. Το tempo χαλαρώνει στην μέση του κομματιού, αλλά η κραυγή του προαναφερθέντος κυρίου θα δώσει και πάλι το σύνθημα.
Το “The Apple & The Tree”, το οποίο αποτέλεσε και το πρώτο single του δίσκου, ναι θυμίζει Dire Straits, αλλά που το πρόβλημα; Πρόκειται για ένα όμορφο κομμάτι, μεσαίων ταχυτήτων. Οι κιθάρες έχουν “καθαρίσει” και μας δίνουν μελωδικά solo.
To “Exit 97″… Ναι! Το “Exit 97” είναι -αν όχι το μεγαλύτερο- ένα από τα highlights του “Innocence & Decadence”. Είναι από αυτές τις μπαλάντες (σ.σ. τύπου “Uncomfortably Numb”) που οι Σουηδοί είναι “μανούλες” στο να γράφουν. Μελαγχολικό, νοσταλγικό με εξαίρετους blues σκοπούς που δεν ανεβάζουν ταχύτητες παρά μόνον στο -εκπληκτικό του- ρεφρέν.
Από την άλλη, το “Never Theirs to Sell” με τα 2:15 του λεπτά, μάλλον δεν καταλάβεις πότε μπήκε και πότε βγήκε. Ένα “τικ” πιο γρήγορη σύνθεση σε σχέση με αυτά που υπάρχουν από πάνω του, με ένα όμορφο solo να μας οδηγεί στο κλείσιμο. Το “Can’t Walk Out”, πρόκειται για ενα mid-tempo κομμάτι, με σαφείς αναφορές, που αλλού, στα 70’s με τα riff-ακια του και τις fuzz-αριστες του κιθάρες.
Για να περάσουμε στο δεύτερο highlight του δίσκου, που έχει το όνομα “Too Much Is Not Enough”. Ναι οτι οι Graveyard λατρεύουν τα blues, το ξέραμε. Το οτι λατρεύουν και τα 60’s – 70’s επίσης. Μα εδώ μας δείχνουν πως θα ήθελαν να ζήσουν περισσότερο εκείνη την εποχή. Σύνθεση με τα όλα της, μελωδικά -κιθαριστικά- σημεία και gospel (;) γυναικεία φωνητικά. Ο Nilsson τραγουδά εδώ τόσο μα τόσο ζεστά. “From A Hole In The Wall” για την συνέχεια, και τον Morck να αναλαμβάνει τα φωνητικά. Μια σύνθεση με γρήγορους ρυθμούς και κάποια εφέ πάνω του.
To “Cause & Defect” μπαίνει δυναμικά όπως και τα φωνητικά του, αλλά μάλλον αποτελεί από τις λιγότερο δυνατές στιγμές του δίσκου. Συμπαθητικό αλλά μέχρι εκεί. Όπως και το “Hard – Headed” που μπορεί να έχει εκείνη την “πουτανιά” με τις διφωνίες που με ψάρωσε, αλλά δεν με έπεισε και τόσο.
Τέρμα όμως οι “αδυναμίες” με το “Far Too Close” όπου ο έτερος κιθαρίστας, κύριος Jonatan Ramm, “αρπάζει” το μικρόφωνο από τον Joakim, και μας χαρίζει μια πολύ τίμια ερμηνεία σε χαμηλές ταχύτητες. Επίσης μπαλαντοειδές κομμάτι, και ναι θα το πω, μάλλον έτσι μου αρέσουν περισσότερο οι Σουηδοί.
Για “αντίο” η μπάντα αφήνει μόνο του τον Nilsson με την κιθάρα του, εγώ στην μέση του κομματιού είμαι έτοιμος να με μπήξω τα κλάματα με τα παραπονιάρικα “ooh”, “awhh” και “Won’t you stay for a song… won’t you stay?” Συναισθηματικά φορτισμένο, με κλείσιμο υπό τους ήχους ενός βιμπραφώνου.
Οι Graveyard δημιουργούν μουσική αντάξια του ονόματός τους. Κάποιοι ίσως πουν πως δεν κυμαίνονται στα επίπεδα των προηγούμενων δίσκων τους, πράγμα που μπορεί και να ισχύει, αλλά το “Innocence & Decadence” παίζει και αυτό την δική του μπάλα, σίγουρα δεν απογοητεύει και σίγουρα έχει και την δική του -ξεχωριστή- θέση στην δισκογραφία των Σουηδών!